Papież wprowadził nowe posługi kobiet. Ministrantki i szafarki Komunii Świętej zalegalizowane

Ojciec Święty zmienił Kodeks Prawa Kanonicznego i wprowadził nowe posługi dla kobiet. Świeckie zostały teraz dopuszczone do służby Słowa i ołtarza w formie posługi lektoratu i akolitatu. Franciszek wysłał list z wyjaśnieniem tej decyzji do Kongregacji Nauki Wiary, kard. Luisa Ladarii.

W wielu krajach na całym świecie już od wielu lat naginano Kodeks Prawa Kanonicznego. Kobiety czytały Słowo Boże oraz pełniły posługę przy ołtarzu – albo jako ministrantki, albo jako szafarki Komunii świętej. Nie było to w żaden sposób usankcjonowane prawnie; św. Paweł VI w roku 1972 zastrzegł – zgodnie z tradycją – te posługi dla mężczyzn. Stolica Apostolska przez lata nie wyciągała jednak żadnych konsekwencji wobec biskupów i księży, którzy dopuszczali tego rodzaju posługę kobiet w swoich diecezjach i parafiach.

Teraz papież Franciszek sformalizował tę żeńską posługę. Zmiana, jak wyjaśnił, jest podyktowana przez namysł na ostatnim Synodzie Biskupów. W roku 2019 obradował w Rzymie Synod Amazoński; Ojcowie Synodalni poprosili papieża o zwiększenie zakresu liturgicznej posługi kobiet.

Papież odpowiedział na to w najnowszym motu proprio Spiritus Domini. Zmienił paragraf pierwszy kan. 230 KPK. Ojciec Święty stwierdził, że w ostatnich latach „dokonał się rozwój doktrynalny, który uwydatnił, iż niektóre posługi ustanowione przez Kościół mają jako podstawę bycie ochrzczonym oraz udział w królewskim kapłaństwie otrzymanym w sakramencie chrztu”. Franciszek stwierdził, że posługi, o których mowa, są przeznaczone dla świeckich i są „zasadniczo różne od posługi święceń, przyjmowanych poprzez właściwy sakrament”.

W swoim liście do kard. Luisa Ladarii, prefekta Kongregacji Nauki Wiary, Franciszek odniósł się też do kwestii kapłaństwa kobiet. Przypomniał nauczanie św. Jana Pawła II, zgodnie z którym „w odniesieniu do posług związanych ze święceniami, Kościół w żaden sposób nie posiada mandatu udzielania kobietom święceń kapłańskich”. Inaczej jest jednak, stwierdził papież, w odniesieniu do posług, bo „dziś wydaje się wręcz stosowne przezwyciężenie tego zastrzeżenia”.

Papieska decyzja niewątpliwie rozbudzi nadzieje modernistów na wprowadzenie w Kościele diakonatu kobiet. Franciszek przypomniał wprawdzie, że zgodnie z nauczaniem Kościoła kobiety nie mogą otrzymywać święceń kapłańskich. Znaczna część progresistów twierdzi jednak, że nie dotyczy to diakonatu. Diakon bowiem, wskazują, wyświęcany jest nie do kapłaństwa, ale do posługi.

Zacytowane słowa papieża Franciszka nie pozwalają jednoznacznie rozstrzygnąć, jak on osobiście to ocenia. W istocie jedna diakon uczestniczy w tych samym sakramencie, w którym uczestniczy prezbiter i biskup; stąd przyzwolenie na diakonat kobiet przy jednoczesnym niedopuszczaniu ich do wyższych stopni sakramentu święceń byłoby sprzecznością, o czym mówi często na przykład kard. Gerhard Müller.

Przed 1972 rokiem lektorat i akolitat zaliczały się do tak zwanych niższych święceń i były częścią drogi do kapłaństwa. Św. Paweł VI zadecydował jednak o ich formalnym oddzieleniu od sakramentu święceń.

