Z definicji: socjalizm to w teorii marksistowskiej etap rozwoju społeczeństwa przejściowy między kapitalizmem a komunizmem, charakteryzujący się nierównym podziałem dóbr i wynagrodzeniem za wykonaną pracę.  (Słownik Merriam-Webster, wydanie 11, strona 1183) 

Czy Stany Zjednoczone Ameryki (USA) szybko stają się Związkiem Socjalistycznych Stanów Ameryki (USSA)?  Tak! 

Można było tego uniknąć, gdybyśmy tylko posłuchali tego, co mówili rzymskokatoliccy papieże na wiele lat przed Soborem Watykańskim II. Pisząc o ateistycznym komunizmie, Papież Pius XI tak stwierdził 19 marca 1937 roku: 

„Można powiedzieć w całej prawdzie, że Kościół, podobnie jak Chrystus, idzie przez wieki, czyniąc we wszystkim dobro. Nie byłoby dziś ani socjalizmu, ani komunizmu, gdyby władcy państw nie wzgardzili nauką i matczynymi ostrzeżeniami Kościoła.”  (Divini Redemptoris, paragraf 38) 

W 1901 roku, w kontekście sprawiedliwości społecznej i demokracji gospodarczej, papież Leon XIII napisał:

„O tym czym jest socjaldemokracja i czym powinna być chrześcijańska demokracja, z pewnością nikt nie może wątpić. Pierwsza z nich, przy uwzględnieniu mniejszego lub większego nieumiarkowania w wypowiadaniu się, doprowadzona została do takiej przesady, że utrzymuje, iż nie istnieje naprawdę nic ponad naturalny porządek rzeczy, a zdobywanie i korzystanie z dóbr cielesnych i materialnych stanowi o szczęściu człowieka. 

Jej celem jest oddanie wszystkich rządów w ręce mas, sprowadzenie wszystkich warstw społecznych do tego samego poziomu, zniesienie wszelkich różnic klasowych, a wreszcie wprowadzenie wspólnoty dóbr. Dlatego też prawo do posiadania własności prywatnej ma zostać zniesione, a wszelka własność, jaką człowiek posiada, lub środki utrzymania, jakie posiada, mają być wspólne dla wszystkich.”  (Graves De Communi Re, paragraf 5) 

„Chrześcijańska Demokracja, z racji tego, że jest chrześcijańska, opiera się, i to z konieczności, na podstawowych zasadach wiary Bożej i musi zapewnić lepsze warunki dla mas, mając na celu przede wszystkim wspieranie doskonałości dusz stworzonych dla rzeczy wiecznych. Dlatego dla chrześcijańskiej demokracji sprawiedliwość jest święta; musi ona utrzymywać, że prawo do nabywania i posiadania własności nie może być kwestionowane, i musi chronić różnice i poziomy społeczne, które są niezbędne w każdej dobrze uporządkowanej wspólnocie. 

Musi wreszcie starać się zachować w każdej społeczności ludzkiej tę formę i charakter, które Bóg jej zawsze przypisuje. Jest zatem jasne, że demokracja socjalistyczna i chrześcijańska nie mają ze sobą nic wspólnego. Różnią się one od siebie tak bardzo, jak sekta socjalizmu różni się od wyznania chrześcijańskiego.”  (Graves De Communi Re, paragraf 6) 

W 1922 roku, w kontekście Królestwa Chrystusowego, papież Pius XI obszernie omówił następstwa I wojny światowej, komentując je w następujący sposób: 

„Istnieje pewien rodzaj modernizmu moralnego, prawnego i społecznego, który potępiamy nie mniej zdecydowanie niż modernizm teologiczny„.  (Ubi Arcano Dei Consilio, O pokoju Chrystusowym w Królestwie Chrystusowym, paragraf 61) 

„Kościół nie chce, ani nie powinien, mieszać się bez słusznej przyczyny do spraw czysto świeckich. Z drugiej strony nie może pozwalać ani tolerować, aby państwo pod pretekstem niektórych ustaw i niesprawiedliwych rozporządzeń wyrządzało szkodę prawom dotyczącym  porządku wyższego od państwowego, aby naruszało konstytucję nadaną Kościołowi przez Chrystusa lub naruszało prawa samego Boga wobec wspólnoty obywatelskiej.”  (Ubi Arcano Dei Consilio, O pokoju Chrystusowym w Królestwie Chrystusowym, paragraf 65) 

