„Jak Pan godzi wspieranie Piłsudskiego, sanacji, Zamachu Majowego, z peanami na część Korfantego choćby?”
Cenię bardzo dokonania Józefa Piłsudskiego. Ostatnio jednak byłem na konferencji zorganizowanej przez działaczy PiS w Mysłowicach poświeconej Powstaniom Śląskim i miałem wystąpienie, w którym doceniłem przywódcę tych powstań Wojciecha Korfantego. Jeden z blogerów zauważył, że skoro jestem zwolennikiem Piłsudskiego, to nie powinienem chyba chwalić Korfantego, oponenta Marszałka.
Rzeczywiście w latach Drugiej Rzeczypospolitej polscy politycy różnili się i toczyli ze sobą ostre spory, Tacy jak chociażby oni (wymieniam alfabetycznie):
Ignacy Ewaryst Daszyński (ur. 26.10.1866 w Zbarażu, zm. 31.10.1936 w Bystrej Śląskiej koło Bielska) – polski polityk, działacz socjalistyczny, premier rządu lubelskiego w 1918, publicysta, współzałożyciel Polskiej Partii Socjalistycznej, W czasie przewrotu majowego w 1926 poparł Józefa Piłsudskiego, później jednak przeszedł do opozycji. Marszałek Sejmu w latach 1928-1930.
Roman Stanisław Dmowski (ur. 9.08.1864 w Kamionku, zm. 2.01.1939 w Drozdowie) – polski polityk, publicysta polityczny, Minister Spraw Zagranicznych, poseł na Sejm RP. Współzałożyciel Narodowej Demokracji, główny ideolog polskiego ruchu narodowego. Delegat Polski na konferencję paryską w 1919 i sygnatariusz traktatu pokojowego w Wersalu. Przeciwnik polityczny Józefa Piłsudskiego.
Wojciech Korfanty (ur. 20.04.1873 w osadzie Sadzawka (obecnie Siemianowice Śląskie), zm. 17.08.1939 w Warszawie) – polityk polski, przywódca narodowy Górnego Śląska, związany z chrześcijańską demokracją. Przeciwnik polityczny Józefa Piłsudskiego.
Ignacy Jan Paderewski (ur. 6.10.1860 w Kuryłówce, zm. 29.06.1941 w Nowym Jorku) pianista, kompozytor, polski polityk, premier rządu, reprezentował Polskę na konferencji w Paryżu, zakończonej podpisaniem traktatu wersalskiego. profesor konserwatorium w Warszawie. Przeciwnik polityczny sanacji.
Józef Klemens Piłsudski (ur. 5.12.1867 w Zułowie pod Wilnem, zm. 12.05.1935 w Warszawie) – polski polityk, dowódca wojskowy, Naczelnik Państwa w latach 1918-1922 i naczelny wódz Armii Polskiej od 11 listopada 1918, Pierwszy Marszałek Polski od 1920; dwukrotny premier rządu (1926-1928 i 1930), twórca systemu rządów autorytarnych tzw. sanacji wprowadzonych w 1926 roku po przewrocie majowym.
Wincenty Witos (ur. 22.01.1874 w Wierzchosławicach koło Tarnowa, zm. 31.10.1945 w Krakowie) – polski polityk, działacz ruchu ludowego, trzykrotny premier. W czasie II wojny światowej internowany przez Niemców, odrzucił propozycję utworzenia rządu kolaboracyjnego. Przeciwnik polityczny Piłsudskiego.
Były więc spory i konflikty, ale było jednak coś, co ich łączyło. Łączyła ich Polska. Wszyscy oni byli polskimi patriotami. Wspólnym motywem ich działania była troska o państwo polskie. W zagrożeniu, w trudnych sytuacjach potrafili ze sobą współdziałać.