Do zmiany roli kobiet w liturgii wzywa się dziś zwłaszcza na niemieckiej Drodze Synodalnej. Tam proponuje się jednak nie lektorat i akolitat, ale właśnie diakonat; niemieccy moderniści chcieliby też umożliwić kobietom głoszenie kazań. W tych dziedzinach Franciszek nie wprowadził niczego nowego, ale zarazem trudno zaprzeczyć, że – przy wszystkich zastrzeżeniach – jest to krok w tę właśnie stronę.

Źródła: vaticannews.va, Katholisch.de, PCh24.pl

Pach

[Wybrane wypowiedzi internautów pod w/w tekstem na stronie źródłowej:]

Najważniejsze, że jest inaczej a czy dobrze to nie ważne? Jest jeszcze tyle rzeczy do wymyślenia? Takie tam rozwiązania żeby bło postępowo. No to mamy postępowo.
Ja chce być? i

Mam 57 lat. I w ciągu tych 57 lat przeżyłem w Kościele tyle „wynaturzeń”, co nie może mi się zmieścić w mojej biednej głupiej głowie. Czy my katolicy będziemy winni tego co wyprawia Bergolio? Boże wybacz mi pychę ale moje posłuszeństwo Papieżowi wymyka mi się spod kontroli. Sancte Michael Archangele, defende nos in proelio; contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium. Imperet illi Deus, supplices deprecamur: tuque, Princeps militiae Caelestis, satanam aliosque spiritus malignos, qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo, divina virtute in infernum detrude. Amen
Zaskóra

To nie prawda, że ministrantki zostały teraz dopiero zalegalizowane. „W związku z tym Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów wydała dnia 15 marca 1994 List okólny do przewodniczących Konferencji Biskupów na temat posługi świeckich w liturgii, w którym postanawia, że poszczególni biskupi, po konsultacji z Konferencją Episkopatu, mogą w swoich diecezjach na podstawie KPK kan. 230 § 2 zezwolić na posługę przy ołtarzu także kobietom dziewczętom. Jednocześnie Kongregacja zaznacza, że wskazane jest zachowanie tradycji Kościoła, według której posługę przy ołtarzu pełnią chłopcy.” https://www.liturgia.pl/Ministrantki-przy-oltarzu/
lolek

Homoseksualizm wśród części biskupów tez się szerzy…wiec zgodnie z logika Papieza Franciszka trzeba zalegalizować gejostwo kleru…
nożyce

Szafarz – to już było naginanie, wprowadzono to tylko w szczególnych warunkach. A teraz baby….
Poll

To juz nie jest nawet protestantyzm, to szlam! Gotuja ta zabe, a ona zachwycona. Nowe pomysly, nowe idee, aktywnie, wspaniale… a na zachodzie islam i pustka w posoborowych meczetosynagogozborach!
Trad

Dlaczego nie, trzeba sie otworzyc, potem na kardynalice i biskupice, homo śluby, zoofiliskie związki bo nikogo nie mozna wykluczać.
123

To dalasza droga do protentantyzmu. Kobieta czyta, głosi kazania, a na koniec kobieta kaplan
Olo

Jedna kobieta w prezbiterium udaremnia 40 powołań kapłańskich z danej parafi. Kard. S. Wyszyński
Wojtek

im szybciej wprowadzą kapłaństwo kobiet tym szybciej ludzie zrozumieją że to w czym tkwią nie jest Kościołem Katolickim ale fałszerskim kościołem
111

Wygoni diabeł wiernych z Eucharystii przy pomocy franka … .
observer

Można się zastanowić czy papież udaje kogoś innego czy tylko jest od zatwierdzania wymuszeń zwłaszcza niemieckich. Zatwierdza się nie to co nakazuje wiara, ale praktykę sprzeczną z kodeksem kanonicznym czy katechizmem. Więc można się spodziewać powolnego zatwierdzania wszelkich uchybień, nie mówiąc jeszcze o herezji…przez obecnego papieża.
DNA

Ze wzgledu na brak w poblizu kosciola katolickiego ze msza w jezyku polskim w Anglii uczestniczyc można było w katolickim ale w j angielskim z którego korzystałem.To co u nas jest nie do utworzenia a tam było faktem to Komunie ŚW podawaly kobiety w dwoch postaciach dla mnie to bylo nie do przyjecia wiec zawsze podchodzilem do kaplana.Ministrantki też były takie małe dziewczynki.To o czym tu z Watykanu jest mowa to już na swiecie w Kościołach katolickich od jakiegoś czasu jest wprowadzone
ztula