W tym względzie istnieje co najmniej czternaście (14) mało znanych tradycyjnych dokumentów papieskich, które koncentrują się na wiarygodności współczesnych katolickich kwestii doktrynalnych (tzn. modernizmu). Co ważniejsze, istnieje również co najmniej jedenaście (11) mało znanych tradycyjnych dokumentów papieskich, które koncentrują się na zagadnieniach sprawiedliwości społecznej i demokracji ekonomicznej (tj. socjalizmu, komunizmu, amerykanizmu i chrześcijańskiej demokracji) w kontekście Królestwa Chrystusowego. 

Należy zauważyć, że wśród tych dokumentów papieskich znajduje się ostrzeżenie papieża Leona XIII z 1899 roku dotyczące nowych poglądów – cnoty, natury i łaski w odniesieniu do tzw. amerykanizmu.

Co to jest dokument papieski?  Jest to konkretne pisemne orzeczenie doktrynalne lub moralne, opatrzone datą, podpisane i ogłoszone przez katolickiego papieża. Wypowiedzi te są w zasadzie listami napisanymi przez apostolskich następców Piotra. Wspomniane dokumenty papieskie zostały ogłoszone przed otwarciem Soboru Watykańskiego II, 11 października 1962 roku. 

Obecnie, większość współczesnych seminariów katolickich koncentruje się na dokumentach papieskich wydanych po Soborze Watykańskim II, kosztem bardziej tradycyjnych i bardziej doniosłych dokumentów związanych z modernizmem, sprawiedliwością społeczną i demokracją ekonomiczną. W rezultacie większość współczesnego duchowieństwa (w tym księży, biskupów, arcybiskupów i kardynałów) oraz świeckich ma minimalne kwalifikacje do zajmowania się współczesnymi zagadnieniami związanymi z modernizmem, sprawiedliwością społeczną i demokracją ekonomiczną. 

Można przypuszczać, że współczesne seminaria katolickie koncentrują się raczej na The Fruits of Radical Catholic Modernism (Owoce radykalnego modernizmu katolickiego) – radykalnej filozofii głoszonej przez Saula Davida Alinsky’ego w Reveille For Radicals (Pobudka radykałów-opublikowanym w 1946 r.) i Rules for Radicals (Reguły radykałów-opublikowanym w 1971 r.).  Należy zauważyć, że The Fruits of Radical Catholic Modernism (Owoce radykalnego modernizmu katolickiego) zostały poparte i opublikowane przez szanowanego i znanego emerytowanego biskupa katolickiego. 

W tym  chaotycznym tekście Alinsky’ego kryje się czterdzieści pięć (45) celów komunizmu, sformułowanych pierwotnie w 1958 roku (przed Soborem Watykańskim II) przez W. Cleona Skousena.  Te czterdzieści pięć celów zostało następnie opublikowanych w Diariuszu Parlamentarnym Kongresu Stanów Zjednoczonych 10 stycznia 1963 roku.  Wiele z tych czterdziestu pięciu celów komunistycznych jest bardzo aktualnych – ale dwa z nich są szczególnie przerażające: 

Cel komunizmu nr 27: Przeniknąć do kościołów i zastąpić religię objawioną religią „społeczną”. Dyskredytować Biblię i podkreślać potrzebę dojrzałości intelektualnej, która nie potrzebuje „religijnej kuli u nogi”.   

 Cel komunizmu nr 42: Stworzenie wrażenia, że przemoc i rewolucja są cechami amerykańskiej tradycji; że studenci i grupy interesów powinny powstać i użyć „zjednoczonej siły” do rozwiązania problemów ekonomicznych, politycznych lub społecznych.

W odniesieniu do celu nr. 42 komunizmu, zaktualizowane wydanie książki Skousena z 1958 r. (opublikowane w 2014 r., s. 356-357) stwierdza w pewnym miejscu: 

„Tak zwana „rewolucja miejska” była głoszona na wielu kampusach uniwersyteckich podczas zamieszek w latach 60. i później. W tym okresie powstały różne grupy, w tym tak skrajni aktywiści jak Studenci na rzecz Demokratycznego Społeczeństwa (SDS), Weathermen, Weather Underground, Czarne Pantery, Symbionese Liberation Army i inni.

