Jednym z celów Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X jest dawanie świadectwo o niezmiennej prawdzie Bożej. Ten cel realizuje się przynajmniej na dwa sposoby. Poprzez czuwanie, by Boże Objawienie nie zostało w duszach zdeformowane przez jakiś błąd i poprzez wspieranie autorytetu Kościoła jako nieomylnego strażnika wiary.
Dlatego już od samego początku swojej działalności w Polsce, księża i bracia zakonni Bractwa kładli wielki nacisk na naukę ortodoksyjnej katechezy. Kąkol fałszywych teorii, rozsiewany w Kościele od czasu II Soboru Watykańskiego, nie oszczędził także tej tak bardzo ważnej dziedziny życia chrześcijańskiego, jaką jest katecheza. Jak pisze prof. Romano Amerio w swojej pracy pt. Iota unum, katecheza lansowana przez „odnowicieli” soborowej i posoborowej doby, naznaczona jest dwoma błędnymi tendencjami.
Po pierwsze, „na płaszczyźnie metodologicznej: do porzucenia pedagogii katolickiej, w świetle której prawda jest transcendentna, czyli wykracza poza inteligencję tego, który ją otrzymuje”. Chodzi tu o prawdę dotyczącą tajemnic natury Boga. Nie wszystko więc, co jest prawdziwe, można zrozumieć. Jednak wszystko to, co jest prawdziwe, trzeba przyjąć. Po drugie, „na płaszczyźnie dogmatycznej: do rezygnacji z niezawodnej ostoi wiary poprzez zastąpienie jej subiektywnymi dociekaniami i wyborami”.
Mamy więc dziś do czynienia z kryzysem Kościoła nie tylko w ogólności, ale także w wielu szczegółowych dziedzinach, także w nauczaniu katechetycznym.
W dzisiejszym kryzysie katechezy jak w soczewce skupiają się wszystkie bolączki i rozdarcia współczesnego Kościoła. Mamy tu do czynienia z dewaluacją wymiaru teoretycznego, niepewnością w sprawach nie tylko doktrynalnych, ale i dogmatycznych, apologią subiektywizmu, rozdźwiękiem między biskupami, zatargami biskupów ze Stolicą Apostolską, odrzucaniem fundamentów pedagogii katolickiej, antropcentryzmem i przyjmowaniem perspektywy doczesnej.
Biorąc to wszystko pod uwagę, księża i bracia zakonni Bractwa, świadomi niebezpieczeństw, jakie katolickiej nauce niesie ze sobą współczesny kryzys, robili i robią wszystko, by przywrócić katechezie jej tradycyjną postać, zarówno co do treści, jak i co do metody. Unowocześnieniu podlegają tylko środki przekazu. Do katechez niedzielnych, lekcji religii w szkołach, publikacji prawdziwe katolickich katechizmów i pozycji apologetycznych, teraz dochodzi także przekaz elektroniczny.
W trosce o chwałę Bożą i zbawienie dusz, staramy się objąć nauką religii katolickiej jak największe grono dzieci i młodzieży. Dlatego oprócz katechezy niedzielnej i szkolnej zorganizowaliśmy także katechezę korespondencyjną. Ta ostatnia, zainicjowana w roku 2003, obejmuje z roku na rok coraz większą liczbę dzieci z całego kraju, a także z zagranicy. W dobie obecnego kryzysu Kościoła, coraz więcej rodziców zaniepokojonych treścią i formą katechezy nauczanej w szkołach publicznych, zwraca się do nas o pomoc i o nadsyłanie materiałów katechetycznych. Katechezy są wysyłane raz w miesiącu pocztą zwykłą lub elektroniczną. Dzieci opracowują je przy wsparciu i pod opieką rodziców, a zadania do nich dołączone odrabiają i przesyłają do przeoratu warszawskiego. Prace te są następnie sprawdzane, oceniane i odsyłane dzieciom. Obecnie tą formą katechezy objętych jest około 100 uczniów i uczennic.
Jeszcze większy rozwój tradycyjnej katechizacji był możliwy po otwarciu naszych szkół w Warszawie i w Józefowie. Przełożony Bractwa w Polsce ks. Karol Stehlin wraz ze swoimi współbraćmi, zdawał sobie sprawę z wielkiej wagi, jaką w kształtowaniu i wychowywaniu przyszłych pokoleń odgrywa katolicka szkoła. Dzięki Opatrzności Bożej udało się takie szkoły założyć i zagwarantować im funkcjonowanie. I tak od kilku już lat dzieci i młodzież mają możliwość uczestniczenia w nauce katechizmu na lekcjach w naszych szkołach.
Program nauczania katechizmu w Szkole Podstawowej im. Świętej Rodziny w Warszawie Radości jest realizowany w wymiarze 2 godzin tygodniowo. Nauczaniem jest objętych 82 uczniów: w systemie klasowo-lekcyjnym 35 uczniów i 47 uczniów w nauczaniu domowym.
