Aktywność żydów w latach 30-tych XX wieku – Larry Romanoff – Bibula

Aktywność żydów w latach 30-tych XX wieku – Larry Romanoff

Esej ten jest ćwiczeniem w łączeniu kropek, łączeniu pozornie rozbieżnych wydarzeń, które w rzeczywistości są w znaczący sposób ze sobą powiązane. Ma to na celu danie czytelnikom możliwości umieszczenia wydarzeń światowych w kontekście i wyłonienia całego spójnego obrazu z tych pozornie niepowiązanych elementów. Treść tego eseju jest następująca:

(1) Wielki Kryzys w latach 30.

(2) Konfiskata złota w USA

(3) Ustawa o skupie srebra z 1934 r.

(4) Wielki rabunek chińskiego złota przez Citibank

(5) Światowy rabunek złota – amerykański FED

(6) Żydowska deklaracja wojny i bojkot ekonomiczny Niemiec z 1933 r.

(7) Próba żydowskiego, faszystowskiego przewrotu w Ameryce w 1933 roku

(8) Przejęcie Chin

(9) Przygotowanie do II wojny światowej przeciwko Niemcom

1. Wielki Kryzys lat 30-tych

Nie jest żadną tajemnicą, że jedną z najgorszych konsekwencji prywatnej własności banku centralnego danego kraju jest to, że żydzi mają całkowitą kontrolę nad gospodarką tego kraju. Dzieje się tak, ponieważ kontrolują oni zarówno podaż pieniądza, jak i stopy procentowe, tym przejmując władzę nad gospodarką i czerpiąc ogromne zyski z każdego cyklu ekonomicznego.

Za każdym razem powtarzają ten sam mechanizm działania – obniżają stopy procentowe do zera lub prawie do zera, jednocześnie ogromnie nadmuchując podaż pieniądza i udzielając niemal nieograniczonych kredytów, tworząc w ten sposób wielkie bańki zadłużenia na rynkach akcji i nieruchomości itd. Następnie poważnie ograniczają podaż pieniądza i wszelkich kredytów, podnosząc jednocześnie stopy procentowe, doprowadzając w ten sposób do bankructwa niezliczone tysiące banków, firm i rodzin, a także wykupując za grosze wszelkie aktywa.

Nie jest też tajemnicą, że wszystkie recesje ostatnich 200 lub więcej lat, w gospodarkach zachodnich były powodowane celowo przez żydowskich bankierów. Załamanie w 1929 roku i wynikający z niego Wielki Kryzys lat 30-tych był tylko jedną z nich. Przed rokiem 1929 i później robiono to wielokrotnie.

Na początku lat 30-tych XX wieku, Chazarzy z londyńskiego City rozpętali najbardziej dotkliwą recesję w historii. Montagu Norman, szef należącego do Rothschildów Banku Anglii, odbył spotkanie z należącym do Rothschildów FED-em i ze Stowarzyszeniem Bankierów USA, a wkrótce potem nastąpiło załamanie całej gospodarki światowej. Senator Robert Owen, współautor Ustawy o Rezerwie Federalnej, zeznał przed Komisją Kongresu, że bank, którego był właścicielem, otrzymał zawiadomienie od Narodowego Stowarzyszenia Bankierów, które brzmiało: „Natychmiast wycofacie jedną trzecią swojego obrotu i wezwiecie do zapłaty połowę swoich kredytobiorców”.

W ten właśnie sposób Rotszyld i żydowscy bankierzy wywołują recesje: natychmiastowe zmniejszenie podaży pieniądza w kraju o 35% lub więcej i zmniejszenie o 50% całkowitej kwoty kredytu. Nieuniknionym rezultatem jest bankructwo tysięcy firm i banków oraz ogromny spadek papierów giełdowych i wszelkiego rodzaju aktywów, które można teraz kupić za grosze. Skutki, w tym wywołane recesje, opisałem we wcześniejszym artykule zatytułowanym „Zróbmy sobie kryzys finansowy: Po pierwsze potrzebujemy bank centralny”[1].

Opisałem to również krótko, w innym wcześniejszym artykule: „Najbogatszy człowiek świata”, Część (8) Recesje i Depresje.[2]

Wielki Kryzys wymagał nie tylko planowania z wyprzedzeniem, ale także działań bieżących, w trakcie recesji. Jedno ze źródeł podaje, że w latach 30. upadło 1100 amerykańskich banków, podczas gdy inne źródła twierdzą, że upadło ich aż „kilka tysięcy”. Nie badałem tych danych , ale nawet w przypadku mniejszej liczby, jest to ogromna liczba banków, które należało doprowadzić do upadku, w celu ich przejęcia – co bezsprzecznie było jednym z celów wywołania kryzysu.

Ruch taki był konieczny, ponieważ nie można było dopuścić do tego, aby inne podmioty przybyły pierwsze i wybrały sobie co bardziej atrakcyjne aktywa. Nie mam wiarygodnego potwierdzenia liczby tych upadłych banków, które zostały kupione, ukradzione, połączone, połknięte lub wchłonięte, ale musiał to być duży procent całości. Banki nie stają się bezwartościowe tylko dlatego, że wycofuje się z nich płynną gotówkę, a wiele z nich, jeśli nie większość, można ponownie uczynić rentownymi.

Rotszyld i jego chazarscy przyjaciele z londyńskiego City z pewnością mieli dostęp do wszystkich informacji bankowych przechowywanych przez FED, a także dostęp do podobnych informacji i danych posiadanych przez Stowarzyszenie Bankierów USA, a zatem byli posiadaczami ogromnej ilości poufnych informacji na temat każdego banku. Jednak wykupywanie śmietanki tych wszystkich upadłych banków nie jest czymś, co robimy w trzy czy cztery osoby. Planowanie i wykonanie tego zadania, wymagało zaangażowania sporej liczby „agentów”, nawet biorąc pod uwagę, że J. P. Morgan był lokalnym agentem Rotszyldów, podobnie jak inne żydowskie banki.

Jednak nie tylko banki były w tym czasie zagrożone. W miarę trwania kryzysu, większość firm doświadczała różnego stopnia trudności gospodarczych, a te, które produkowały towary o dużej elastyczności (produkty lub usługi zbędne lub luksusowe, których sprzedaż ulega znacznym wahaniom w zależności od warunków gospodarczych), doświadczały największych trudności, co czyniło je idealnymi celami dla łatwych przejęć. Jako jeden z przykładów, w tym czasie gwałtownie spadła sprzedaż Coca Coli, ale firma jakimś cudem przetrwała, a nawet wchłonęła konkurencję.