W 1971 roku Saul Alinsky w swojej nowej książce „Rules for Radicals” (Reguły  radykałów) dał grupom aktywistów instrukcje, jak krok po kroku organizować grupy społeczne, aby przeforsować swój socjalistyczny program.

„Kluczem do zdobycia powszechnego poparcia dla socjalizmu w tych burzliwych czasach była zmiana języka na określenie różnych celów. Zaczęły krążyć i popularyzować się takie hasła i zwroty, jak „sprawiedliwość społeczna” (wszystkie rzeczy wspólne), „progresywizm” (wymazać Konstytucję), „demokracja ekonomiczna” (zabierać ludziom aktywnym, dawać nie-efektywnym), „demokracja w miejscu pracy” (związki zawodowe kontrolujące własność prywatną właścicieli), „sprawiedliwość ekologiczna” (polityka skierowana przeciwko życiu ludzkiemu i doktryna globalnego ocieplenia), „broń szturmowa” (termin określający posiadanie broni), „płaca wystarczająca na życie” (kontrola płac), „prawa aborcyjne” (rzeź nienarodzonych), „homofobia” (niezdrowy strach przed homoseksualizmem), „pracownicy bez dokumentów” (nielegalni imigranci), „anty-choice” (ludzie wyznający tradycyjne lub biblijne wartości dotyczące aborcji), „ustalenie płci” (zmiana płci) itd.

Dziś w kulturze mamy do czynienia z nową obscenicznością – nowym „wszystko wolno”, które zastąpiło normalną powściągliwość i samorządność. W coraz liczniejszych społecznościach akceptuje się brak szacunku dla tradycyjnej przyzwoitości i dobra oraz akceptuje się szacunek dla zdegradowanego rodzaju „dobra”.

„Od gwałtownych demonstracji po ludzi z ukrytymi motywami, którzy po cichu działają wewnątrz systemu, ten destrukcyjny, antyrodzinny ruch, zyskał na znaczeniu i wpływach. Dzięki swoim hasłom, frazom i słowom, unia różnych sił utworzyła antyrodzinne i anty-judeo-chrześcijańskie przyczółki na wszystkich poziomach społeczeństwa – od świetlic szkolnych po Biały Dom.” 

Czy można zatrzymać i odwrócić tę ewolucję Związku Socjalistycznych Stanów Ameryki (USSA)? Oczywiście – ale będziemy musieli działać według ich zasad. Będzie to wymagało oddolnych wysiłków w stylu Alinsky’ego – podejmowanych przez naszych działaczy  społecznych (zarówno duchownych, jak i świeckich) – aby pokojowo zwalczać tendencyjne media, moralną dekadencję naszego narodu, niekonstytucyjne ataki na wolną przedsiębiorczość, niekonstytucyjną cenzurę, niekonstytucyjne ataki na religię itd.  

Zakres chronologiczny odpowiednich dokumentów papieskich, które podważają wiarygodność współczesnych katolickich tendencji doktrynalnych (tj. modernizmu), rozciąga się od początku Soboru Trydenckiego (13 grudnia 1545 r.) do początku Soboru Watykańskiego II (11 października 1962 r.).  Chronologicznie, tych czternaście (14) dokumentów papieskich istotnych dla krytyki „modernizmu” obejmuje: 

