Polska często traktowana jest przez uchodźców jako kraj tranzytowy w drodze na zachód, do krajów tzw. Starej Unii. Część z nich ma nawet wybuchać płaczem na wieść o tym, że nie trafili do Niemiec.
Pewien iracki uchodźca przyznał, że jego krewni, którzy uciekli do Niemiec, śmieją się z niego ponieważ został w Polsce. Z kolei oficer polskiej Straży Granicznej opisuje gwałtowne reakcje części osób, gdy dowiadują się, że zamiast do Niemiec czy Skandynawii trafili do Polski.
„Na wieść, że to dopiero Polska, a nie Niemcy lub Szwecja i koniec wycieczki, najgłośniej płaczą Azjaci. Oni uciekają z określonym planem i marzeniami, z które często płacą relatywne fortuny. (…) Ci ludzie czasem wpadają w załamanie, albo jakąś niewyobrażalną agresję, bo w ułamku sekundy wiedzą, że stracili wszystko” – mówi doświadczony pogranicznik. Uważa, że złapani w Niemczech mogliby „zostać w Europie”, zaś po Polsce spodziewają się raczej długiego pobytu w zamkniętym ośrodku i biletu powrotnego. Strażnik nie przypomina sobie, by któryś z przyłapanych przez niego na nielegalnym przekraczaniu granicy cudzoziemiec zeznał, że zamierzał uciekać właśnie do Polski. „Dla nich złapanie na terytorium Polski to najgorsze, co mogło się wydarzyć” – twierdzi.
Psycholog społeczny, prof. Janusz Czapliński, uważa, że standard życia w Polsce nadal jest wyraźnie niższy niż w najbardziej rozwiniętych krajach Unii Europejskiej. „Nawet więc ci, którzy na papierze wybierają Polskę na swój nowy dom, w dużej mierze w rzeczywistości traktują ten kraj tylko jako przystanek w dalszej drodze na Zachód” – stwierdza profesor dodając, że część uchodźców jest zniechęcona świadomością, że wielu Polaków wyjechało do Wielkiej Brytanii, Skandynawii, czy Niemiec. Zdaniem profesora nawet osoby formalnie wybierający Polskę „w rzeczywistości często traktują ten kraj tylko jako przystanek w dalszej drodze na Zachód”.
natemat.pl / Kresy.pl
KOMENTARZ BIBUŁY: Polska powinna: 1) prowdzić surową politykę anty-imigracyjną; 2) wszystkich zatrzymanych nielegalnych imigrantów odsyłać do kraju pochodzenia; 3) gdyby z jakichś powodów byłoby to niemożliwe, odsyłać do innych krajów unijnych.
Nawet niech taka procedura kosztuje budżet państwa, ale na długą metę lepiej jest zapłacić teraz niż póżniej płakać z posiadania obcej kulturowo zarazy.