Samotne kobiety oraz pary tej samej płci nie powinny korzystać z możliwości oferowanych przez medycynę rozrodu wspomaganego – należy im odmawiać refundacji zapłodnienia in vitro. Dlaczego? Ponieważ na świecie jest już wystarczająco dużo ludzi. Taki oto argument na rzecz „ograniczenia prawa do reprodukcji” przedstawiła prof. Cristina Richie, bioetyk z Boston College w USA.

W artykule opublikowanym w prestiżowym „Journal of Medical Ethics” czytamy, że podstawowym uzasadnieniem dla ograniczenia dostępności zapłodnienia in vitro jest konieczność zmniejszenia emisji dwutlenku węgla i spowolnienia zmian klimatycznych.

Amerykańska specjalistka ds. etyki medycyny uważa, że ośrodki sztucznego zapłodnienia powinny włączyć się w ogólnoświatowe strategie redukcji emisji dwutlenku węgla. Poprzez ograniczanie liczby ludności.

Według najnowszych szacunków, od 1970 roku, w drodze różnych metod rozrodu wspomaganego urodziło się ponad 5 milionów dzieci. Ponieważ każde nowonarodzone dziecko zwiększa emisję dwutlenku węgla, singielki i pary jednopłciowe należy informować o „lepszej opcji na rzecz środowiska”, czyli adopcji dzieci już urodzonych.

Opinię prof. Cristiny Richie podchwycili już inni „eksperci ds. bioetyki”. Pojawiły się głosy, że ustawodawcy powinni myśleć o ludzkiej rozrodczości, w taki sam sposób, w jaki myśli się o innych procesach mających wpływ na środowisko. Takich jak np. szczelinowanie hydrauliczne przy pozyskiwaniu ropy naftowej, które niesie ryzyko zanieczyszczenia wód.

Zachodni etycy uważają, że bezpłatne programy sztucznego zapłodnienia mogą być dostępne tylko dla tych osób, które są bezpłodne z powodów medycznych, a nie społeczno-kulturowych. To pozwoliłoby na ograniczenie populacji i zredukowanie „nadmiernej emisji dwutlenku węgla z sektora medycznego”.

Doprawdy, trudno dziś zrozumieć zachodnich bioetyków. Postulat zmniejszenia dostępności in vitro – jak najbardziej słuszny, ale argumentacja – nie z tej ziemi.

[Tłumaczenie i opracowanie własne HLI-Polska na podstawie materiałów serwisu informacyjnego „The Telegrach” (L.Donnelly/ Health Editor) via SPUC – 25.07.2014 r.]

Materiał źródłowy:
Cristina Richie, „What would an environmentally sustainable reproductive technology industry look like?”, w: „„Journal of Medical Ethics”, doi:10.1136/medethics-2013-101716