Każdy Tusk musi mieć swoją podróż życia. Donald pojechał do Peru, a jego syn Michał – początkujący dziennikarz „Gazety Wyborczej” do Chin. Pierwszemu przelot zafundowało państwo, drugiemu PKP (a pobyt same władze chińskie, co też godne uwagi).

Początkowo wmawiano nam, że finansowanie lotów syna premiera to wynik tego, że wygrał on konkurs „Człowiek roku – przyjaciel kolei”. Ale okazuje się, że nic takiego się nie stało. Michał Tusk był tylko nominowany w tym konkursie. To jednak wcale nie przeszkodziło władzom kolei w sfinansowaniu mu przelotu do Państwa Środka.

I trzeba sobie powiedzieć całkowicie jasno. Finansowanie przelotów synowi premiera nie jest zadaniem spółek kolejowych. Od tego Michał ma ojca albo gazetę, by to oni finansowali mu podróże życia. Jeśli Donald Tusk zarabia za mało, to jego syn nie powinien latać do Chin. Ja nie zamierzam z moich podatków finansować „podróży życia” dla Michała Tuska (ani dla dziecka jakiegokolwiek innego urzędnika państwowego).

A sprawa oburza tym bardziej, że podróż życia dla dziecka premiera sfinansowała jedna ze spółek PKP, czyli grupy, która nie jest w stanie przygotować na czas rozkładu jazdy, której pociągi spóźniają się godzinami, i która z roku na rok robi się gorsza. Teraz wiadomo już dlaczego. Otóż polskie koleje nie mają służyć pasażerom, ale są synekurą, jaką wypłaca się uprzejmym podwładnym. Oni zaś rewanżują się finansowaniem podróży życia synom oficjeli.

Pytanie, czy minister Grabarczyk, tak karcący szefostwo PKP, znajdzie w sobie dość odwagi, by ukarać tych, którzy pokryli wydatki syna premiera? A do usłużnych wobec Tuska i jego ekipy dziennikarzy inne: czy macie w sobie tyle uczciwości, by domagać się takich dymisji? Czy też może liczycie, że jeśli będziecie grzeczni, to i wy polecicie kiedyś w podróż życia?

Tomasz P. Terlikowski