• Iniunctum Novis, Wyznanie wiary Soboru Trydenckiego, bulla papieska promulgowana pod auspicjami Soboru Trydenckiego (1545-1563), bulla papieska promulgowana przez papieża Piusa IV 13 listopada 1565 r.   
• Quo Primum, Promulgacja liturgii trydenckiej, konstytucja apostolska papieża Piusa V, wydana u Św. Piotra 14 lipca 1570 r.   
• Mirari Vos, O liberalizmie i indyferentyzmie religijnym, encyklika papieża Grzegorza XVI, wygłoszona w Rzymie, w kościele Najświętszej Maryi Panny Większej, dnia 15 sierpnia 1832 r.    
• Quanta Cura, Potępienie aktualnych błędów, encyklika papieża Piusa IX, wygłoszona w Rzymie, u Świętego Piotra, dnia 8 grudnia 1864 r.      
• Humanum Genus, O masonerii, encyklika papieża Leona XIII, wygłoszona u Św. Piotra w Rzymie 20 kwietnia 1884 r.  
• Depuis Le Jour, O kształceniu duchowieństwa, Encyklika papieża Leona XIII, skierowana do arcybiskupów, biskupów i duchowieństwa Francji, wygłoszona w Rzymie, u Św. Piotra, dnia 8 września 1899 r.
• Tra Le Sollecitudini, O muzyce sakralnej, Motu Proprio promulgowane przez papieża Piusa X 22 listopada 1903 r. 
• Acerbo Nimis, Piusa X, skierowana do patriarchów, prymasów, arcybiskupów, biskupów i innych ordynariuszy pozostających w pokoju i komunii ze Stolicą Apostolską, wygłoszona w Rzymie, na Placu Św. Piotra 15 kwietnia 1905 r.
• Lamentabili Sane, Syllabus potępiający błędy modernistów, promulgowany dekretem papieża Piusa X z dnia 3 lipca 1907 r. 
• Pascendi Dominici Gregis, O doktrynach modernistów, encyklika papieża Św. Piusa X ogłoszona 8 września 1907 r. 
• Notre Charge Apostolique, Nasz mandat apostolski (O „Sillonie”), Encyklika papieża Św. Piusa X promulgowana 25 sierpnia 1910 r. 
• Sacrorum Antistitum, Ustanowienie pewnych praw dla odparcia niebezpieczeństw modernizmu, Motu Proprio papieża Piusa X, wydane w Rzymie, u Św. Piotra, dnia 1 września 1910 r. 
• Mortalium Animos, O popieraniu prawdziwych religii, Encyklika papieża Piusa XI, wygłoszona w Rzymie, u Świętego Piotra, dnia 6 stycznia 1928 r. 
• Humani Generis, W sprawie niektórych fałszywych opinii grożących podważeniem podstaw doktryny katolickiej, Encyklika papieża Piusa XII ogłoszona 12 sierpnia 1950 r. 

Istnieje również co najmniej jedenaście (11) odnośnych tradycyjnych dokumentów papieskich, które koncentrują się na współczesnych zagadnieniach sprawiedliwości społecznej i demokracji ekonomicznej. Dokumenty te mogą nam pomóc lepiej zrozumieć współczesność i pomóc w odbudowie naszego niegdyś wspaniałego narodu. Chronologicznie, te tradycyjne dokumenty o Sprawiedliwości Społecznej i Demokracji Ekonomicznej obejmują: 

• Qui Pluribus, O wierze i religii, Encyklika papieża Piusa IX, wygłoszona w Rzymie dnia 9 listopada 1846 r. 
• Quod Apostolici Muneris, O socjalizmie, Encyklika Papieża Leona XIII, wygłoszona u Świętego Piotra w Rzymie, dnia 28 grudnia 1878 roku. 
• Diuturnum, O pochodzeniu władzy świeckiej, Encyklika Papieża Leona XIII, wygłoszona u Świętego Piotra w Rzymie, dnia 29 czerwca 1881 r. 
• Immortale Dei, O chrześcijańskiej konstytucji państw, encyklika papieża Leona XIII, wygłoszona u Św. Piotra w Rzymie 1 listopada 1885 r. 
• Libertas (znana także jako Libertas Praestantissimum), O naturze prawdziwej wolności, encyklika papieża Leona XIII, wygłoszona u Św. Piotra w Rzymie dnia 20 czerwca 1888 r.  
• Rerum Novarum, O prawach i obowiązkach kapitału i pracy, encyklika papieża Leona XIII, wygłoszona 15 maja 1891 r. w Rzymie u Św. Piotra 15 maja 1891 r.
• Testem Benevolentiae Nostrae, W sprawie nowych poglądów, cnoty, natury i łaski, w odniesieniu do amerykanizmu, list apostolski papieża Leona XIII skierowany do kardynała Gibbonsa, z 22 stycznia 1899 r. 
• Graves De Communi Re, O chrześcijańskiej demokracji, encyklika papieża Leona XIII, wygłoszona w Rzymie, u Świętego Piotra, dnia 18 stycznia 1901 r.  
• Ad Beatissimi Apostolorum, Wołanie o pokój, encyklika papieża Benedykta XV, wygłoszona w Rzymie, u Św. Piotra, dnia 1 listopada 1914 r. 
• Ubi Arcano Dei Consilio, O pokoju Chrystusowym w Królestwie Chrystusowym, Encyklika papieża Piusa XI, wygłoszona w Rzymie, u Św. Piotra, dnia 23 grudnia 1922 r.  
• Divini Redemptoris, O komunizmie ateistycznym, Encyklika papieża Piusa XI, wygłoszona w Rzymie, u Św. Piotra, dnia 19 marca 1937 r. 