W klasach początkowych, to znaczy w oddziale przedszkolnym i klasie I, nauka katechezy obejmuje podstawowe prawdy wiary katolickiej. Celem jest poznanie życia Pana Jezusa i Matki Najświętszej oraz rozbudzenie miłości i pragnienia naśladowania Ich w codziennym życiu dzieci. W tym okresie uczniowie poznają również pierwsze modlitwy. Katechezy przeplatane są historiami z życia świętych Pańskich, poruszają cnoty najbardziej potrzebne dziecku oraz wyjaśniają wydarzenia roku liturgicznego. Zawierają również historię objawień Najświętszej Maryi Panny w Fatimie, wyjaśniają obrzędy Mszy świętej, Drogę Krzyżową i Różaniec. Pomocą są specjalne książeczki.
Celem katechezy w II klasie szkoły podstawowej jest przygotowanie dzieci do I spowiedzi i Komunii świętej. Ten rok jest bardzo ważny w ich formacji chrześcijańskiej. Zawiera 24 katechezy i 24 druki ulotne pt. „Mały Posłaniec” oraz książeczkę, a także nowennę przygotowującą do I spowiedzi i Komunii świętej. Katechezy dotyczą prawd zawartych w Credo, sakramentów, cnót i grzechów. W ramach nauczania katecheta omawia z dziećmi w prosty sposób przykazania Boże i kościelne. Są to katechezy wprowadzające do przyjęcia sakramentów pokuty i Eucharystii. Treści zawarte w „Małym Posłańcu”, dotyczą wielkiej gamy tematów, przedstawiając barwnie tematy lekcji przez relacje i opowiadania. Najczęściej opisywany temat dotyczy Najświętszego Sakramentu i spowiedzi. Równocześnie wyjaśnia się dzieciom akty wiary, nadziei, miłości i żalu, oraz niektóre pojęcia związane z nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu (komunia duchowa, adoracje, naczynia święte…). Jest też mowa o pobożności maryjnej.
W III klasie katechezy dotyczą szczegółowo prawd zawartych w Składzie Apostolskim. Poszczególne zagadnienia są wyjaśnione kompleksowo, oczywiście w sposób przystosowany do zdolności poznawczych dzieci. Rok ten zawiera 24 katechezy i 24 „Małe Posłańce”. Opowiadania w „Małym Posłańcu” poświęcone są wybranym wydarzeniom z historii zbawienia, od stworzenia świata i człowieka aż do przyjścia Pana Jezusa na ziemię. Krótkie opowiadania ilustrują treści katechez.
W następnym roku, to jest w klasie IV, katechezy w sposób szczególny dotyczą zagadnień związanych z przykazaniami Bożymi (Dekalog) i przykazaniami kościelnymi. Rok ten zawiera również 24 katechezy i 24 „Małe Posłańce”. Te ostatnie, jak co roku, są powiązane tematycznie z omawianą w danym tygodniu katechezą. „Mały Posłaniec” zawiera opowiadania, których źródłem jest Pismo święte bądź żywoty świętych. Przedstawienie dzieciom niektórych żywotów świętych ma za zadanie skłonić je do wyciągnięcia z nich praktycznych wniosków pomocnych w codziennym życiu.
Katechezy w klasie V dotyczą szczegółowo łaski Bożej i sakramentów, czyli środków, które Pan Jezus przygotował nam, abyśmy posiedli życie Boże i by ono w nas wzrastało; abyśmy mogli zjednoczyć się z Chrystusem i zasłużyli sobie w ten sposób na wieczne szczęście w niebie. Dzięki łasce, którą otrzymujemy w sakramentach, stajemy się zdolni do życia według prawa moralnego, które zostało potwierdzone i uwznioślone przez Ewangelię.
Omówienie szczegółowo każdego z sakramentów ma zawsze szczególne znaczenie dla życia duchowego dzieci. Niemniej jednak od czasu „rewolucji liturgicznej” ta sprawa nabrała jeszcze większej wagi. Po ostatnim soborze zostały dokonane gruntowne zmiany w liturgii, mają one odzwierciedlenie szczególnie w nowej Mszy i nowych rytach poszczególnych sakramentów. Jako katolicy wierni Tradycji, czyli temu, „w co wszyscy, zawsze i wszędzie wierzyli”, nie możemy zaakceptować tych zmian, o tyle o ile są one zagrożeniem dla wiary objawionej przez Boga w Osobie Jego Syna Jezusa Chrystusa i przekazywanej z pokolenia na pokolenie przez następców Apostołów. Dokładniej mówiąc, nie możemy przyjąć zmian, które mają tendencję do osłabienia i pomniejszenia choćby tylko jednego dogmatu wiary katolickiej.
