6 kwietnia 1994 roku z tanzańskiej Aruszy leciał do Ruandy samolot Falcon 50 z prezydentami Ruandy i Burundi na pokładzie. Wracali z rozmów pokojowych z tamtejszymi rebeliantami. O godzinie 8.30, kiedy znajdował się nad Kigali trafiły go dwie rakiety ziemia-powietrze. Choć wystrzelone zostały z leżącego bliska lotniska wzgórza, kontrolowanego przez gwardię prezydencką dowodzoną przez płk Theoneste Bagosora, nienawidzącego plemienia Tutsi, to właśnie w ich kierunku skierowane zostało oskarżenie o zamach, co stało się pretekstem to masowych rzezi, które stały się trzecim największym ludobójstwem XX wieku.

Za pomocą prymitywnych narzędzi w ciągu 100 dni wymordowano blisko milion osób. Świat milczał, a owa masowa zbrodnia jest uważana za czarną kartę ONZ.
W tropienie Tutsich zaangażowali się burmistrzowie, wójtowie i ludność z plemienia Hutu, a olbrzymią rolę w nagonce i podżeganiu do nienawiści odegrały media z „Radiem Tysiąca Wzgórz” na czele, które nawoływało do rozprawiania się z „żądnymi władzy” „zdrajcami”, „przybłędami” i „szkodnikami” odpowiedzialnymi za wszelkie zło.

Po co przypominam makabryczna historię sprzed 16 lat? Ano po to, żeby uzmysłowić Polakom, że droga, po której prowadzi nas „partia miłości” Donalda Tuska nie wiedzie do II Irlandii, lecz skręca ostro w kierunku II Ruandy.

Przykład jest drastyczny i może przesadzony, ale taki jest mój cel i robię to z premedytacją, poruszony wydarzeniami w biurze poselskim PiS w Łodzi.

Im szybciej odejdzie w niebyt obecna ekipa żerująca na najniższych ludzkich instynktach. Ekipa, której politycznym planem na utrzymanie władzy jest tworzenie podziałów i szczuciu przeciwko sobie Polaków, tym krótszy będzie okres leczenia i gojenia się ran.

Podziały w społeczeństwie przebiegają już wewnątrz polskich rodzin i przerwijmy to zanim rodzimi „Hutu” wyhodowani przez Tusków, Komorowskich, Palikotów, Niesiołowskich czy Sikorskich przy wsparciu „zaprzyjaźnionych” mediów, odpowiedników ruandyjskiego „Radia Tysiąca Wzgórz”, rzucą się do gardła znienawidzonym miejscowym „Tutsi”.

Mirek Kokoszkiewicz