Jest całkowicie możliwe, że jeden z agentów londyńskiego City nabył wtedy pakiet kontrolny w firmie Coca Cola. Bardzo często w takich sytuacjach, „świat gojów” nie reaguje, a opinia publiczna nigdy nie dowiaduje się o faktycznej zmianie właściciela. Wiele firm istnieje dziś w ten sposób, a ich własność jest całkowicie zamaskowana przez różnego rodzaju trusty, spółki offshore, raje podatkowe, fundusze inwestycyjne i wielu innych mechanizmów.

Jedną z firm z tej kategorii, która powinna przyciągnąć naszą uwagę, jest General Motors. W ciągu dekady poprzedzającej Kryzys, GM stracił ogromne sumy pieniędzy, 65 milionów dolarów w jednym tylko roku i inne duże kwoty w późniejszych latach. Od 1927 do 1933 roku sprzedaż głównych marek GM, Chevroleta i Buicka, spadła odpowiednio o 50% i 80%. Nie było wątpliwości, że GM był u kresu wytrzymałości i szybko zmierzał do bankructwa przed końcem lat 30. Jednak nagle GM ożył z impetem i praktycznie zmienił krajobraz społeczny i transportowy Ameryki Północnej.

GM nagle rozpoczął niewiarygodnie wielki program uśmiercenia całego transportu publicznego w USA, wykupując i złomując tabor prawie 1000 amerykańskich linii kolejowych. Omówiłem tę historię z wieloma szczegółami we wcześniejszym artykule „Amerykanie i samochody: Kapitalizm i Propaganda”[3], który zawiera wiele szczegółów, na opisanie których nie mamy tutaj miejsca.

Ale jak do tego mogło dojść? Czy macie pojęcie, ile pieniędzy potrzeba było na wykupienie wszystkich lokomotyw elektrycznych i wszystkich elektrycznych wagonów tramwajowych jeżdżących po 1000 linii kolejowych? Ten ogromny wydatek nie przypominał budowy nowej fabryki, od której można było oczekiwać wysokich zysków w ciągu roku, ponieważ z tymi zakupami nic nie robiono. Cały ten tabor został po prostu zezłomowany, a pieniądze stracone bezpowrotnie. Ale przecież GM był w zasadzie bankrutem, więc skąd pochodziły pieniądze, które pozwoliły nie tylko na pozostanie na rynku, ale na sfinansowanie ekstrawaganckiego przedsięwzięcia, które miało przynieść jakikolwiek przychód lub zysk dopiero w dalekiej przyszłości?

Wydatkowane sumy były ogromne i nadzwyczajne. Nikt w USA nie miał takiej luźnej gotówki w czasie Wielkiego Kryzysu, a już na pewno nie po to, by ją po prostu wyrzucić za okno. Jedynym źródłem funduszy tej wielkości mogli być żydowscy bankierzy z City of London. Od tego czasu, GM jest zasadniczo organizacją przestępczą, specjalizującą się raczej w pieniądzach niż w samochodach, o niemal szalonym poziomie chciwości, wykazując wszystkie typowe oznaki chazarsko-mafijnej przestępczości zorganizowanej, w tym zastraszanie, wymuszanie, oszustwa, celowe obniżanie jakości i zadziwiającą pogardę dla życia swoich klientów.

Nie mam dowodów na to, że ci żydowscy bankierzy przejęli w tym czasie GM, ale wszystko na to wskazuje, a wszystkie fakty doskonale pasują do tej hipotezy, zwłaszcza jeśli chodzi o wynikający z tego charakter i postawy biznesowe GM.

Wymieniłem tutaj tylko dwie firmy z dosłownie tysięcy: banki, firmy farmaceutyczne, producenci żywności i odzieży, sieci hotelowe, koleje, linie statków parowych, raczkujące linie lotnicze, firmy samochodowe i przemysłowe. Bardzo wiele z nich było w niebezpieczeństwie upadku pod koniec dziesięcioletniej recesji i dostępnych do przejęcia po zaniżonych cenach. Zapewne z wieloma tak się stało.

Nie zapominajmy też, że Wielki Kryzys dotknął nie tylko USA, więc możliwości istniały w wielu miejscach. Pomyślcie o logistycznym planowaniu i organizacji koniecznej do wykonania takiego planu, oraz o rodzajach i liczbie „agentów” niezbędnych nie tylko do wywołania recesji gospodarczej, ale także do wszystkich grabieży, które miały miejsce, gdy gospodarka tonęła we krwi.

Kolejne cztery części tego eseju, oznaczone numerami (2 do 5), zostaną tu przeanalizowane jedynie pobieżnie. Omówiłem je bardziej szczegółowo w poprzednim eseju zatytułowanym „The Richest Man in the World” (Najbogatszy człowiek świata”[4], a znacznie obszerniej w części 5 e-booka zatytułowanej „How the US Became Rich” (Jak USA stały się bogate?)[5]

Oto kolejne cztery części:

2) Konfiskata złota w USA

(3) Ustawa o skupowaniu srebra z 1934 r.

(4) Wielki rabunek złota przez Citibank

(5) Międzynarodowe konfiskaty złota

2. Konfiskata złota w USA

30 stycznia 1934 r. Prezydent Franklin Roosevelt podpisał ustawę o rezerwie złota.

W pierwszych latach po utworzeniu należącego do Rotszyldów FED, USA nadal stosowały standard złota dla swojej waluty. Nowy pieniądz mógł być emitowany przez FED tylko wtedy, gdy miał co najmniej 40% pokrycia tej kwoty w złocie. Jednak, jak to zawsze robili żydowscy bankierzy w każdym kraju, papierowa waluta znacznie przekraczała dozwolone limity. Do 1933 roku FED posiadał w swoich skarbcach zaledwie około 6 000 ton złota, czyli brakowało ok. 50 000 ton na pokrycie wyemitowanej przez niego waluty papierowej. Społeczeństwo było świadome tego, co się dzieje i w obawie przed tym, że papierowy pieniądz USA stanie się bezwartościowy, zamieniało papier na złote monety i sztabki, a małe banki i firmy również gromadziły złoty kruszec.

Pod naciskiem FED, Roosevelt uchwalił słynną ustawę 1602, która konfiskowała całe prywatnie posiadane złoto (we wszystkich formach; monety, sztabki, kruszce) w USA, wszyscy obywatele zmuszeni byli oddać swoje złoto do FED, pod karą 10 000 dolarów grzywny plus 10 lat więzienia. Zauważmy, że złoto nie było oddawane Departamentowi Skarbu USA, ale prywatnemu FED. Złoto było wymienione na papierowy pieniądz, co oznaczało, że właściciele FED wykorzystali rząd USA do skonfiskowania całego prywatnie posiadanego złota w USA, kosztem jedynie wydrukowania papieru. Po tym wydarzeniu, dolar amerykański uległ znacznej deprecjacji.

