„Ciężkie, nieodwracalne upośledzenie płodu”, „Nieuleczalna choroba zagrażająca życiu” – nikt z rodziców nie chce otrzymać takiej wiadomości. Ale część matek i ojców doświadcza takiej właśnie sytuacji – wyniki badań prenatalnych jednoznacznie informują że dziecko obciążone jest poważną wadą lub chorobą, a rokowania są niepomyślne.

Wtedy rodzice słyszą od lekarzy o dwóch możliwościach. Albo matka donosi ciążę korzystając ze standardowej, rutynowej opieki medycznej, albo podda się aborcji. Zszokowani, zdezorientowani rodzice często są przymuszani do podjęcia szybkiej decyzji, lekarze straszą powikłaniami.

W tej sytuacji tylko 20 proc. rodziców decyduje się na kontynuowanie ciąży, reszta uśmierca swoje chore dzieci. A jest przecież jeszcze trzecia opcja: hospicjum okołoporodowe.

W takim hospicjum rodziny (rodzice i rodzeństwo) otrzymują wsparcie emocjonalne oraz możliwość pełnego przeżycia z umierającym dzieckiem tego krótkiego czasu, jaki im pozostał.

Dzięki opiece hospicyjnej chory noworodek nie jest odizolowany od swoich bliskich. Rodzice i rodzeństwo mogą brać go na ręce, przytulać go, pielęgnować. Mogą robić zdjęcia, kręcić filmy, zbierać drobne pamiątki, które będą śladem życia tego dziecka wśród najbliższych. Hospicjum zapewnia również opiekę domową nad dziećmi przebywającymi poza szpitalem.

Hospicja perinatalne działają w amerykańskim stanie Minnesota. W pozostałych stanach powoli torują sobie drogę. Organizacja Americans United for Life opracowała właśnie modelowy projekt Ustawy o perinatalnej opiece hospicyjnej.

[Tłumaczenie i opracowanie własne na podstawie: LifeNews – 04.01.2011 r.]