Papież jest głową widzialną całego Kościoła katolickiego, namiestnikiem P. Jezusa i następcą św. Piotra. Jemu ulegają wszyscy wierni i zowią go Ojcem Świętym, Jego Świętobliwością, Najwyższym Arcykapłanem, Pasterzem Pasterzy. Papież zaś nazywa samego siebie Sługą sług Bożych, według zwyczaju, wprowadzonego przez Grzegorza Wielkiego w VI wieku.

Gdy Papież umrze, odbywają się za jego duszę dziewięciodniowe egzekwje, t.j. nabożeństwo żałobne. Kardynał kanclerz wchodzi po pokoju, gdzie zwłoki leżą, uderza złotym młotem trzy razy we drzwi i trzykroć woła Ojca św. po imieniu. Potem podchodzi do nieboszczyka, aby naocznie przekonać się o jego śmierci i spisuje protokół. Tenże kardynał-kanclerz odbiera pierścień papieski, tak zwaną Pieczęć Rybaka, i w obecności licznych świadków każe ją skruszyć na znak, że władza Papieża już się skończyła na ziemi. Ciało Ojca św., nabalsamowane i w potrójnej trumnie zamknięte, wstawia się we framugę kaplicy chóralnej, dopóki nieboszczykowi nie będzie wzniesiony grób oddzielny.

Wybór Papieża. Po skończeniu nabożeństwa żałobnego wszyscy kardynałowie zbierają się na conclave, aby wybrać nowego Papieża. Pod nazwą konklawe rozumie się już to zgromadzenie wszystkich kardynałów, którzy zbierają się na wybór Głowy Kościoła, już to miejsce, w którem odbywa się tenże wybór. W przeznaczonym pałacu dla każdego kardynała są urządzone cele z małem okienkiem, tak, że w nich jest prawie ciemno; od drugiego już dnia wyborcy nie mogą z nich wychodzić. Wszystkie drzwi i okna zewnętrzne są zamurowane, oprócz jendych drzwi, od których klucz znajduje się w ręku gubernatora konklawe. W przyległym murze są wybite otworzy, przez które jadło i napoje są podawane; wejście zaś do konklawe pilnuje straż wojskowa.

Kardynał dziekan odprawia Msze św. do Ducha Św. i wszyscy kardynałowie przystępują do Komunji św.. Potem odbywa się wybór przez kartki. Najstarszy wiekiem kardynał pisze na kartce nazwisko tego, za którym głos daje i kładzie kartkę w kielich. To samo czynią wszyscy. Po złożeniu głosów następuje ich czytanie i obliczenie. Kto ma być prawnie Głową Kościoła, powinien mieć za sobą dwie trzecie głosów, jeżeli zaś nikt nie otrzymał tyle głosów, wszystkie kartki bywają palone, a dym, wychodzący rurą, oznajmnia ludowi, na placu, przed konklawe zgromadzonemu, że wybór jeszcze nie nastąpił.

Skoro jednak który z kardynałów otrzyma dwie trzecie głosów, naówczas kardynał-dziekan zapytuje go, czy wybór przyjmuje. Jeżeli wybrany zgadza się, wymienia zaraz imię, które ma nosić jako Papież. Wówczas spisuje się akt wyboru, a nowowybrany idzie za ołtarz i tam przywdziewa szaty papieskie. Następnie siada na tronie i odbiera hołd kardynałów.

Zaraz następuje ogłoszenie wyboru. Najstarszy z kardynałów wychodzi na balkon nade drzwiami Watykanu i oznajmnia ludowi, kto został wybrany Papieżem. Natychmiast daje się słyszeć odgłos dzwonów po wszystkich kościołach Rzymu. Nowy Papież udziela ludowi błogosławieństwa Apostolskiego.

Koronacja Papieża odbywa się w ciągu tygodnia po wyborze. Słudzy przybrani w szaty z czerwonego adamaszku, niosą Papieża na wspaniałym krześle (sedia gestatoria) do kościoła św. Piotra. Ojciec św. modli się przed Najświętszym Sakramentem, a potem przyjmuje hołd od zgromadzonych wiernych. Wówczas mistrz ceremonji zbliża się do Papieża, zapala pęk lnu i śpiewa głośno te słowa: Ojcze św., tak przemija chwała świata!

Następnie Papież odprawia uroczystą Msze św. koronacyjną, w której to szczególniej zasługuje na wzmiankę, że Epistoła i Ewangelja są śpiewane dwa razy, naprzód po łacinie, a potem po grecku. Komunję św. przyjmuje Ojciec św. stoją na tronie. Hostię przynoszą mu na patenie, a potem kielich, z którego pije Krew św. przez srebrną rurkę.

Po Mszy św. rozpoczyna się procesja. Znowu Papieża niosą na krześle do wielkiej loży, czy balkonu nad portykiem kościoła św. Piotra. Tam kardynał-djakon wkłada mu na głowę potrójną złotą koronę (tjarę). Ukoronowany Papież udziela błogosławieństwa ludowi, zalegającemu ogromny plac św. Piotra. Wówczas okrzyki radosne rozlegaja się w powietrzu i biją w dzwony we wszystkich kościołach rzymskich”

Źródło : ks. T. Kowalewski „Liturgika , czyli Wykład Obrzędów Kościoła Katolickiego” (1920 r.)

Papież bez tiary

Sprzedaż tiary przez Pawła VI została przyjęta ogromnym aplauzem części wiernych, uradowanych symbolicznym gestem wyrzeczenia się bogactw przez Kościół i zapowiedzią powrotu do pierwotnego ubóstwa. Arcybiskup Felici tłumaczył, że gest papieża stanowił reakcję na przedstawione mu sprawozdanie na temat nędzy i głodu panującego na świecie.

Po uroczystej ekumenicznej Mszy świętej, odprawionej 13 XI 1964 roku w bazylice św. Piotra w obrządku bizantyjskim z udziałem patriarchów prawosławnych, w symbolicznym geście Paweł VI złożył na ołtarzu papieską koronę – tiarę, którą otrzymał jako dar od wiernych Mediolanu, jego pierwszej arcybiskupiej diecezji. Została ona następnie zlicytowana na aukcji w USA i sprzedana. Pieniądze za nią otrzymane przeznaczono na cele charytatywne.

Decyzja ta została przyjęta ogromnym aplauzem części wiernych, uradowanych symbolicznym gestem wyrzeczenia się bogactw przez Kościół i zapowiedzią powrotu do pierwotnego ubóstwa. Arcybiskup Felici tłumaczył, że gest Pawła VI stanowił reakcję na przedstawione mu sprawozdanie na temat nędzy i głodu panującego na świecie. Warto dodać, iż w tym samym czasie w auli soborowej dyskutowany był XIII schemat – konstytucja o Kościele w świecie współczesnym. […]

• CZYTAJ CAŁOŚÄ†: Papież bez tiary – Sebastian Skowronek