Celem katechezy nauczanej przez Bractwo było i jest, z pomocą łaski Bożej, przekazywanie ortodoksyjnej wiary dzieciom, które zostały powierzone Bractwu przez rodziców. Dlatego księża i bracia zakonni uczący katechizmu, przedstawiają te prawdy zgodnie z tradycyjnym i niezmiennym nauczaniem naszej Matki ”” Kościoła świętego. Nie poprzestają jednak tylko na tym. Również zachęcają, poprzez swój przykład i nauczanie, aby dzieci wraz z rodzicami i rodzeństwem uczestniczyły jak najczęściej w dawnej Mszy św. Zachęcają także, aby dzieci, które są im powierzone, przyjmowały sakramenty ”” przede wszystkim sakrament bierzmowania – według tradycyjnego rytu. Dzięki temu praktyki religijne dzieci mogą pozostawać w zgodzie z tym, czego uczą się na katechezie. Jest to bardzo ważne dla ich osobistego uświęcenia i zachowania równowagi duchowej.
Ostatni rok katechezy w szkole podstawowej, czyli klasa VI, ma na celu głębsze zapoznanie dzieci z istotą cnót kardynalnych i teologicznych oraz zachęcanie do gorliwego ich praktykowania. Celem jest pobudzenie uczniów do podejmowania starań, aby w jak największym stopniu dążyły do doskonałości chrześcijańskiej, to znaczy, by jak najściślej jednoczyły się z Panem Bogiem.
W I klasie Gimnazjum im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie podręcznikiem do nauki religii jest tradycyjny Katechizm Diecezjalny wydany przez nasze wydawnictwo Te Deum. Jest to wspaniały katechizm dla dzieci i młodzieży, omawiający podstawowe prawdy wiary przekazane w formie pytań i odpowiedzi. Składa się z trzech części kolejno dotyczących: 1° poszczególnych artykułów Składu Apostolskiego, 2° przykazania miłości i dziesięciu przykazań Bożych, 3° łaski, modlitwy i sakramentów świętych. Ponadto katechizm zawiera formułę przygotowania się do spowiedzi dla młodzieży, a także codzienny pacierz, modlitwy, spis świąt kościelnych itp. Celem nauki tego katechizmu jest powtórzenie materiału ze szkoły podstawowej oraz danie dzieciom, szczególnie tym, które przychodzą do I klasy gimnazjalnej ze szkół nie prowadzonych przez Bractwo, szansy do nadrobienia braków z wiedzy religijnej i przygotowania się do nauki w wyższych klasach.
W II klasie gimnazjalnej uczniowie zapoznają się z podstawową wiedzą liturgiczną. Podczas katechezy młodzież poznaje naczynia, szaty i księgi liturgiczne, cykl roku kościelnego, szczególnie na podstawie zdjęć z obchodów poszczególnych świąt. Chłopcy z tej grupy wiekowej uczą się ponadto służyć do Mszy św. W ostatniej klasie gimnazjalnej katecheza obejmuje podstawowe wiadomości z zakresu duchowości katolickiej. Jej celem jest pomoc uczniom opuszczającym nasze gimnazjum, w uświadomieniu sobie, na czym polega życie duchowe i zachęta, aby potrafili je samodzielnie prowadzić.
W Liceum im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie lekcje religii podzielone są na trzy kursy. W I klasie licealnej omawiana jest książka pt. Apologetyka podręczna autorstwa ks. Stanisława Bartynowskiego. Celem tej katechezy jest, by młodzież bliżej poznała argumenty i dowody, na których opiera się wiara. Młody katolik powinien nauczyć się bronić swojej religii przed różnymi zarzutami ze strony ateizmu, laicyzmu i fałszywych religii. Jak trwałość każdej budowy zależy od fundamentu, tak siła i stałość przekonań religijnych katolika, z pomocą łaski Bożej, zależy od gruntownego zrozumienia prawd, stanowiących fundament, na którym opiera się cała katolicka wiara. Jeśli uczniowie zgłębią fundamentalne prawdy naszej religii i nabiorą rozumowego przekonania o ich słuszności, to owocem będzie ich dobre, katolickie życie.
W klasie II na katechezie pomocą służą dwa podręczniki: ks. W. Kalinowskiego i ks. J. Rychlickiego pt. Dogmatyka katolicka oraz drugi ks. J. Szymeczki pt. Etyka katolicka. Obie te prace zostały wydane również przez wydawnictwo Te Deum. Na katechezach poświęconych etyce chrześcijańskiej uczniowie poznają głębiej przyrodzony i nadprzyrodzony cel, do którego powinni dążyć. Pierwszy jest osiągany poprzez zaspokojenie potrzeb materialnych i duchowych, zgodnie z porządkiem moralnym ustanowionym przez Boga. Drugi zaś jest osiągany dzięki łasce uświęcającej, która daje duszy życie Boże i siły nadprzyrodzone potrzebne do trwania w cnotach. Zajęcia z etyki katolickiej mają również na celu ugruntowanie w młodzieży umiłowanie dobra. Chodzi o to, by ukazując jego piękno i sposoby jego urzeczywistnienia, umocnić w młodzieży zapał czynienia tego, co jest dobre oraz unikania tego, co jest złe.