Była to jedna z najbardziej zdumiewających kradzieży w historii, dokonana przez prezydenta USA na jego własnym narodzie. W samym środku najbardziej bolesnego kryzysu w historii, Roosevelt skonfiskował całe prywatne złoto w kraju i przekazał je za darmo żydowskim właścicielom FED.

3. Ustawa o skupowaniu srebra z 1934 r.

Żydowscy bankierzy powtórzyli tę operację w następnym roku, kiedy to Roosevelt naciskał na wdrożenie kolejnej ustawy dotyczącej konfiskaty całego prywatnie posiadanego srebra (we wszystkich formach: monety, sztabki, kruszce) w USA na tej samej podstawie – aby pozbawić obywateli ich realnego majątku i zastąpić go papierem, przy czym te srebrne aktywa również były przekazywane FED-owi za darmo. Ta akcja również pochłonęła miliardy deficytowych funduszy rządowych w czasie Wielkiego Kryzysu, w czasie, gdy większość Amerykanów walczyła o przetrwanie i uniknięcie głodu i bankructwa.

Ta ustawa składała się z dwóch części. Pierwsza część z 1934 roku, dotyczyła USA i miała na celu wymuszenie sprzedaży całego prywatnie posiadanego srebra w USA po ówczesnej cenie rynkowej, zastępując je papierem, który szybko tracił na wartości. Druga część, trwająca od 1934 do 1939 roku, musiała wydawać się całkowicie dziwaczna dla ludzi żyjących w tamtych czasach. Była to instrukcja dla amerykańskiego ministerstwa skarbu, aby kupować srebro „od obcych państw” po cenie, która była około trzykrotnie wyższa od ówczesnej ceny rynkowej srebra. Jedynym podanym powodem, który był oczywiście fałszywy, była chęć ochrony amerykańskich producentów srebra. Wkrótce jednak na jaw wyszedł prawdziwy powód.

W tym miejscu należy wtrącić uwagę historyczną. Przez ponad 100 lat, Chiny były ofiarą plagi opium, narzuconej im przez żydów, głównie Rotszyldów, Sassoona i Kadoorie, ale także wielu innych. Chińczycy byli również ofiarami porwań i handlu niewolnikami, które organizowali ci sami żydzi. Nie jest tajemnicą, że Rotszyld porwał około 70.000 Chińczyków, którzy zostali wysłani do Południowej Afryki i innych krajów jako niewolnicza siła robocza w kopalniach złota. To samo zrobiono, by dostarczyć siłę roboczą dla (finansowanych przez żydów) amerykańskich i kanadyjskich linii kolejowych, Kanału Panamskiego i kolei, kopalni w Peru i wielu innych tego typu przedsięwzięć.

Dopiero pierwsza wojna światowa położyła temu wszystkiemu kres, dając Chińczykom wreszcie trochę oddechu od obcego ucisku i możliwość odbudowy ich narodu. Jednak żydzi byli bardzo niezadowoleni z utraty swojej ofiary i byli zdeterminowani, by zagrabić wszystko, co pozostało z bogactwa Chin.

Do tego czasu, Chiny od setek lat stosowały standard srebra dla swojej waluty, jedynej w świecie w pełni popartej metalem szlachetnym i odpowiedzialnej za stworzenie stabilnej bazy ekonomicznej, co pozwoliło Chinom całkowicie uniknąć Wielkiego Kryzysu, który pustoszył resztę świata. Wkrótce stało się jasne, że Amerykanie nie kupowali srebra od „obcych państw” na otwartym rynku, jak sugerowały amerykańskie przepisy, ale tylko w Chinach poprzez żydowskie banki i agentów Rotszyldów, takich jak Citibank, Morgan i Chase, ponieważ były one zwolnione z chińskich przepisów eksportowych.

Ta amerykańska polityka zadała druzgocący cios wielowiekowej stabilności walutowej Chin, ponieważ amerykańscy agenci oferowali chińskim obywatelom trzykrotną cenę rynkową za ich srebro, co naturalnie spowodowało zalew srebra płynącego do tych banków, a stamtąd było wysyłane do USA na amerykańskich okrętach.

Finansowanie tych zakupów srebra w Chinach jest ciekawostką, ponieważ dokonano go w całości za pomocą fałszywej waluty. Ani Skarb Państwa USA, ani należące do żydów banki amerykańskie nie mogły kupować srebra od obywateli Chin za dolary amerykańskie, ponieważ dolar nie był w powszechnym użyciu i z pewnością nie zostałby przyjęty jako zapłata przez obywateli Chin za ich srebro. Jedynym źródłem środków – w chińskich juanach – byłyby żydowskie banki działające w tym czasie w Chinach. Banki te mogły emitować chińską walutę tylko pod warunkiem, że posiadały złoto lub srebro jako pełne pokrycie, ale żydowskie banki łamały tę zasadę bez opamiętania, sam Citibank emitował miliardy chińskich juanów bez żadnego pokrycia w metalach szlachetnych.

Jestem przekonany, że inne żydowskie banki działały w podobny sposób. Zatem żydzi wkroczyli do Chin z dokładnym zamiarem całkowitego zbankrutowania ich gospodarki i zniszczenia kraju, dokonując tego poprzez drukowanie nieograniczonych miliardów w fałszywej walucie i płacenie obywatelom Chin trzykrotnej ceny rynkowej za ich srebro. Udało im się to do tego stopnia, że udział srebra w chińskiej walucie, spadł z niemal 100% do zaledwie 4%.

Waluta Chin została oczywiście zniszczona, gospodarka załamała się, a kraj został rzucony w otchłań Wielkiego Kryzysu, którego do tego czasu całkowicie unikał. Żydowscy bankierzy, Rotszyld i inni właściciele FED, wyssali z Chin niezliczone miliardy dolarów w srebrze, za skromną cenę druku bezwartościowych kawałków papieru, oczywiście z życzliwą pomocą rządu USA i wojska. Drugą częścią tego planu był celowy plan wpędzenia Chin w intensywną hiperinflację, podobnie jak ci żydowscy bankierzy zrobili w Niemczech zaledwie kilka lat wcześniej. Omówię to bardziej szczegółowo poniżej.