Protestantyzacja KK trwa i ma trwać Luter twoja mać
ren

Kolejny krok do wprowadzenia kapłaństwa kobiet? Wszakże impulsy do takich zmian niewątpliwie pochodzą z episkopatów krajów zachodnich, to jednak u nas też można spotkać na przykład siostrę zakonną w posłudze szafarki Komunii Świętej.
Hazet

Zapomniał dodać ,że to tylko pierwszy krok.Póżniej już będzie bardzo ” światowo”. Przepraszam za ironię,ale tak naprawdę nie jest mi do śmiechu. KK rozmontowywany jest od wewnątrz bardzo sprawnie. I to tempo nie zwalnia.
agaton

Cóż, jedziemy w dół po równi pochyłej.
szkielet

Za: PoloniaChristiana – pch24.pl (2021-01-11) – [Org. tytuł: «Papież wprowadził nowe posługi kobiet. Ministrantki i szafarki Komunii Świętej zalegalizowane»]

Lektorat i akolitat kobiet. Co to tak naprawdę oznacza?

Poprzez motu proprio „Spiritus Domini” papież Franciszek zmienił treść pierwszego paragrafu kanonu 230 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Media głównego nurtu określają tę decyzję mianem „przełomowej” i „długo oczekiwanej” – oczywiście w kontekście „równouprawnienia” kobiet w Kościele. Jaki jest kontekst tej decyzji? Co ona tak naprawdę oznacza?

Liberalne media doskonale rozpoznały charakter ogłoszonych zmian w prawie kanonicznym. Lektorat i akolitat to posługi „ustanowione”, w pewnym sensie: urzędowe. Są to posługi zupełnie różne od zadań wykonywanych przez ministrantów i – w polskich realiach – „lektorów”, którzy (ściśle rzecz ujmując) są także ministrantami: ministrantami Słowa. Na czym polega różnica? Rola ministranta – bez względu na jego wiek – tak naprawdę polega na zastępstwie, wykonywaniu czynności liturgicznych w sytuacji, w której nie mogą wykonywać ich osoby do tego na stale ustanowione. W praktyce życia parafialnego, dochodzi do tego często; kiedy jednak zwrócimy uwagę na częstą praktykę liturgii celebrowanej przez biskupów, kardynałów czy papieża, to rzecz wygląda już inaczej. Ministrant jest zastępczym „usługującym”; w sytuacji, w której liturgia Mszy celebrowana jest bez obecności wiernych, ministrant – w ramach takiego „zastępstwa” – „w miarę możliwości wykonuje funkcje ludu” (OWMR 252). To rzecz różna od powierzenia posługi lektora i akolity.

Paragraf 1 kanonu 230 posiadał do tej pory następujące brzmienie: „Mężczyźni świeccy, posiadający wiek i przymioty ustalone zarządzeniem Konferencji Episkopatu, mogą być na stałe przyjęci, przepisanym obrzędem liturgicznym, do posługi lektora i akolity”. Paragraf 3 mówi, że „tam, gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy, także świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie, mianowicie: posługę słowa, przewodniczyć modlitwom liturgicznym, udzielać chrztu a także rozdzielać Komunię świętą, zgodnie z przepisami prawa”. Zadania ustanowionych lektorów i akolitów posiadają stały, własny charakter. Znaczenie motu proprio „Spiritus Domini” nie polega na „legalizacji” ministrantek i lektorek, w życiu Kościoła na Zachodzie posiadałoby to marginalne znaczenie, jeśli jakiekolwiek.