Dogmatyka natomiast jest dyscypliną teologiczną, wyjaśniającą naukowo dogmaty wiary, to znaczy prawdy religijne, które Bóg objawił, a Kościół jako naukę objawioną podaje do wierzenia. Zapoznanie z tą dyscypliną ma na celu przybliżenie młodym ludziom w sposób zwięzły, ale głębszy niż to czyniono we wcześniejszych klasach, nauki o podstawach i prawdach wiary. Dobre opanowanie tego przedmiotu ułatwia w dużym stopniu zrozumienie harmonii, jaka panuje pomiędzy dogmatami wiary, światopoglądem katolickim, moralnością chrześcijańską a posłannictwem Kościoła.
W ostatniej, III klasie liceum, podobnie jak w III klasie gimnazjum, na lekcjach katechezy omawiane są zagadnienia z duchowości. Tym razem jednak na podstawie podręcznika ascetyki o. Adolfa Tanquereya pt. Zarys teologii ascetycznej i mistycznej. Celem tej katechezy jest wprowadzenie uczniów w tajemnice ściślejszego zjednoczenia z Jezusem Chrystusem i Maryją oraz pogłębienie pobożności i umocnienie cnót.
Dzięki katechezie korespondencyjnej, szkolnej i prowadzonej przez kapłanów bezpośrednio w kaplicach, dzięki wydawanym przez nas katechizmom, coraz więcej dzieci i młodzieży może poznać prawdziwą naukę katolicką. Zdajemy sobie jednak sprawę, że nasze działania w tej dziedzinie są przysłowiową kroplą w morzu potrzeb. Zasięg naszego działania jest jeszcze bardzo ograniczony. Dlatego planujemy wydanie kolejnych podręczników katechetycznych, które mogłyby pomóc rodzicom, a nawet katechetom uczącym w szkołach publicznych.
Tymczasem zachęcamy wszystkich rodziców, mieszkających daleko od naszych szkół, a pragnących przekazywać swoim dzieciom prawdziwie katolicką doktrynę, o zgłaszanie się na katechezę korespondencyjną. Ω
br. Maria Maksymilian FSSPX
Zainteresowanych rodziców prosimy o kontakt: telefon stacjonarny 22 615 52 09, adres: Przeorat św. Piusa X, ul. Garncarska 32, 04-886 Warszawa, z dopiskiem „Katecheza korespondencyjna” lub adres mailowy: katechizacja@piusx.org.pl
Za: Zawsze wierni nr 1/2013 (164)
Gimnazjum i liceum
„Przekazałem to, co otrzymałem” ”” dewiza abpa Marcela Lefebvre’a z 1. listu św. Pawła do Koryntian.
„…który się mądrości bez obłudy nauczyłeś i bez zazdrości użyczasz…” ”” motto Gimnazjum i Liceum im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie.
Powstałe w 2009 r. Gimnazjum i Liceum im. św. Tomasza z Akwinu w Józefowie należą do rodziny blisko stu placówek edukacyjnych prowadzonych lub znajdujących się pod opieką Bractwa Św. Piusa X na całym świecie. Wszystkie szkoły Tradycji posiadają wewnętrzną różnorodność, wynikającą ze specyfiki państwowych systemów szkolnych, kształtują własny edukacyjny model, oparty na miejscowej tradycji, jednak bez wyjątku podlegają katolickim zasadom zawartym w Statutach Szkół Bractwa Św. Piusa X. To odróżnia je od innych szkół katolickich.
Cel szkoły ”” wypełnienie zadania wiekuistego
Odwołując się do bogatej tradycji katolickiej pedagogiki wiemy, iż celem funkcjonowania szkoły katolickiej jest wychowanie młodego pokolenia. Wychowanie pojmowane jako „współpraca z Bożą łaską w formowaniu prawdziwego i doskonałego chrześcijanina”. Papież Pius XI w encyklice Divini illius Magistri o katolickim wychowaniu młodzieży zwraca uwagę, że wychowanie to musi być rozpatrywane nie tyle z perspektywy doczesnego szczęścia, ile z perspektywy ostatecznego celu każdego człowieka. Wychowanie takie za cel stawia sobie pełne ukształtowanie młodego człowieka, tak aby potrafił właściwie postępować w życiu doczesnym i osiągnąć „ów wzniosły cel, dla którego został stworzona”.
