W Niedzielę Wielkanocną, w rzymskim szpitalu, zmarła w wieku 87 lat pani Ngo Dinh Nhu – szwagierka b. prezydenta Wietnamu w latach 1955-1963, Ngo Dinh Diema (1901-1963) oraz żona jego brata, Ngo Dinh Nhu (1910-1963), ówczesnego szefa wietnamskich służb bezpieczeństwa; obu zamordowanych przez agentów CIA w trakcie zamachu stanu sprokurowanego przez władze Stanów Zjednoczonych. Bratem obydwu był także metropolita Hue, abp Ngo Dinh Thuc (1897-1984), znany później jako tradycjonalista i sedewakantysta.
W okresie prezydentury swego bezżennego szwagra Pani Ngo Dinh Nhu (zwana potocznie Madame Nhu) pełniła oficjalnie reprezentacyjne obowiązki Pierwszej Damy, wywierając także znaczny wpływ na realną politykę.
Słynąca z urody, wdzięku i elegancji, urodzona jako Tran Le Xuan (co po wietnamsku znaczy „Piękna Wiosna”), w arystokratycznej (i spokrewnionej przez matkę z cesarzem Bao Dai) rodzinie buddyjskiej z Hanoi, nawróciła się na katolicyzm w 1943 roku przy okazji zawarcia małżeństwa. Nie było to nawrócenie li tylko formalne, gdyż odtąd Madame Nhu znana była jako gorąca katoliczka, czym ściągnęła na siebie nienawiść wietnamskich buddystów („chuliganów w sukienkach” – jak mawiała), komunistów i amerykańskich liberałów („gorszych niż komuniści”).
Po przewrocie i mordzie dokonanym na jej mężu i szwagrze, Madame Nhu wyemigrowała do Europy, osiadając w Rzymie. W swoim domu ufundowała kaplicę poświęconą Dziewicy Maryi. Jej dom, zwany „małym Sajgonem”, był zawsze otwarty dla wietnamskich uchodźców po zdobyciu Sajgonu przez komunistów w 1975 roku. Nie oszczędziły jej też inne nieszczęścia: w 1967 roku zginęła w wypadku samochodowym jej 22-letnia córka Le Thuy.
W 1986 roku, po tajemniczym zgonie swoich rodziców w Waszyngtonie, udzielając wywiadu Associated Press, Madame Nhu przerwała milczenie na temat zbrodni popełnionych na jej ojczyźnie, narodzie i rodzinie przez władze amerykańskie. Mordując katolickich i prawdziwie niezależnych przywódców Wietnamu, Amerykanie ułatwili faktycznie ekspansję komunistów, a stworzonego przez siebie samych śmiertelnego zagrożenia nie potrafili już zażegnać ani samodzielnie, ani wspierając ustanowionych przez siebie nowych szefów Wietnamu Południowego.
Agencja FARO, J.B.