Doroczny raport „Doing Business” przygotowywany przez ekspertów Banku Światowego jakoś nie wzbudził wielkiego zainteresowania. A przecież należałoby odnotować wielki sukces – Polska w stosunku do roku ubiegłego awansowała o trzy miejsca, na 70. z 73. Co prawda wciąż nie zdołaliśmy dogonić Bułgarii, Rumunii, Białorusi i Ghany, ale Namibia już jest tuż.

Dokument Banku Światowego mówi wiele, gdyż bada kwestie bardzo konkretne – ile czasu trzeba zmarnować, ile procedur urzędniczych przejść, zgód otrzymać, podatków i składek zapłacić, aby załatwić podstawowe sprawy. Samo założenie firmy wymaga u nas poddania się sześciu procedurom zajmującym 32 dni, co daje nam miejsce 113. W dziedzinie przejrzystości podatków jesteśmy na miejscu 121. (29 różnych podatków – 42,3 proc. dochodu – których zapłacenie zajmuje 325 godzin).

A kto by chciał, zamiast robić politykę, coś zbudować, zgodę na to otrzyma po wypełnieniu 32 procedur i 311 dniach (miejsce 164.). Co do odzyskiwania należności na drodze sądowej – kategoria, w której – odkąd badanie to zaczęto robić – co roku miażdżymy konkurentów, to zajmuje to średnio… 830 dni. Które to miejsce? A nie powiem, proszę samemu raportu poszukać.

Bo choć Bank Światowy nie oblicza średniej wysokości haraczów i łapówek, którymi trzeba się okupić, nie bada, jakiej rangi i jak bliskich znajomych trzeba mieć, ewentualnie ilu szwagrów zatrudnić, żeby nie musieć płacić długów ani podatków, nie wylicza, ile dni w przeciętnej firmie spędzają licznie rozmnożone kontrole i o co się najczęściej czepiają, to i tak kreśli obraz życzliwości państwa polskiego wobec biznesu, który warto znać. Na wypadek gdyby premier zechciał nam za jakiś czas zasunąć z plakatów hasełko: „Nie róbmy polityki, myślmy o rozwoju gospodarczym”.

Rafał A. Ziemkiewicz