Katolicki program pedagogiczny jest integralny w swojej istocie. Łączy w jedną całość wysiłki dydaktyczne, pracę formacyjną i wychowawczą. Elementy te są spojone ze sobą i stanowią nierozerwalną jedność. Całość podejmowanych wysiłków pedagogicznych w gimnazjum i liceum wyrasta ze wskazań zawartych we wspomnianej encyklice Piusa XI oraz ze statutów Szkół Bractwa Św. Piusa X. W obszarze wychowania religijnego i filozoficznego szkoły kierują się wskazaniami papieskimi Leona XIII, opierając swoje działania edukacyjne na filozofii realistycznej św. Tomasza z Akwinu. Jest to niezwykle istotne założenie, implikujące jednoznaczną politykę szkoły w poszczególnych polach oddziaływania wychowawczego, formacyjnego i dydaktycznego względem młodzieży.
Jak pisał ks. Lucien Laberthonnière w pracy pedagogicznej poświęconej realizmowi chrześcijańskiemu, wszczepienie takiej postawy młodemu człowiekowi skutkuje zbudowaniem trwałego związku pomiędzy jego życiem doczesnym a wiekuistym celem. Wyróżniającym elementem takiej postawy jest świadomość dążenia do wypełnienia swojego zadania wiekuistego poprzez „rzeczywisty wyraz tryumfu ludzkiego ducha” dokonujący się w zjednoczeniu z objawioną w Chrystusie mocą Bożą (modlitwa i sakramenty), a przejawiający się w poskramianiu własnych namiętności, walce ze słabościami charakteru, wytrwałej pracy nad sobą i zdobywaniu mądrości. Te elementy wspominane zostają w codziennej szkolnej modlitwie porannej, której fragment znajduje się w tytule niniejszego artykułu, zanoszonej przez uczniów do Boga za pośrednictwem patrona szkoły ”” św. Tomasza z Akwinu.
Najważniejszym obszarem działania wychowawczego szkoły jest kształtowanie tradycyjnych katolickich postaw religijnych. Nie bez przyczyny kaplica szkolna nazywana jest „sercem szkoły”, a Msza św. ”” „źródłem wychowania”. Celem całego wysiłku kapelanów i pedagogów jest katolicka formacja dusz wychowanków powierzonych szkole. Służą temu również zajęcia z katechizmu katolickiego, rozmowy duchowe z uczniami, związane z kalendarzem liturgicznym nabożeństwa i praktyki religijne, możliwość częstej spowiedzi i Komunii św. Propozycje, które szkoła daje w tej dziedzinie, są nie tylko wystarczające, ale stanowią pewną gwarancję odpowiedniego ”” katolickiego rozwoju duchowego młodego pokolenia. Widać to u tych uczniów, którzy chętnie korzystają z tych możliwości.
Cel wychowawczy ”” kształtowanie cnót społecznych
Z religijnego charakteru szkoły wynikają bezpośrednio konkretne działania w obszarze wychowawczym. Jednym z tych działań jest kształtowanie postaw świadomego, odpowiedzialnego i aktywnego dążenia do przechowania i rozwoju europejskiej spuścizny cywilizacyjnej. Nasze szkoły odwołują się do tradycji dawnych szkół klasycznych, ponieważ jesteśmy przekonani, że najważniejszą przyczyną dzisiejszego kryzysu Kościoła katolickiego (z naturalnego punktu widzenia) jest odejście od chrześcijańskich, łacińskich pryncypiów naszej cywilizacji. Kryzys Kościoła polega na tym, że „Rzym” przestał być „Rzymem”.
W ukształtowaniu młodego pokolenia w duchu cywilizacji grecko-rzymskiej (łacińskiej) upatrujemy, za świątobliwym założycielem Bractwa Św. Piusa X, jednego z czynników umożliwiających przeprowadzenie tradycjonalistycznego odnowienia Kościoła. Jest to również niezbędny czynnik odrodzenia społecznego. Źadna budowla społeczna nie istnieje bez fundamentów, a taką rolę przypisujemy uniwersalistycznemu dziedzictwu antyku i średniowiecza. Z tym elementem łączy się nierozerwalnie budowanie poczucia zakorzenienia, które stanowi ważny element pracy wychowawczej w szkole.