Być może zastanawiacie się, dlaczego żydowscy bankierzy z FED nie próbowali w ten sam sposób wykupić całego złota w Chinach. Istotnie, zrobili to dokładnie w tym samym czasie i osiągnęli to nawet bez niedogodności związanych z koniecznością drukowania fałszywej waluty.

4. Wielki rabunek złota przez Citibank

Chińczycy zawsze gromadzili złoto i robili to wtedy, gdy Citibank, który był wtedy na skraju bankructwa, pojawił się w Chinach i potrzebował sprytnego sposobu na odbudowanie swojej bazy aktywów. Bank reklamował w całym kraju, że trzymanie sztabek złota w skarpecie pod łóżkiem jest niebezpieczne, i udało mu się przekonać co najmniej 100 milionów Chińczyków do zdeponowania swojego złota w skarbcach Citibanku, gdzie będzie bezpieczne, wymieniając prawdziwe złoto na małe kawałki papieru, które miały być „certyfikatami złota”. Citi i inne żydowskie banki robiły to przez kilka dekad, ale praktyka ta wybuchła ze zdwojoną mocą w latach 30.

Pod koniec dekady, gdy wojenne chmury zbierały się nad światem, Citi dosłownie załadował dziesiątki amerykańskich okrętów tym chińskim złotem, po czym po prostu zamknął drzwi i wyjechał. Złoto, oczywiście, zostało przekazane FED-owi Rotszylda w zamian za papier. Do dzisiaj ludzie próbują odzyskać swoje złoto od Citibanku. Omówiłem to szczegółowo we wcześniejszym artykule[6].

To nie koniec tej historii, ponieważ Citibank i inne żydowskie banki dokonały tego samego wyczynu w co najmniej kilkunastu krajach.

Jeśli coś działa w jednym miejscu, to powinno działać wszędzie. W tym samym czasie, kiedy Citi (Międzynarodowa Korporacja Bankowa) zarejestrowała się w Chinach, otworzyła również operacje bankowe w Manili, Kalkucie, Singapurze, Jokohamie, Brazylii, Argentynie i w innych krajach. Ilość złota skradzionego przez żydowskich bankierów i Citibank obywatelom wszystkich tych krajów musiała być liczona w dziesiątkach miliardów, przy czym wszyscy oni najwyraźniej pracowali na podstawie standardowego szablonu używanego na całym świecie.

5. Międzynarodowe konfiskaty złota

Jak zauważyłem we wcześniejszym eseju „Najbogatszy Człowiek Świata”, jest to jedno z najbardziej oszałamiających oszustw, jakie kiedykolwiek popełniono w historii świata, takie, które wydaje się być usunięte z wszystkich współczesnych podręczników historii, do tego stopnia, że wątpię, aby jedna osoba na milion ma o nim jakąkolwiek wiedzę. Jak wszystkie skuteczne oszustwa, było ono proste: Od 1932 roku do rozpoczęcia II wojny światowej, rząd USA i żydowskie media straszyły cały świat, że Japonia albo Niemcy napadną na każde państwo i splądrują wszystkie ich banki centralne i komercyjne.

Rozwiązaniem jakie sugerowano, było przekazanie przez banki wszystkich krajów świata wszystkich swoich rezerw złota amerykańskiemu FED-owi na przechowanie do czasu zakończenia wojny. I tak też się stało. Każdego dnia New York Times odnotowywał transporty milionów dolarów złotego kruszcu ze wszystkich tych państw do USA. Jeden z artykułów NYT donosił, że siedem niszczycieli amerykańskiej marynarki wojennej załadowanych 125 000 tonami chińskiego złota przypłynęło do USA w 1938 roku, co było tylko jednym z wielu przykładów, a transfery te pochodziły zarówno od przyjaciół, jak i wrogów. Kanada i państwa zachodnie uległy tej samej propagandzie.

„Depozyty” te były potwierdzane certyfikatami złota wydawanymi przez Skarb Państwa USA, choć w rzeczywistości złoto trafiło do amerykańskiego FED-u. Nie wydaje się jednak, by istniał choćby jeden wiarygodny przypadek zwrotu tego złota właścicielom. W każdym przypadku FED stwierdził, że przedstawione certyfikaty były albo podrobione z oczywistymi błędami ortograficznymi i innymi, albo że po prostu „nie mógł potwierdzić emisji certyfikatów” o tych numerach seryjnych i odmówił ich wykupu.

Nastąpiły również bardzo dziwne wydarzenia. Odkryto samolot CIA rozbity w dżungli na Filipinach, zawierający biliony dolarów w tych certyfikatach, i to oryginalnych, a nie sfałszowanych. Po tym odkryciu, wraz z towarzyszącym mu rozgłosem i pojawieniem się ogromnych i zdecydowanych roszczeń o wykup tych certyfikatów, FED wpadł w panikę, co doprowadziło do czegoś naprawdę dziwacznego: FED nagle zdecydował się przetopić i odlać cały swój zasób złota w celu „posiadania wszystkich złotych sztabek w tym samym kształcie”.

Nie przedstawiono żadnego wyjaśnienia, ale żadne nie było naprawdę potrzebne. Przetapianie setek tysięcy ton złota jest ogromnym przedsięwzięciem, skomplikowanym i bardzo kosztownym, i nigdy nie byłoby przeprowadzone z błahego powodu zmiany kształtu sztabek. Niezależnie od tego, jaki był cel FED, głównym skutkiem było to, że przetopione złoto nie posiadało już oryginalnych oznaczeń, co oznaczało, że nie było już żadnego sposobu na zidentyfikowanie oryginalnego źródła tego złota. Oznaczało to, że nikt nie mógł już udowodnić, że złoto przechowywane przez FED było złotem, które zostało skradzione z niemal każdego państwa na świecie.

Jednym z przykładów takiego rabunku, były zapasy złota banku centralnego Chin. Kiedy Czang Kai-Szek przegrał chińską wojnę domową i uciekał na Tajwan, zabrał ze sobą całe złoto z banku centralnego Chin kontynentalnych i banków komercyjnych. Wszystko działo się pod ochroną Amerykanów.

Celem zwiększenia ochrony wywiezionego złota, USA przekonały Czanga, aby pozwolił im zabrać złoto do USA „na przechowanie”, na wypadek, gdyby Chiny zaatakowały Tajwan i ukradły „jego” złoto. Kruszec ten nigdy nie został zwrócony. Co więcej, długo po śmierci męża, aż do dnia swojej śmierci, Pani Czang monitowała, walczyła, błagała i pozywała rząd USA i FED o zwrot „jej” złota. To się nie powiodło, a sprawa umarła śmiercią naturalną. Obecnie na Tajwanie już się o tym nie mówi.