Realistycznie rzecz biorąc, nie można oczekiwać, że przeczytamy lub przetrawimy wszystkie te tradycyjne dokumenty papieskie za jednym posiedzeniem, a nawet w ciągu jednego dnia czy tygodnia. Większość z tych dokumentów papieskich można przeczytać w ciągu pół godziny lub mniej; bardzo niewiele z nich zajmie nam do godziny. Dlatego dobrze byłoby, gdybyśmy ustalili program codziennej lektury, aby zapoznać się z wyżej wymienionymi dokumentami.  Rozsądne jest czytanie jednego dokumentu papieskiego dziennie. 

Roztropność podpowiada, że jeśli mamy przywrócić tradycyjny Kościół rzymskokatolicki Chrystusowi i odbudować nasz niegdyś wspaniały naród, powinniśmy powrócić do tych i innych istotnych tradycyjnych dokumentów papieskich, które koncentrują się na współczesnych kwestiach związanych z modernizmem, sprawiedliwością społeczną i demokracją gospodarczą. Świeccy, księża, biskupi i kardynałowie muszą wziąć na siebie obowiązek zapoznania się z tymi tradycyjnymi dokumentami papieskimi – zanim ktoś zdecyduje się zablokować lub ograniczyć nasz dostęp do nich w Internecie. 

Wciąż możemy zatrzymać i odwrócić ewolucję Związku Socjalistycznych Stanów Ameryki (USSA).

Po pierwsze, musimy się modlić, modlić i jeszcze raz modlić. 

Po drugie, nie piszcie już SMS-ów i tweetów – czytajcie i czytajcie, i jeszcze raz czytajcie. Musimy się wszyscy wyedukować, zanim będzie za późno. 

Po trzecie, na katolickich biskupach i kardynałach spoczywa obowiązek ponownego wprowadzenia odpowiednich tradycyjnych dokumentów papieskich do seminariów i do nauczania świeckich.  Katoliccy księża i biskupi będą również musieli ponownie wejść na ambonę i podzielić się tym, czego tradycyjni papieże nauczyli nas o współczesnych problemach związanych z modernizmem, sprawiedliwością społeczną i demokracją gospodarczą.  

Nasi księża i biskupi będą musieli dodać te istotne dokumenty papieskie do programu ustawicznego kształcenia katolickiego.  Forum takiej działalności obejmuje również (ale nie tylko) listy, artykuły w biuletynach parafialnych i warsztaty duszpasterskie. Miejmy nadzieję, że i nasi judeochrześcijańscy (sic!) bracia (nie ma takiego zjawiska, to oksymoron jak „zimne ognie”- dop. tłumacza) pójdą w ślady naszych księży i biskupów.

Po czwarte, musimy polegać na katolickich świeckich, którzy będą pełnić rolę organizatorów społecznych. Pamiętajmy, że będziemy musieli grać według ich zasad. Potrzeba będzie oddolnego wysiłku naszych własnych organizatorów społecznych – aby pokojowo zwalczać stronnicze media w naszym kraju, moralną dekadencję, niekonstytucyjne ataki na wolną przedsiębiorczość, niekonstytucyjną cenzurę, niekonstytucyjne ataki na religię itd.  

Wreszcie musimy się modlić i modlić, i jeszcze raz modlić. 

John J. Arechiga

Tłum. Sławomir Soja

Źródło: The Remnant (April 30, 2022) – „USA or USSA? (We Were Warned, Too Bad We Didn’t Listen)”