Bez tego elementu nie jest możliwe kształtowanie odpowiedniej postawy patriotycznej, którą pojmujemy w integralny, katolicki sposób za polskim myślicielem katolicko-konserwatywnym Henrykiem Rzewuskim, jako „kształtowanie człowieka zbiorowego, dla którego nie ma samolubstwa”. Człowieka świadomego swoich obowiązków, powinności i zadań wobec wspólnoty, do której ”” z woli Boskiej ”” przynależy. Ale też człowieka świadomego zagrożeń, z jakimi przyjdzie mu się zmierzyć, nie tylko bezbłędnie rozpoznającego wroga, ale potrafiącego w nieczytelnej atmosferze liberalnego chaosu zauważyć sprzymierzeńców i chwilowych sojuszników. Człowieka realistycznego, z szacunkiem odnoszącego się do przeszłości i czerpiącego z tradycji, ale trzeźwo spoglądającego na dzisiejszą sytuację i dobrze oceniającego rozmiary dokonanej destrukcji. Jest to program na dzisiejsze czasy, pełne deklaratywnych dobrych chęci i ideowego marzycielstwa oraz ulegania łatwej pokusie zamknięcia się w bezpiecznym „gettcie”. Ideał, który prześwieca naszej pracy, sprawdza się w trudnej rzeczywistości dnia dzisiejszego. Nie zależy nam na kształtowaniu powierzchownego patriotyzmu. Uczymy konkretnych postaw patriotycznych ”” odpowiedzialności, świadomości i roztropnej aktywności, zawierającej się w tradycjonalistycznym postrzeganiu rzeczywistości społecznej jako marszu pokoleń.
Staramy się go uczyć naszych wychowanków, reanimując starą tradycję szkolnych korporacji. W szkole działają obecnie trzy korporacje uczniowskie ”” antiqua, medievica i sarmatica. Wszystkie idee wychowawcze szkoły zawierają się w ich działaniach. W nich uczniowie uczą się nie tylko „teoretycznego” patriotyzmu, ale zdrowej rywalizacji i czynnych cnót społecznych ”” odpowiedzialności za siebie i innych, katolickiego ducha pomocniczości, hierarchii, współdziałania i zakorzenienia w Tradycji. Jest to również jeden z czytelnych elementów kształtowania młodego pokolenia w myśl zasad pedagogicznych wyrastających z filozofii św. Tomasza, wedle której na tym etapie formowania młodego człowieka, należy przede wszystkim skupić się na budowaniu cnót społecznych.
Cel dydaktyczny ”” osiągnięcie doskonałości w nauce
Celem całego programu dydaktyczno-wychowawczego jest doprowadzenie człowieka do poznania i miłości Stwórcy i Zbawiciela. Jest to cel nadprzyrodzony, wokół którego budowana jest cała aktywność podejmowana przez szkołę. Jednak za jezuickimi teoretykami pedagogiki przyjmujemy, że cel religijny nie może być nigdy przeciwstawiony pracy nad osiągnięciem doskonałości w nauce. Charles Maurras celnie konstatował, że „słodka dłoń, którą Kościół podał jednostce, nie ma na celu zasłonić jej oczu”. Uważamy, że w sferze dydaktyczno-wychowawczej konieczne jest harmonijne zespolenie katolickiej formacji z kształtowaniem ludzkiego intelektu, zdolności, charakteru i ducha. Kościół potrzebuje w walce o ludzkie dusze ”” czytamy w konstytucjach dawnych kolegiów jezuickich ”” nie tylko ludzi dających dobry przykład, nie tylko ludzi żarliwych, ale również takich, którzy wraz z religijnymi cnotami posiadają odpowiednią wiedzę i umiejętności.
W dzisiejszych czasach środowisko Tradycji potrzebuje również ludzi posiadających solidną formację umysłową. Św. Ignacy pisał: „Szkoła wie, że aby uformować chrześcijanina trzeba najpierw uformować człowieka, a więc rozwinąć jego wszystkie uzdolnienia indywidualne”. Jest to w takim samym stopniu trening umysłu, co kształtowanie zmysłu moralnego i postępu w cnotach.
Naszym celem nie jest stworzenie szkoły staroświeckiej, odbijającej refleksy światła, które dawno zgasło. Ambicją naszą jest stworzenie szkoły tradycyjnej, która pozwoli na przeniesienie w przyszłość rzeczy zasadniczych, niezbędnych i trwałych. Szkoła powinna stać w równej mierze na straży wiary, jak i zasad cywilizacji europejskiej. W tym aspekcie odwołujemy się do tradycji szkolnictwa klasycznego, pamiętając celne spostrzeżenie Louisa kard. Billota: „classique = catholique” (to co jest klasyczne, jest katolickie).
Nowe trivium i quadrivium
Podjęliśmy wysiłek odnowienia klasycznego kształcenia opartego na średniowiecznej idei „sztuk wyzwolonych”, które według Boecjusza stanowią trzy- i czterotorowe drogi prowadzące do zdobycia wykształcenia. Współcześnie pojmowaną ideę trivium interpretujemy jako budowę fundamentu nauczania, ponieważ, według antyczno-średniowiecznych zasad, dostarcza podstawowe narzędzia niezbędne do dalszego (również samodzielnego) zdobywania wiedzy.