6. Żydowska deklaracja wojny i bojkot ekonomiczny Niemiec z 1933 r.

W skrócie: Hitler zlikwidował należący do Rotszyldów prywatny Niemiecki Bank Centralny i wyrzucił wszystkich żydów z niemieckiego systemu bankowego i rządu, usuwając ich z większości miejsc, w których mogliby nadal szkodzić niemieckiej gospodarce. W odwecie, międzynarodowe żydostwo wprowadziło ogólnoświatowe embargo gospodarcze, mające na celu zdławienie niemieckiej gospodarki i zagłodzenie na śmierć dużej części niemieckiej populacji. Niemcy mogły produkować tylko tyle żywności, żeby wyżywić zaledwie 70% swojej populacji, a po wprowadzeniu embarga, kraj ten miał niewystarczające środki do zakupu niezbędnej żywności.

W tym czasie wielu dużych i małych detalistów (w wielu krajach) było żydami, podobnie jak większość dużych hurtowników, dużych importerów i właścicieli statków lub linii żeglugowych. Plan był taki, że żadna żydowska firma (ani żadna firma gojska, na którą żydzi mogliby wywierać wpływ finansowy lub inny) nie mogłaby handlować jakimikolwiek niemieckimi towarami. Co więcej, żydzi i banki będące w posiadaniu żydów miały odmówić finansowania jakiejkolwiek przepływu niemieckich towarów, a żydowskie firmy ubezpieczeniowe miały odmówić ubezpieczenia towarów lub przewożących je statków.

Maklerzy odmawiali handlu akcjami niemieckich firm. Również duża część ówczesnej żeglugi należała do żydów, a żaden żydowski statek nie mógł przewozić niemieckich towarów. Tam gdzie żydzi nie byli właścicielami lub nie kontrolowali firm, wywierali naciski na bankowość i finanse, reklamę, transport i praktycznie zmuszali gojskie firmy do podporządkowania się ich życzeniom, podobnie jak to się dzieje dzisiaj z „sankcjami” i innymi naciskami. Embargo miało być ogólnoświatowe i całkowite. Żydzi umieszczali wiele ogłoszeń w mediach, zarówno tych należących do żydów, jak i nie, zachęcając wszystkich obywateli każdego kraju do całkowitego bojkotu wszystkich niemieckich towarów. Nie będę tu podawał dalszych szczegółów. Temat ten został omówiony dość szczegółowo w poprzednim artykule[7].

7. Próba żydowskiego, faszystowskiego przewrotu w Ameryce w 1933 r.

Chazarzy z City of London, działający za pośrednictwem grupy amerykańskich finansistów (w tym ojca George’a H. W. Busha – Prescotta Busha), podjęli w 1934 r. nieudaną próbę obalenia rządu USA i zainstalowania faszystowskiej dyktatury. Na czele nowego, faszystowskiego rządu, miał stanąć generał Smedley Butler[8].

Ze wszystkich epizodów historii świata, które zostały głęboko pogrzebane, to jedno wydarzenie zostało tak dokładnie oczyszczone przez media, wydawców książek i czasopism, biblioteki, a nawet instytucje edukacyjne, że być może nie pozostała jedna osoba, która miałaby świadomość tego wydarzenia. Jednak pewien skromny urzędnik w Bibliotece Kongresu przypadkowo natknął się na oryginalny protokół przesłuchania w Kongresie, dotyczący tego wydarzenia i bez większej zwłoki wysłał ją do publikacji. Podjęto ogromne wysiłki, aby ponownie tę informację zakopać i nadal bardzo niewiele osób jest jej świadomych, ale przynajmniej znajduje się ona w domenie publicznej. Opublikowałem artykuł na temat tego wydarzenia[9].

Spiskowcy zaoferowali Butlerowi 3 miliony dolarów na zorganizowanie armii liczącej 500 000 ludzi, w celu obalenia rządu Roosevelta, po czym mieli zainstalować faszystowską dyktaturę z Butlerem jako marionetkowym przywódcą. Roosevelt zostałby zmuszony do rezygnacji z funkcji prezydenta, a wcześniej mianowałby Butlera na nowo utworzone stanowisko „sekretarza do spraw ogólnych”, pozostawiając mu rządzenie krajem. Wiceprezydent i sekretarz stanu zrezygnowaliby, a Butler przyjąłby dodatkową rolę sekretarza stanu.

Zeznania różnych osób zawarte w osobnych dokumentach potwierdzają, że gdyby Roosevelt odmówił realizacji tego planu, zostałby zabity. Spiskowcy powiedzieli Butlerowi, że dla osiągnięcia ich celu, mają pod ręką 300 milionów dolarów w gotówce, a nawet 800 milionów dolarów, jeśli będzie to konieczne. Pieniądze miały być przeznaczone na opłacenie tymczasowej armii Butlera, a także dla firmy Remington Arms, która miała dostarczyć potrzebne uzbrojenie. Niestety dla bankierów, Butler był bardziej lojalny niż chciwy i poinformował Roosevelta o planie, a następnie złożył w Kongresie pełne zeznania pod przysięgą.

W tym miejscu należy wspomnieć o pieniądzach, o których tutaj mowa. W wielu przypadkach porównywanie dzisiejszej wartości waluty z tą z wcześniejszej daty, poprzez zastosowanie po prostu obowiązującej stopy deprecjacji, nie służy żadnemu użytecznemu celowi, ponieważ inne porównania są o wiele bardziej ważne i znaczące. Rozważmy 3 miliony dolarów zaoferowane Butlerowi za przeprowadzenie tego planu. Tabele statystyczne mówią nam, że dolar z 1934 roku byłby dziś wart może 22 dolary, ale pamiętajmy, że na początku lat 30. typowa pensja przeciętnego człowieka wynosiła tylko niewiele ponad 1000 dolarów rocznie. Oznacza to, że 3 miliony dolarów w „gotówce z góry” zaoferowane Butlerowi jako łapówka, to w rzeczywistości około 2500 do 3000 lat pensji przeciętnego człowieka. W podobnym świetle można rozpatrywać 300 milionów dolarów i 800 milionów dolarów.

