Sędzina Marina Levy skazała, nieujawnioną z nazwiska, kobietę za odmowę zgody na rozwód, zasądzając po 25 tysięcy szekli za każdy rok odmowy. Sędzina napisała w orzeczeniu, że: „Jeśli osoba pragnie zakończenia małżeństwa, a ta chęć jest jasno sformułowana i niezmienna, druga strona nie ma prawa odmówić, nawet jeśli sama chciałaby kontynuować związek.”
W 1986 roku, po 8 latach od zawarcia małżeństwa, mąż po raz pierwszy skierował sprawę do sądu rabinicznego, który jednak pozew początkowo odrzucił. Powodem do rozwodu miała być niemożność ze strony żony na poczęcie dziecka. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, sąd rabiniczny w 2003 roku przyznał mężowi prawo do rozwodu. Pomimo tego wyroku, żona stanowczo odmawiała udzielenia rozwodu.
W prawie rabiniczym, którym rządzi się państwo Izrael, procesy o odszkodowanie tytułem odmowy udzielenia zgody na rozwód, są powszechne, jednak dotyczą one w zdecydowanej większości odmów ze strony męża.
Według żydowskiego prawa rabinicznego, żona nie może odmówić rozwodu, jeśli – obowiązkowe w tym zakresie badania lekarskie – stwierdzą jej niemożność do poczęcia dziecka.
Prawo żydowskie, obowiązujące zarówno w środowiskach żydowskich, jak i w państwie Izrael, jest upowszechnianie na całym świecie w procesie judaizacji społeczeństw chrześcijańskich. Plagi rozwodów są wynikiem nie tylko powszechnego upadku moralnego społeczeństw, lecz także skutkiem wprowadzanego prawa ułatwiającego procedury rozwodowe, a wszystko to jest zamierzonym i z premedytacją prowadzonym elementem walki z porządkiem chrześcijańskim, poprzez zastąpienie 10. Przykazań, Prawem Noahickim w talmudycznej interpretacji.