Pod pojęciem „gramatyki” rozumiemy pełne opanowanie ojczystego języka, pozwalającego nie tylko na świadome porozumiewanie się ze światem, ale znajomość literatury i umiejętność pisemnego wyrażania swoich myśli. Zaniedbaną w systemie szkolnym „logikę” traktujemy jako musztrę intelektu, przy pomocy której uczeń zdolny jest do samodzielnego oddzielenia prawdy od błędu, ale również uzbraja go w umiejętność samodzielnego zdobywania wiedzy i zapamiętywania. Ostatnią z dróg trivium jest „retoryka”, będąca spoiwem łączącym dwie poprzednie. Jest ona w równym stopniu sztuką wykorzystywania w dyskusji argumentów, przekonywania do swoich racji i zrozumiałego, klarownego budowania wypowiedzi.
Podstawowa wiedza oraz umiejętność porozumiewania się, pisania, kojarzenia faktów, zapamiętywania i przekonywania o swoich racjach jest fundamentem zdobywanym w gimnazjum, na którym można rozpocząć w liceum marsz po drogach quadrivium.
Dalszy czterotorowy proces nauki polega na wykorzystywaniu zdobytych narzędzi w celu zrozumienia otaczającego świata. Jest to szczególnie istotne z powodu postępującej „schizmy rzeczywistości”, objawiającej się postmodernistyczną negacją logiki, semantycznymi eksperymentami i barbaryzacją życia społecznego. Quadrivium, zdaniem ks. Jana Jenkinsa FSSPX, stanowi klasyczny kwartet, w którym wzajemne powiązanie „instrumentów” odgrywa zasadniczą rolę.
Opanowanie „arytmetyki”, to nie tylko nabycie umiejętności operacji matematycznych, ale pojmowanie i zrozumienie wszystkich mierzalnych obszarów życia człowieka. Aby panować nad wszelką materią, musimy posiadać umiejętność nadania im rzeczywistej wartości. Antyczna „arytmetyka” posiada silny związek z „geometrią”, która powinna być pojmowana jako rozumienie związków, jakie zachodzą pomiędzy liczbami, kształtami i figurami. Obie drogi, jak już wspomniano, nie powinny być pojmowane wyłącznie w odniesieniu do matematyki, ale stanowią elementy wielu nauk poznawanych w szkole.
Wraz z rozumieniem upływu czasu, pojmujemy proces historyczny, wraz ze zrozumieniem związków między kształtem globu a powierzchnią, zgłębiamy geografię i miejsce człowieka na ziemi. Z pomocą w tym względzie przychodzą kolejne dwie ścieżki kwartetu ”” „muzyka” i „astronomia”. Pierwsza nie ogranicza się wyłącznie do nauki śpiewu, choć z niej wyrasta. Jej wpływ jest nie do przecenienia. Platon twierdził, że zmiana muzyki może zmienić moralność ludzi. Zbigniew Herbert rozpoznawał w dzisiejszej muzyce apologię buntu, kakofonię trzewi i drogę pożądania ”” „ostrze wbite w Tajemnicę”. „Muzyka” uczy słuchania i kształtuje skłonność do harmonii i poszukiwania piękna. Z kolei „astronomia” obejmuje wszystko, co pojmujemy pod nazwą nauk przyrodniczych.
Jak zrealizować to w szkole podporządkowanej państwowym przepisom? Nie jest to niemożliwe, choć wymaga sporo wysiłku i wielu lat pracy. W obecnej sytuacji szkoła zobligowana jest do realizowania podstawy programowej, która stanowi minimalny zakres wiadomości i umiejętności wymagany w szkole przez państwo. Realizacja części zasad ideowych odbywać się może na programowych zajęciach przewidzianych dla odpowiedniego typu szkół (np. odpowiedni dobór lektur z języka polskiego, katolicka tematyka historii), reszta należy do starannie dobranego zestawu zajęć dodatkowych.
Te zajęcia nie stanowią, jak można powierzchownie uważać, uciążliwego dodatku do ważnych, obowiązkowych przedmiotów, ale z perspektywy katolickiej pedagogiki stanowią uzupełnienie oraz zwieńczenie katolickiego i klasycznego charakteru gimnazjum i liceum. Dlatego część z nich posiada status przedmiotów dodatkowych obowiązkowych w Gimnazjum i Liceum św. Tomasza. Należą do nich zajęcia z katechizmu katolickiego, zajęcia z języków klasycznych (łacina i greka), filozofia, etyka katolicka, czy zajęcia teatralne i retoryka.
Elementem wspomagającym wysiłki jest wprowadzona przez ministerstwo edukacji swoboda tworzenia programów nauczania, którą pragniemy wykorzystać do stworzenia w przyszłości pełnego zestawu własnych programów realizowanych w naszej szkole. Już dziś posiadamy takowe programy do nauki języka greckiego, etyki katolickiej. Dobiegają końca prace nad stworzeniem własnego programu szkolnego z języka polskiego. Idea budowy tradycyjnej szkoły, kształcącej według nowoczesnej zasady „sztuk wyzwolonych” i własnych programów katolickich, została przedstawiona J.E. bp. Tissierowi de Mallerais’emu w 2010 r. i spotkała się z jego aprobatą.