Kongres USA przeprowadził oficjalne śledztwo, powołano komisję McCormack-Dickstein[10], która potwierdziła[11] wszystko, co powiedział im Butler, ale opublikowano tylko starannie odkażony raport, który potwierdził wydarzenie, ale usunął nazwiska spiskowców, a następnie wyciszył całą sprawę. Kontrolowane przez żydów media zignorowały tę historię, z wyjątkiem wyszydzenia Butlera za próbę oszustwa, a następnie pozwoliły sprawie umrzeć. Dostęp do oryginalnego dokumentu Kongresu można uzyskać tutaj.[12]

BBC przeprowadziło w tej sprawie śledztwo i wyprodukowało raczej mdły film dokumentalny na ten temat.[13]

W raportach końcowych stwierdzono, że „śledztwo w tajemniczy sposób wyhamowało, gdy nadszedł czas wezwania do złożenia zeznań”, a sam Butler zganił Kongres USA za ich tchórzostwo, mówiąc: „Jak większość komisji Kongresu, zarżnęła ona małych i pozwoliła uciec dużym. Wielkie szychy nie zostały nawet wezwane do złożenia zeznań. Wszyscy byli wymienieni w zeznaniach. Dlaczego wszystkie wzmianki o tych nazwiskach zostały usunięte z protokołów?”.

Jest tu coś jeszcze coś, co może budzić ogromne zainteresowanie.

Jeden z dokumentów potwierdzających zeznania Butlera stwierdzał, że „Spiskowcy albo (1) przebywali za granicą i poza zasięgiem Komisji, (2) albo otwarcie zaprzeczali twierdzeniom Butlera przed Komisją, albo (3) po prostu twierdzili, że nic o tym nie wiedzą i nie są w stanie rozliczyć się z tak dużych sum pieniędzy”. Rotszyld i inni żydowscy bankierzy z londyńskiego City nie są wymienieni z nazwiska w protokołach przesłuchań Butlera, ale z jego zeznań w Kongresie jasno wynikało, że ta inicjatywa wywodziła się z Europy, a poza tym, kto inny w środku Wielkiego Kryzysu w 1934 roku, miał takie pieniądze?

8. Przejęcie Chin

Żydzi nie byli w stanie nakłonić Mao Zedonga do swojej psychopatycznej wersji dzikiego komunizmu, tak jak to z powodzeniem udało im się zrobić w Rosji. Porzucili więc Mao i postawili na Czang Kai-Szeka. Finansowali go i pomogli mu dojść do władzy, ponieważ wiedzieli, że mieli w swoich rękach nieświadomą marionetkę, dzięki której mogli przejąć całe Chiny i z pomocą zdrajcy T. V. Soonga, prawie im się to udało.

Za pośrednictwem Czanga i Soonga przejęli oni bank centralny Chin i prawie wszystkie banki komercyjne w kraju, a następnie nakazali Czangowi finansowanie swoich operacji wojskowych całkowicie na kredyt, zmuszając banki komercyjne do zakupu ogromnych ilości obligacji rządowych, które nie miały absolutnie żadnej wartości w perspektywie ich wykupu. Drukowano tak dużo pieniędzy, że Chiny znalazły się w sytuacji tak ogromnej hiperinflacji, że w konsekwencji, możliwe stało się wykupienie Chin za dosłownie grosze, coś co stało się w Niemczech, zaledwie kilka lat wcześniej.

Żydzi byli zdeterminowani by nie tylko kontrolować całe Chiny w sensie absolutnym (poprzez swoją marionetkę Czanga), ale by ograbić cały naród, całkowicie zniszczyć i załamać gospodarkę Chin, a w końcu stać się ich właścicielem i kontrolować wszystko. Prawie im się to udało. Nie spodziewali się tylko ogromnego poparcia społecznego dla Mao i nie spodziewali się tego, wygra on wojnę domową i wypędzi Czanga z kraju.

Jest to źródło wszystkich żydowskich twierdzeń, które słyszymy dzisiaj, że w chińskim rządzie byli „niezliczeni żydzi”, o ich wpływie na rozwój Chin i o tym, jak żydzi „przyczynili się w znacznym stopniu” do „stworzenia Nowych Chin”. Jako dowód, przedstawia się obecnie zdjęcia (wszystkie przygotowane przez żydów) rzekomo przedstawiające żydów doradzających różnym chińskim przywódcom. Jednak ci rewizjoniści historyczni pomijają jeden niezaprzeczalny i niekwestionowany fakt: zaraz po wojnie, Mao wyrzucił wszystkich żydów z Chin – i skonfiskował cały ich nieuczciwie zdobyty majątek.

Nie wiem jak dla czytelnika, ale dla mnie nie brzmi to jako docenienie „wkładu” żydów w „tworzenie Nowych Chin”. Żydowskie strony internetowe poświęcone historii, wmawiają nam, że żydzi „szybko opuścili Chiny” po wojnie, ale bez określenia powodów czy okoliczności, w jakich to się stało. Prawdą jest, że kilku żydowskich malwersantów wróciło do Chin po wojnie, ale kiedy ich zamiary zostały w pełni ujawnione, oni również zostali deportowani.

Przygotowania do II Wojny Światowej

Ponadto, w latach 30-tych XX wieku, żydzi w londyńskim City czynili już szeroko zakrojone przygotowania do II wojny światowej, której celem było po części ostateczne zniszczenie Niemiec, jak również stopniowe rozproszenie narodu niemieckiego. Z Instytutu Tavistock napływała prawdziwa powódź antyniemieckiej propagandy, typowych fałszywych i oburzających opowieści, które dziś nazywamy „pornografią okrucieństwa”, a wszystko to stanowiło ogromną „kampanię nienawiści” przeciwko Niemcom, podobną do tej, która poprzedziła I Wojnę Światową.

Łączenie kropek

Jak wszystkie te wydarzenia są ze sobą powiązane? Są one powiązane, ponieważ Chazarzy z londyńskiego City wykonywali je jednocześnie. Wywołując największy kryzys w historii i planując połknięcie światowych banków i organizacji przemysłowych, jednocześnie realizowali wcześniejszy plan konfiskaty całego złota i srebra znajdującego się w prywatnych rękach w USA. Jednocześnie ich banki były mocno zaangażowane w kradzież złota znajdującego się w prywatnych rękach w obcych państwach, przejmując złoto do „bezpiecznego depozytu” w zamian za certyfikaty, których nigdy nie miały zamiaru wykupić.

