Biskupi sycylijscy wychodzą naprzeciw rozwodnikom w nowych związkach. „W niektórych wypadkach” zezwalają spowiednikom na ich rozgrzeszanie i dopuszczanie do Komunii, nawet jeżeli chodzi o „obiektywnie nieuporządkowaną sytuację”.

Biskupi Sycylii otwierają sakramenty dla rozwodników w nowych związkach. Jak zwykle chodzi o „szczególne przypadki”. Tym razem jednak, inaczej niż w przypadku Maltańczyków, Niemców czy Belgów, hierarchowie nie skupiają się wyłącznie na Eucharystii, ale zwracają uwagę także na spowiedź świętą. W opublikowanym w internecie dokumencie regionalnego episkopatu poświęconym implementacji adhortacji apostolskiej Amoris laetitia czytamy, że spowiednik może udzielić rozwodnikowi w nowym związku rozgrzeszenia i dopuścić go w ten sposób do Komunii świętej „nawet wówczas gdy wie, że chodzi o sytuację w ocenie Kościoła obiektywnie nieuporządkowaną”.

Tak samo jak w przypadku wymienionych wcześniej episkopatów, biskupi Sycylii nie przywołują wyartykułowanego choćby w Familiaris consortio obowiązku życia w ponownym związku w czystości. Hierarchowie skupiają się na obszernym cytowaniu tych passusów Amoris laetitia, które mówią o zasadach rozróżniania poszczególnych sytuacji. Cytują wprawdzie 84 rozdział FC św. Jana Pawła II porównując go z AL, ale, podobnie jak dokument Franciszka, pomijając zdania mówiące o wstrzemięźliwości.

Jak podkreślają sycylijscy hierarchowie, na gruncie AL. nie ma mowy o żadnej „abstrakcyjnej perfekcji”. Z drugiej strony nie można też mówić o dopuszczeniu rozwodników w nowych związkach do sakramentów „w każdym przypadku”. Zdaniem biskupów wszakże adhortacja Amoris laetitia „ostrożnie” otwiera „możliwość dostępu do sakramentów”, nie czyniąc z tego jednak „kanonicznej normy, a jedynie możliwy wynik drogi, owoc rozróżniania i osobistego oraz duszpasterskiego dojrzewania”. 

Sycylijskie wytyczne przypominają, że Familiaris Consortio, adhortacja Ojca Świętego Jana Pawła II, stawiała wymóg, aby osoby żyjące w pozamałżeńskim związkach, a chcące przystępować do Komunii Świętej żyły w czystości. Jednak standardy te – zdaniem sycylijskich biskupów – zostały rozszerzone (czyli po prostu zlikwidowane) przez papieża Franciszka w adhortacji Amoris Laetitia. – Według oceny spowiednika, biorąc pod uwagę dobro penitenta, można odpuszczać [grzechy] i dopuszczać [osobom rozwiedzionym żyjących w kolejnych związkach] do Eucharystii, mimo że spowiednik wie, że jest to dla Kościoła obiektywne nieuporządkowanie ­- czytamy w oświadczeniu.

Oto kilka istotnych przetłumaczonych fragmentów wytycznych sycylijskich biskupów:

[…]

Głównym celem rozdziału [8. Amoris Laetitia] jest duszpasterska aktywność w tych sytuacjach, które jeszcze nie odpowiadają lub już nie odpowiadają nauczaniu Kościoła na temat małżeństwa, ale które nie powinny uniemożliwiać Kościołowi próby zjednoczenia.

[…]

„Ci, którzy są adresatami takiego towarzyszenia i rozeznania:
• ci, którzy wiąża się tylko więzami cywilnymi
• ci, którzy nie mają więzi: współżycia;
• ci, którzy są w separacji i po rozwiedzie, a także ci, którzy zostali niesprawiedliwie porzuceni;
• ci, którzy są rozwiedzeni i żyją w kolejnym związku;
• ci, którzy w separacji, pozostają wierni węzłowi małżeńskiemu i nie angażują się w nowe związki.”

[…]

„Ta logika integracji, już działająca w Familiaris Consortio, została rozszerzona w AL.”

[…]

Już punkt 84. Familiaris Consortio przewidywał aktywne uczestnictwo w życiu Kościoła: słuchanie Słowa Bożego, uczestnictwo w ofierze Mszy św., działalność charytatywna, uczestnictwo w inicjatywach wspólnotowych na rzecz sprawiedliwości, wychowanie dzieci w wierze chrześcijańskiej, pielęgnowanie ducha i dzieła pokuty, błaganie o Bożą łaskę każdego dnia. Pozostały jednak pewne ograniczenia: wykluczenie z sakramentu pokuty i Eucharystii, nie bezwzględne, lecz związane z dwoma warunkami, a mianowicie powstrzymywaniem się od czynów właściwych małżonkom i uniknięciem zgorszenia.

[…]

„Ponadto Amoris Laetitia w dwóch punktach potwierdza, że uczestnictwo w życiu Kościoła może obejmować nawet dostęp do sakramentów:

1. Ponieważ „stopień odpowiedzialności nie jest równy w każdym przypadku”, to „konsekwencje lub skutki danej normy niekoniecznie muszą być takie same”. Należy zauważyć, że odnosi się to również do „dyscypliny sakramentalnej”, kiedy „rozeznanie może dowieść, iż nie ma poważnej winy”;

2. „Ze względu na uwarunkowania i czynniki łagodzące możliwe jest, że pośród pewnej obiektywnej sytuacji grzechu osoba, która nie jest subiektywnie winna albo nie jest w pełni winna, może żyć w łasce Bożej, może kochać, a także może wzrastać w życiu łaski i miłości, otrzymując w tym celu pomoc Kościoła”(AL 305); W przypisie 351 potwierdza się, że „w pewnych przypadkach mogłaby to być również pomoc sakramentów”.

Pach, OM

Źródło: katholisch.de, roratecaeli.com