Wyznaję, że z pasją śledzę wydarzenia militarne związane z konfliktem na Ukrainie – między NATO a Rosją, ponieważ jednym z moich zainteresowań jest właśnie historia wojskowości, która w pewnym sensie jest także historią techniki, historią społeczeństw i historią środków produkcji. Niemniej jednak jest całkiem oczywiste, że konflikt na Ukrainie toczy się także, jeśli nie przede wszystkim, na innych polach bitewnych i że NATO, czyli druga i bardziej konkretna nazwa Unii Europejskiej, popełniło ogromny błąd w sprawie gazu, sądząc, że Moskwa myśli i działa tak jak Zachód, czyli przez symulację i bluff.
Myśleli tak, kiedy Putin uratował rubla – żądając zapłaty za gaz w rosyjskiej walucie narodowej; ci sami ludzie, którzy ukradli rosyjskie złoto, pieniądze i aktywa byli niemal pewni, że – przyjmując wyzywającą minę i bezczelnie opierając się żądaniom, obstając przy rzekomym naruszeniu umowy –– Moskwa w końcu ustąpi. Ale tak się nie stało. Rosja zawiesiła dostawy do Polski i Bułgarii, ponieważ obydwa te kraje odmówiły płacenia w rublach (a w rzeczywistości w euro na konto banku Gazpromu, który następnie dokonuje ich konwersji na ruble). W ten to sposób, wszystko zaczęło się sypać, a podczas gdy skończona idiotka von der Leyen gdacze na Twitterze o “szantażu” – fałszywy zjednoczony front europejski rozpada się, ponieważ co najmniej czterech europejskich nabywców gazu już zapłaciło za dostawy w rublach, zgodnie z żądaniem Rosji.
Choć oficjalnie nie wiadomo, które firmy zaakceptowały żądania Moskwy i płacą bezpośrednio w rublach, Reuters domyśla się dwóch nazw: niemieckiego Unipera i austriackiego OMV, nie biorąc oczywiście pod uwagę Węgier i Słowacji, które już dawno zaakceptowały płatność w rublach. Wygląda też na to, że dla co najmniej dziesiątki firm energetycznych zaspokojenie rosyjskich żądań i utrzymanie przepływu gazu jest ważniejsze niż ewentualne wkurzenie eurokratów – czytamy w dobrze poinformowanym Financial Times.
Do tego dochodzi jeszcze jeden problem: rurociągi doprowadzające energię do 23 krajów europejskich przebiegają również przez takie kraje, jak Polska i Bułgaria, które odmówiły płacenia w rublach i dla których dostawy zostały wstrzymane. Gazprom obawia się, że może dojść do “nieuprawnionego odbioru” gazu przez te państwa i że w związku z tym wielkość dostaw zostanie zmniejszona o ilość gazu dostarczanego wcześniej do tych krajów. Dlatego każda kradzież energetyczna spowoduje natychmiastowe skłócenie ze sobą państw europejskich.
W rezultacie, ceny gazu w Europie wzrosły o 20%, a kontrakty terminowe na hurtową cenę gazu w Europie wzrosły o prawie jedną piątą, do 117 euro za megawatogodzinę. Ceny są prawie siedmiokrotnie wyższe niż rok temu.
Wobec braku rozwiązań politycznych oraz faktu, że Europa nie może zrezygnować z dostaw rosyjskich, duże firmy z tego sektora postanowiły radzić sobie same – nie przejmując się opinią Brukseli. Oczywiście iluzją byłoby sądzić, że firmy te działają całkowicie samodzielnie i nie mają na to przyzwolenia krajów, w których funkcjonują. Niech sobie głupia baronowa pokrzyczy na Twitterze i niech rżnie twardą, ale z pewnością nikt nie chce własnego zniszczenia, aby obstawać przy bluff’ie, który od początku był bezsensowny.
Najwyraźniej, unijni «geniusze» nie pojęli jeszcze, że posunięcie Rosji ma charakter strategiczny i nie jest niczym improwizowanym: z uwagi na to, że waluty zachodnie podlegają sankcjom i wszelkiego rodzaju kradzieżom – sprzedaż towarów i produktów w tych walutach jest w pewnym sensie równoznaczna z ich podarowaniem, a w każdym razie z narażeniem się na nieustanny szantaż.
Zrozumiało to także wiele innych krajów, poczynając od Chin: Zajęcie rosyjskich funduszy denominowanych w dolarach i euro ujawniło tę rzeczywistość i spowodowało natychmiastowe unieważnienie wszelkich formuł umownych zakładających płatność w walucie, którą można bezkarnie sprzeniewierzyć.
[Źródło:] Il Simplicissimus (27 Aprile 2022) – „Il fronte europeo del gas comincia a sgretolarsi”