Równolegle z tym, wraz z Ministerstwem Skarbu USA, byli oni zaangażowani w kradzież całego srebra znajdującego się w prywatnych rękach w Chinach, w zamian za fałszywą walutę. W tym samym czasie, wraz z Departamentem Skarbu USA, Departamentem Stanu i wojskiem, byli zajęci kradzieżą całego złota przechowywanego w światowych bankach centralnych i komercyjnych, ponownie w zamian za „certyfikaty”, których nigdy nie mieli zamiaru wykupić. Jednocześnie z tym, przeprowadzali bojkot ekonomiczny, którego celem było dosłowne „zaduszenie Niemiec na śmierć” przy jednoczesnej konfiskacie niemieckich aktywów za granicą. Jakby tego było mało, wprowadzali w życie swój plan obalenia rządu USA i zainstalowania faszystowskiej dyktatury pod pełną kontrolą żydów.

W tym samym czasie, żydzi kończyli ostateczne przejęcie Chin, umacniając swoją kontrolę nad Czang Kai Szekiem oraz chińskim bankiem centralnych i bankami komercyjnymi, wprowadzając Chiny w bezprecedensową hiperinflację, aby umożliwić hurtową grabież całego majątku tego narodu. W takich okolicznościach, żydzi, z pomocą swoich mediów, które niemal codziennie biły w wojenne bębny, rozpoczęli przygotowania do II Wojny Światowej.

Myślę, że możemy uczciwie stwierdzić, że żydzi z londyńskiego City byli bardzo zajęci w latach 30 XX wieku.

Planowania, logistyka i kontrola

Wykupywanie śmietanki upadłych banków i korporacji przemysłowych, nie jest czymś, co robimy w gronie trzech czy czterech osób. Planowanie i wykonanie wymagałoby sporej liczby „agentów”, którzy przeszukiwaliby teren w poszukiwaniu odpowiednich celów, w wielu krajach.

Podobnie, konfiskata całego prywatnie posiadanego złota i srebra w USA nie była operacją beztrosko zaplanowaną w swobodnej rozmowie. Plan był dobrze przemyślany, z reklamami umieszczanymi zarówno przez rząd jak i FED, z pełnym wsparciem żydowskich mediów. Jest pewne, że plan ten został opracowany w londyńskim City i przedstawiony Rooseveltowi dopiero wtedy, gdy był gotowy do realizacji. Pomyślmy przez chwilę o machinacjach, które musiały mieć miejsce za kulisami, by doprowadzić do realizacji takiego planu. Roosevelt nie był przecież głupcem.

Musiał wiedzieć, co robi, uchwalając tę ustawę i jaki będzie miała wpływ na i tak już zubożałych obywateli. A jednak to zrobił. Nawet sądy orzekły, że ustawa jest niekonstytucyjna. Jak wielką władzę nad Rooseveltem musieli mieć żydzi, by zmusić go do popełnienia takiego aktu zdrady wobec własnego narodu? Jak wielki wpływ musieli mieć na wybranych przedstawicieli tego narodu, aby Kongres siedział cicho i akceptował tę parodię bez żadnej reakcji ? Jak dużą mieli kontrolę nad środkami masowego przekazu, aby stworzyć publiczne poparcie dla takiego przedsięwzięcia? Są to poważne kwestie do rozważenia, a nie do przemilczenia.

Dodajmy, że jednoczesne, bardzo skrupulatnie zaplanowano przejęcie całego srebra w Chinach, upadek waluty tego kraju i celowe zniszczenie gospodarki, a wszystko to przy użyciu fałszywej waluty. Pomyślmy również o machinacjach i planowaniu, które są niezbędne do skoordynowania działalności tych należących do żydów „prywatnych” banków, aby uruchomić proces, który był zasadniczo ogólnoświatowym programem kradzieży wszystkich możliwych zasobów złota w rękach prywatnych, nie tylko w Chinach, ale we wszystkich krajach świata. Nie była to przypadkowa czy samodzielna inicjatywa jakiegoś banku w jednym kraju, ale raczej wielu żydowskich banków w wielu krajach – a wszystko to odbywało się w tym samym czasie i przy użyciu fałszywej lokalnej waluty. Nie ma wątpliwości, że wszystko to było szeroko zakrojonym i przestępczym planem, który miał być zrealizowany na ogromną skalę.

Dodajmy do tego schematu zaplanowany i sprytnie wykonany plan kradzieży wszystkich możliwych kruszców z banków centralnych i komercyjnych na całym świecie, zarówno z państw przyjaznych, jak i wrogich, oraz konieczną i intensywną koordynację z różnymi gałęziami rządu USA, Białym Domem, ambasadami i wojskiem amerykańskim, jak również przytłaczające prowokacje ze strony żydowskich mediów. To nie jest przedsięwzięcie, które planuje się na serwetce w kawiarni.

Dodajmy jeszcze intensywne planowanie i koordynację, niezbędne do rozpoczęcia światowego bojkotu Niemiec, gorączkową aktywność, która była konieczna do rozpoczęcia takiego przedsięwzięcia w ciągu zaledwie kilku miesięcy. Zwróćmy uwagę na ogólnoświatową koordynację wszystkich żydowskich mediów wspierających to przedsięwzięcie oraz o wysiłkach wymaganych do zorganizowania masowych wieców i demonstracji w setkach miast na całym świecie, w których często uczestniczyło od 40 000 do nawet (jak się twierdzi) 100 000 osób.

Rozważmy jednocześnie, bardzo staranne planowanie próby faszystowskiego zamachu stanu, zadziwiająco śmiały plan przejęcia przez żydów kontroli nad rządem USA w postaci faszystowskiej dyktatury. – starannie opracowany z (jak zawsze) użyciem „Frontu gojów”, tak, że niewielu Amerykanów, jeśli w ogóle, byłoby świadomych tożsamości etnicznej swoich nowych panów. Dodajmy do tego równoczesne i całkowite przejęcie rządu i gospodarki Chin, jak również jednoczesne plany intensywnej hiperinflacji i późniejszej grabieży tego państwa.

Zwróćmy uwagę na skalę planowania i finansowania, które musiały być niezbędne do tak ogromnego przedsięwzięcia, jakim było przejęcie kontroli nad tak ogromnym państwem, jakim są Chiny, oraz zakres kontroli, jaki osiągnęli, nie tylko kupując Czang Kai Szeka, ale również kompetentnych i zdradzieckich kompradorów, jak T. V. Soong, którzy pomagali im w grabieży i niszczeniu własnego narodu.

Nie jest to również rodzaj planowania, jakiego dokonuje się na serwetce w kawiarni. Wymagało to wielu lat planowania, wielu kontaktów i przekonywania wielu ludzi oraz ogromnego zakresu aktywnego planowania i skutecznego zarządzania. Sama grabież systemu bankowego i gospodarki wymagała wcześniejszego przemyślenia i planowania, nie mówiąc już o finansowaniu i przeprowadzeniu wojny domowej.

