Od dwóch dekad co pewien czas mamy w Polsce okresy dziwnej politycznej martwoty przerwane dramatycznymi incydentami każącymi podejrzewać, że pod spokojną taflą politycznego jeziora skrywa się jakaś walkę drapieżników.

Próba samobójstwa, jakiej dokonał prokurator wojskowy płk Mikołaj Przybył to niepokojący sygnał, że w prokuraturze wojskowej dzieją się dziwne rzeczy. Jak rozumieć słowa płk Przybyła o prokuraturze wojskowej jako „ostatniej zaporze przed systemem zorganizowanej przestępczości, pozwalającej na całkowite i bezkarne okradanie Wojska Polskiego”?

Kto dokonuje tego okradania i jak potężne są jego wpływy?

Właśnie dowiadujemy się od przedstawiciela prokuratury wojskowej, że mieszkanie płk. Przybyła było obiektem prób zamachów. Czego dowiemy się jeszcze?

– To zdarzenie musi być w pełni wyjaśnione. Minister obrony narodowej udziela swojego pełnego wsparcia prokuraturze wojskowej, ale także wszelkim innym organom związanym z tym wydarzeniem, aż do pełnego wyjaśnienia – zapowiedział gen. Pacek, doradca ministra Tomasza Siemoniaka.

Wszystko pięknie ale podobne deklaracje słyszymy zawsze po kolejnych skandalach w III RP. Czy nie tak było z aferą Rywina, która pokazała jak wiele niepokojących rzeczy działo się na styku media publiczne – politycy SLD – spółka Agora? A co z katastrofą smoleńską pokazującą jak niewiele wiedzieliśmy o warunkach pracy 36 pułku specjalnego i realiach obsługi samolotów państwowych z zagranicy przez służby rosyjskie?

Kłopotliwe wnioski z takich tragedii zbyt często zamiatane są pod dywan. Kto ma zresztą wyjaśnić sprawę prokuratura Przybyła – sami wojskowi? Może prokurator Seremet? Jeszcze pięć lat temu
zaproponowanoby powstanie komisji sejmowej. Sejmowa komisja w sprawie afery hazardowej pokazała jak można ukręcić łeb każdemu dochodzeniu.

Dla Polski brak zaufania dla prokuratury, organów ścigania jest zabójczy. Ale czy ten brak zaufania bierze się znikąd?

Piotr Semka