Dekret Świętego Oficjum z 1 lipca 1949 r. nakładający ekskomunikę komunistów był skierowany do katolików, w tym intelektualistów katolickich mieszkających w Europie Zachodniej. Zabraniał im jakiejkolwiek współpracy na poziomie ideowym i praktycznym z wyznawcami marksizmu, a zatem z lansowaniem teorii i praktyki antychrześcijańskiej i ludobójczej – mówi portalowi Fronda.pl prof. Jan Źaryn, historyk.
Dekret Świętego Oficjum z 1 lipca 1949 r. nakładający ekskomunikę komunistów był skierowany do katolików, w tym intelektualistów katolickich mieszkających w Europie Zachodniej. Zabraniał im jakiejkolwiek współpracy na poziomie ideowym i praktycznym z wyznawcami marksizmu, a zatem z lansowaniem teorii i praktyki antychrześcijańskiej – ludobójczej.
Stolica Apostolska patrzyła na marksizm ze strony nauki, w tym również nauki społecznej Kościoła Katolickiego i strony realizowania doktryny marksistowskiej od 1917 r., które to praktyki ludobójcze skierowane przeciwko Kościołowi i chrześcijaństwu zostały przeniesione już na grunt Europy Środkowo-Wschodniej. Brak wiedzy o tym co się dzieje za żelazną kurtyną, wytwarzał w inteligencji katolickiej pokusę by hasła o sprawiedliwości społecznej wytwarzane przez marksizm traktować jako współgrające i do pogodzenia z chrześcijaństwem.
W Polsce, ten dekret miał jeszcze inne znaczenie. Komuniści posłużyli się nim, aby zmanipulować jego intencję i wymusić na hierarchach deklarację iż jego treść jest świadectwem nawołującym katolików żyjących w Polsce do zdrady państwa. To wprowadzało hierarchię w bardzo niewygodny wybór między lojalnością wobec państwa zarządzanego przez komunistów i lojalnością wobec Stolicy Apostolskiej. Od tego dekretu rozpoczyna się, w jakiejś mierze, okres represji wobec Kościoła. To była reakcja władz na rzekome mieszanie się Kościoła w rzeczywistość państwa.
Tego dekretu nikt nigdy nie wycofał i nadal obowiązuje. Faktem jest, że gdy na II Soborze Watykańskim z inicjatywy polskiego episkopatu i prymasa Wyszyńskiego, próbowano potępić doktrynę komunistyczną i realny socjalizm, to nie zajęto się naszym wnioskiem. Jednak nie oznacza to anulowania dekretu z 1949 r.
Koncesjonowane środowiska katolickie i komuniści uznali to jednak, jako rozchodzenie się linii politycznej Episkopatu Polski pod wodzą prymasa Wyszyńskiego i Stolicy Apostolskiej. Tworząc ten klin próbowano udowodnić, że II Sobór Watykański nie opowiedział się za polityką prymasa wobec PRL. To nie była jednak prawda – mówi Źaryn.