Dane te ujawnił arcybiskup José Rodriguez Carballo OFM, sekretarz Kongregacji ds. Instytutów Źycia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Źycia Apostolskiego. Szacunku dokonano na podstawie danych z lat 2008-2012.

Jak ujawnił arcybiskup Carballo, rezygnacja z życia konsekrowanego przybiera różne formy prawnokanoniczne, tymi kwestiami zajmują się trzy różne watykańskie dykasterie. Franciszkanin wskazał na zasadnicze przyczyny tego zjawiska: brak osobistej i wspólnotowej modlitwy, życia sakramentalnego, upadek duchowości. Następnie wskazał na „utratę poczucia przynależności do wspólnoty, instytucji, a w niektórych przypadkach utratę poczucia przynależności do samego Kościoła”. Wiąże się to z krytyka autorytetu przełożonych oraz brakiem równowagi między wymaganiami życia wspólnotowego a wymaganiami stawianymi przez realizowaną posługą.

W niektórych przypadkach porzucenie życia konsekrowanego to kwestia naruszania ślubów czystości, chęci wejścia w heteroseksualny związek, czasem problemów związanych z powtarzającymi się aktami homoseksualizmu. W niektórych przypadkach zasadniczą przyczyną są problemy emocjonalne, uniemożliwiające życie wspólnotowe i wywiązywanie się z podjętych zadań duszpasterskich.

Równocześnie, Kongregacja ds. Instytutów Źycia Konsekrowanego dostrzega problemy, jakich dostarcza zmiana kulturowa. Coraz trudniej jest kandydatom do życia konsekrowanego i kapłaństwa przyjmować definitywne zobowiązania. Dziś „dominuje kultura neoindywidualizmu i kultura sugestywności” – tłumaczył abp. Carballo.

W trakcie prezentacji zabrakło uwzględnienia krajów, z których pochodziły osoby porzucające kapłaństwo i życie zakonne, co stanowiłoby cenną informację o skali kryzysu dotykającego Kościół w krajach zachodniej Europy. Nie przedstawiono także danych wskazujących na zgromadzenia, w których ten problem jest najpoważniejszy.

Źródło: riposte-catholique.fr

mat