Motu proprio „Ministeria quaedam” z 1972 roku zmieniło dyscyplinę Kościoła w zakresie święceń niższych i subdiakonatu, wprowadzając posługi („ustanowionego” na stałe) lektora i akolity. A więc powierzenie tej posługi ma miejsce w trakcie formacji seminaryjnej – bądź poza nią, zgodnie z normami określonymi przez biskupów i… skalą określoną przez lokalną praktykę. Powierzanie tej posługi zgodne było z zamysłem posoborowej „odnowy”: aktywizacji świeckich, walki z klerykalizmem itd. Podkreślmy: ministranci (a także „ministrantki” i „lektorki”) pełnią swe zadania w sposób zastępczy, lektorzy i akolici posiadają swoje własne zadania w zakresie liturgii. Pewne podkreślenie tego faktu odnajdziemy w samym par. 1. kan. 230, w którym czytamy, że „udzielenie (…) tych posług nie daje im prawa do utrzymania czy wynagrodzenia ze strony Kościoła”.

W polskich realiach: powierzanie „stałego” lektoratu i akolitatu zdatnym do tego mężczyznom (poza kontekstem formacji seminaryjnej, przygotowania do kapłaństwa) było tematem podjętym na II Polskim Synodzie Plenarnym. Synod ten postanowił, że „mężczyźni świeccy, którzy ukończyli przynajmniej dwadzieścia pięć lat, cieszą się dobrą opinią, posiadają odpowiednie przymioty i są przygotowani do swych zadań poprzez odpowiednią formację, mogą być przyjęci do posługi stałego akolity. Posługę lektora można udzielać w wieku wcześniejszym”. Konferencja Episkopatu Polski wydała instrukcję wykonawczą względem tego postanowienia, a jak w niej czytamy: „Lektor i akolita spełniają własną posługę w celebracji liturgicznej, a zwłaszcza w Eucharystii. Jednak w zakres ich zadań wchodzą także czynności związane z przygotowaniem miejsca i rzeczy potrzebnych do liturgii oraz przygotowanie wiernych do dobrego uczestnictwa i spełniania właściwych dla nich i powierzonych im czasowo funkcji liturgicznych”. Instrukcja ta mówi nam także, że gdy „nie ma kapłana lub diakona, lektor i akolita może prowadzić Wigilię przy zmarłym i przy pogrzebie stacje w domu zmarłego i na cmentarzu”; „ustanowiony” lektor i akolita może także przewodzić niektórym nabożeństwom – np. różańcowym czy Drodze Krzyżowej. Otrzymujemy tu także pewną wskazówkę: szczegółowe miejsce akolity i lektora (płci już obojga), ich formacja, charakter zaangażowania w życie wspólnoty lokalnej doregulowane zostanie przez poszczególne episkopaty, a niektóre z nich są – powiedzmy – bardzo liberalne, od dłuższego już czasu domagały się od Stolicy Apostolskiej realizacji choć części ich postulatów dotyczących „liturgicznej aktywizacji” kobiet.

Dla przykładu: nad Sekwaną rzeczą zwyczajną i dość powszechną jest istnienie nieformalnych „animatorek” wiernych uczestniczących w liturgii, które np. pełnią zadania ministrantów Słowa, kierują śpiewem, wygłaszają komentarze przygotowujące itd. Równocześnie: życie religijne większości francuskich parafii jest dalece… sfeminizowane. To realia jeszcze odległe polskim doświadczeniom. Jednakże rola takich właśnie „animatorek liturgicznych” znajdzie teraz formalne uzasadnienie (i potwierdzenie) w postaci lektoratu i akolitatu. Być może kiedyś… podobnie rzecz wyglądać będzie nad Wisłą, chodzi zresztą o zadania własne, co potwierdza także instrukcja polskich biskupów. Lektor może „także »kierować uczestnictwem wiernych«, podając potrzebne wyjaśnienia i zachęty lub przygotowując komentarze do odczytania przez innych usługujących”. Pójdźmy dalej: akolita jest na stałe „nadzwyczajnym szafarzem”, zgodnie z polską normą „ma przygotowywać ołtarz i naczynia liturgiczne oraz w razie potrzeby rozdawać wiernym Eucharystię”, jego funkcja polega na asystowaniu kapłanowi i diakonowi. Rola znanych z Francji i Niemiec „asystentek liturgiczno-pastoralnych” otrzymała podstawy do oficjalnego zatwierdzenia.