Był to ogromny projekt, który był realizowany rękami żydowskich pełnomocników. Odbywało się to równolegle z grabieżą całego srebra z kraju, które stanowiło wsparcie dla ówczesnej waluty. Było to samo w sobie ogromne przedsięwzięcie, wymagające aktywnego udziału zarówno żydów, jak i zdrajców, takich jak Soong.

Podczas gdy to wszystko miało miejsce, ci sami żydzi byli zajęci finalizowaniem planów II wojny światowej.

Zastanówmy się nad planowaniem wymaganym do urzeczywistnienia każdego z tych oddzielnych planów, o niezbędnej logistyce, współpracy między tak wieloma częściami międzynarodowego żydostwa i mediów we wszystkich państwach. Pomyślmy o wpływie i praktycznie absolutnej kontroli, jaką ci ludzie musieli wywierać na rząd USA, aby nie tylko wymusić te wszystkie okrucieństwa na narodzie amerykańskim, ale także przekonać rząd amerykański do chętnego udziału Amerykanów w tych przestępczych i psychopatycznych planach powszechnej kradzieży na skalę międzynarodową.

Ilu ludzi, o jakich możliwościach i poziomie kompetencji, było potrzebnych do zaplanowania i realizacji wszystkich tych programów jednocześnie? Prawdopodobnie rozmawiamy tutaj o kilkudziesięciu tysiącach ludzi, działających we wszystkich dziedzinach i na wszystkich poziomach, aby aby doprowadzić te zamierzenia do realizacji. Jednak, kiedy weźmiemy pod uwagę ogrom tych przestępczych przedsięwzięć i ich ogromny zasięg, sugeruje to, jakby praktycznie cała masa światowego żydostwa, 15 milionów lub więcej ludzi w tamtym czasie, dzieliła wspólne marzenie nie tylko o grabieży wszystkich państw świata, ale także o ich podporządkowaniu i kontroli. Co więcej, odnosi się wrażenie, jakby wszyscy żydzi na świecie czytali z tego samego zatwierdzonego scenariusza i chętnie przyczyniali się do powodzenia tych planów.

Epilog

W swej istocie nie różni się to od tego, co dzieje się obecnie z Rosją, Chinami i Iranem, ani od tego, co działo się w niedawnej przeszłości w Jugosławii, Grecji, Iraku, Libii, Syrii i innych krajach. Wszystko to odzwierciedla te same postawy, te same ambicje i te same psychopatyczne przestępcze zamiary.

Gdybyśmy chcieli dokładniej zbadać przeszłość, ignorując fałszywe, przepisane lub wymazane historie, jednym z okresów, który wymagałby naszej uwagi, byłyby lata od około 1800 do 1900 roku, kiedy Rotszyld i Sassoon byli w rozkwicie i zaprojektowali całkowitą grabież i prawie całkowite zniszczenie Indii i Chin, jednocześnie angażując się w największą operację handlu narkotykami w historii świata.

Był to również czas wojen burskich, kolonizacji Filipin, żydowskiego finansowania północnoamerykańskich linii kolejowych, finansowania Kanału Panamskiego i Kolei Panamskiej, a także wielu innych przedsięwzięć, którym towarzyszyły porwania milionów chińskich niewolników do pracy w tych kopalniach i dostarczanie darmowej, niewolniczej siły roboczej dla tych przedsięwzięć.

Epoka ta zawiera niewyobrażalną wręcz liczbę rzezi, spowodowanych zarówno egzekucjami, jak i planowanymi klęskami głodu, przy czym w samych Indiach z łatwością udokumentowano ponad 100 milionów ofiar śmiertelnych, a niektóre szacunki podwajają tę liczbę. W Chinach, ci sami żydzi, w tym samym czasie, rozpoczęli odwet na Taipingach, co doprowadziło do najkrwawszej wojny w historii ludzkości z udokumentowaną liczbą od 70 do 90 milionów zabitych – tylko po to, by chronić zyski z handlu narkotykami dla Rotszylda i Sassoona. Okres ten zawiera jeszcze wiele więcej okrucieństw , zbyt wiele, by je tu wymienić.

Wojny burskie są częścią brytyjskiej historii, która jednak została opisana żydowską ręką. Podobnie rzecz ma się z dwiema wojnami światowymi, Brytyjską i Holenderską Kompaniami Wschodnioindyjskimi, niewybaczalnymi grabieżami, głodem i rzeziami w Indiach, a także chińskim „stuleciem opium” z jego ogromnymi okrucieństwami, rzeziami, nędzą i handlem niewolnikami. To również część brytyjskiej historii, która została napisana w całości żydowską ręką. Podobnie sprawa ma się z Jugosławią, Grecją, Irakiem, Libią i Syrią, które pomimo tego, że są częścią historii USA, to są całkowicie spisane żydowską ręką.

Tak, Chazarzy z londyńskiego City byli rzeczywiście bardzo zapracowani w latach trzydziestych XX wieku, ale nie był to jedyny czas, kiedy tak się działo, ani jedyny czas, kiedy realizowali podobne plany z podobnymi rezultatami. Proces ten w żadnym wypadku nie wyhamował ani nie ustaje. Tylko wtedy, gdy będziemy w pełni świadomi ich historii i ich wyczynów, ujrzymy ramy, w których możemy umieścić inne wydarzenia i dokładnie zobaczyć cały obraz tych wydarzeń w ich perspektywie.

Larry Romanoff

Teksty Larryego Romanoffa zostały przetłumaczone na 32 języki, a jego artykuły opublikowano na ponad 150 obcojęzycznych stronach internetowych w ponad 30 krajach, a także na ponad 100 platformach anglojęzycznych. Larry Romanoff jest emerytowanym konsultantem ds. zarządzania i biznesmenem. Zajmował wysokie stanowiska kierownicze w międzynarodowych firmach konsultingowych i był właścicielem międzynarodowej firmy handlowej. Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, prezentując studia przypadków w sprawach międzynarodowych na kursach EMBA. Pan Romanoff mieszka w Szanghaju i obecnie pisze serię dziesięciu książek na temat relacji Chin z Zachodem. Jest jednym z autorów nowej antologii Cynthii McKinney „Gdy Chiny mają katar”.

Tłum. Sławomir Soja

Przypisy

[1] Let’s Have a Financial Crisis: First, We Need a Central Bank

https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/lets-have-a-financial-crisis-first-we-need-a-central-bank-october-07-2019-2/

[2] The Richest Man in the World

https://www.bluemoonofshanghai.com/politics/9293/