W latach I wojny światowej i u zarania Niepodległości zasadniczy spór toczył się między obozem narodowym Dmowskiego, a formacjami wspierającymi Piłsudskiego. Zbliżał się moment, gdy alianci mieli decydować o kształcie politycznym powojennej Europy. Wtedy Naczelnik Państwa Piłsudski zwrócił się do swego największego przeciwnika Dmowskiego:
Szanowny Panie Romanie!
Wysyłając delegacje do Paryża dla porozumienia się z Komitetem Paryskim i wspólnego potem porozumienia się z Ententą, proszę Pana o ułatwienie wszelkie w pertraktacjach. Proszę wierzyć, że najbardziej chciałbym uniknąć dwoistego przedstawicielstwa Polski przed Ententą i dążę do jednolitej reprezentacji interesów Polski, gdyż wtedy tylko będą one dostatecznie uwzględnione. Tem właśnie dążeniem tłomaczyć trzeba fakt żem tak długo zwlekał z ta sprawa. Na podstawie dawnej znajomości tusze ze w tym wypadku i w tej ważnej chwili przynajmniej niektórzy ludzie jeśli już nie cala Polska, niestety, wznieść się musza ponad interesa stronnictw, klik i grup, do takich zaś ludzi chciałbym zaliczyć i Pana.
Proszę przyjąć zapewnienia wysikiego szacunku z jakim pozostaję.
J. Piłsudski
(List Józefa Piłsudskiego do Romana Dmowskiego z 21 grudnia 1918 roku.)
Dmowski stanął na czele polskiej delegacji na konferencję pokojową w Wersalu i skutecznie tam bronił polskich interesów.
W czasie inwazji sowieckiej na Polskę w 1920 r. wszyscy politycy, bez względu na dzielące ich przekonania, uczestniczyli w obronie kraju.
Jednak w polskiej polityce byli nie tylko patrioci. Zjawili się zdrajcy, marchlewscy, dzierżyńscy, leńscy, warscy. Przyszli wraz z armią sowiecką, która chciała odebrać Polakom niedawno odzyskaną niepodległość. To o tych ludziach pisał Stefan Źeromski w opowiadaniu „Na probostwie w Wyszkowie”:
„Kto na ziemię ojczystą, chociażby grzeszną i złą, wroga odwiecznego naprowadził, zdeptał j ą, splądrował, spalił, złupił rękoma cudzoziemskiego żołdactwa, ten się wyzuł z ojczyzny. Nie może ona być dla niego już nigdy domem, ni miejscem spoczynku. Na ziemi polskiej nie ma dla tych ludzi już ani tyle miejsca, ile zajmą stopy człowieka, ani tyle, ile zajmie mogiła.”
O kwestii patriotyzmu w polskiej polityce pisałem: http://www.szeremietiew.pl/publikacje.php?c=patriotyzm
Współcześnie też w Polsce trwa ostra walka polityczna. A kraj nasz znalazł się w bardzo trudnym położeniu. W zawrotnym tempie rośnie zadłużenie, bezrobocie dotyka miliony ludzi, w tym rzeszę absolwentów wyższych uczelni, zanika stopniowo polska własność – biednieją Polacy i coraz mniej własnego majątku ma Polska. Rozpada się Wojsko Polskie, a polityka zagraniczna dryfuje niczym statek pozbawiony busoli.
Pilnie potrzebna jest naprawa państwa.
Dziś nie dźwięki przemyślnej propagandy, ale czyny pokażą, kto należy do obozu patriotycznego, a kto jest spadkobiercą zdrajców opisanych przez Stefana Źeromskiego.
Czy można cenić jednako dokonania różniących się kiedyś między sobą polskich polityków? Na pewno tak. Nawet jeśli oni budując Polskę kłócili się, a zdrajcy byli zjednoczeni w dziele jej zniszczenia, to wybór powinien być dla nas oczywisty. Nie zapominajmy o tym także dziś, uczestnicząc w różnych sporach.
Romuald Szeremietiew