Prace budowlane
Gimnazjum rozpoczynało swoją działalność w 2009 r. z trzema uczniami. Obecnie gimnazjum liczy 35 uczniów (są 3 żeńskie i 3 męskie oddziały klasowe oraz nauczanie domowe), natomiast liceum 22 uczniów (są 3 żeńskie i 1 męski oddział klasowy). W związku z dynamicznym rozwojem ilościowym szkoły (szkoła ma w tej chwili 60 miejsc), w 2010 r. podjęto decyzję o rozbudowie budynku szkoły, tworzącego samowystarczalne zaplecze dydaktyczne oraz umożliwiającej ostateczną likwidację reliktów koedukacji.
Nowy budynek, oprócz niezależnych skrzydeł dydaktycznych, osobnych dla dziewcząt i chłopców, ma dużą kaplicę, wymiarową salę gimnastyczną, przestronną czytelnię i bibliotekę, jadalnię oraz salę teatralno-wykładową. Prace trwają już drugi rok, dając nadzieję na wykorzystanie dużych partii budynku już w przyszłym roku szkolnym. Duże zainteresowanie ofertą edukacyjno-wychowawczą szkoły w różnych częściach kraju oraz za granicą, spowodowało potrzebę rozpoczęcia prac nad stworzeniem stancji, umożliwiającej przyjęcie uczniów spoza Warszawy. Prace nad powołaniem stancji dla dziewczyn, pod koniec 2012 r. powoli dobiegały końca. Na styczeń 2013 r. planowane jest rozpoczęcie działalności stancji żeńskiej.
Wyniki nauczania
Ubiegłe lata działalności dydaktycznej były dla grona pedagogicznego i wychowawców prawdziwym sprawdzianem zaangażowania i nauczycielskich umiejętności. Zweryfikowały je pozytywnie wyniki przeprowadzanych egzaminów gimnazjalnych i maturalnych. Egzamin gimnazjalny z roku 2012 (pierwszy, podsumowujący pełne trzy lata pracy dydaktycznej) sytuuje szkołę w grupie placówek dydaktycznych mogących się poszczycić wynikami wyższymi od lokalnych, wojewódzkich oraz ogólnokrajowych. Warto zwrócić uwagę na fakt, iż wysoki wynik szkoły został uzyskany pomimo dużej rozpiętości efektów pojedynczych uczniów od 100 proc. do 32 proc. z tej samej części egzaminu, wskazując tym samym na dużą grupę wyników bardzo wysokich.
Trzykrotny egzamin maturalny, odbywający się w naszym liceum w ubiegłych latach, również sytuuje szkołę wśród placówek posiadających wyniki wyższe od powiatowych i krajowych. Dzięki osiągniętym wynikom, nasi absolwenci dostali się bez problemów na wybrane przez siebie kierunki studiów, kontynuując zdobywanie wiedzy na różnych kierunkach Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Wyniki dydaktyczne stanowią ważną wizytówkę szkoły. Nie sposób znaleźć rodzica, który nie zwraca uwagi na poziom dydaktyczny szkoły wybieranej dla swojego dziecka. W szkołach Tradycji jest to ważny aspekt, ale nie najważniejszy. „Przed Panem Bogiem odpowiadamy tylko za pracę i jej intencję, a nie za owoce, których obfitość jedynie od Pana zależy” ”” pisała św. Urszula Ledóchowska.
„…uczyń serca nasze według Serca Twego”
Szkoła jest narzędziem uświęcenia człowieka, poprzez formację i kształtowanie jego duchowego i intelektualnego charakteru. Zadaniem szkoły jest prowadzenie młodego pokolenia do służby Chrystusowi. 15 czerwca 2012 r. miała miejsce w budynku gimnazjum i liceum uroczysta Intronizacja Najświętszego Serca Jezusa. Ten skromny akt poddania i hołdu uczyniony przez władze szkoły, nauczycieli i uczniów, streszcza najistotniejsze zadanie czynnego życia katolickiego: wszystko odrodzić w Chrystusie, prowadzić do panowania Chrystusa w sercach jednostek, w rodzinach oraz w państwie.
W najważniejszych chwilach życia szkolnego, społeczność uczniowska oraz nauczyciele, gromadzą się przy umieszczonym w zaszczytnym miejscu obrazie Najświętszego Serca Jezusa, odmawiając akt intronizacji. W blasku Jego Serca rozpoczynamy rok szkolny. Jego Sercu powierzamy swoją pracę, zamierzenia i troski, Jego Sercu ofiarujemy swoje sukcesy i osiągnięcia: Chrystusowi, który jest celem i drogą każdego człowieka. Chrystusowi, który jest nauczycielem całej ludzkości. Ω
ks. Łukasz Szydłowski FSSPX
Ryszard Mozgol