Toksykologia kontra wirusologia: Instytut Rockefellera i kryminalne oszustwo w sprawie Polio
Jednym ze skutków istnienia rzekomego nowego wirusa SARS Covid, który oficjalnie pojawił się w roku 2019, jest fakt, że medyczna specjalizacja w zakresie wirusologii została podniesiona w mass-mediach do statusu niemal boskiego. Niewielu zna początki wirusologii i jej wywindowanie do pozycji wiodącej w dzisiejszej praktyce lekarskiej. W tym celu powinniśmy przyjrzeć się pochodzeniu i polityce pierwszego amerykańskiego medycznego instytutu badawczego, Rockefeller Institute for Medical Research, dziś Rockefeller University oraz ich pracy nad tym, co jak twierdzili, było wirusem polio.
Wybuch choroby w roku 1907, w Nowym Jorku dał dyrektorowi Instytutu Rockefellera, doktorowi Simonowi Flexnerowi, złotą okazję do wysunięcia roszczeń do odkrycia niewidzialnego “wirusa” wywołującego coś, co arbitralnie nazwano poliomyelitis. Słowo poliomyelitis oznacza całkiem zwyczajnie zapalenie tzw. istoty szarej rdzenia kręgowego. W owym roku odnotowano, że około 2,500 nowojorczyków, głównie dzieci, zachorowało na jakąś formę poliomyelitis, łącznie z paraliżem, prowadzącym do śmierci.
Oszustwo Flexnera
https://en.wikipedia.org/wiki/Simon_Flexner https://www.encyclopedia.com/people/medicine/medicine-biographies/simon-flexner
Najbardziej uderzającym aspektem całej sagi o polio toczonej w USA w pierwszej połowie XX wieku był fakt, że każda kluczowa faza owego procederu była kontrolowana przez ludzi związanych z tym, co przerodziło się następnie w medyczną kabałę Rockefellera. Oszustwo to rozpoczęło się od twierdzeń dyrektora Instytutu Rockefellera – Simona Flexnera, że on i jego kolega, Paul A. Lewis, “wyizolowali” patogen, niewidoczny dla oka, mniejszy nawet od bakterii, który, jak twierdzili, spowodował wystąpienie choroby paraliżującej w serii ognisk w USA. Jak doszli do takiego wniosku?
W pracy opublikowanej w roku 1909 w Journal of American Medical Association, Flexner twierdził, że on i Lewis wyizolowali wirusa wywołującego poliomyelitis. Poinformował, że z powodzeniem “przenieśli” poliomyelitis z małpy na małpę. Zaczęli od wstrzyknięcia do mózgów małp chorej tkanki rdzenia kręgowego chłopca, który zmarł, przypuszczalnie z powodu wirusa. Po tym jak małpa zachorowała, zawiesina jej chorej tkanki rdzenia kręgowego była wstrzykiwana do mózgów innych małp, które również zachorowały. https://harvoa.org/polio/misc/OstromParalyticpolio.htm
Ogłosili, że lekarze z Instytutu Rockefellera udowodnili w ten sposób, że wirus wywołujący poliomyelitis jest przyczyną tajemniczej choroby. Tymczasem oni niczego takiego nie zrobili. Flexner i Lewis przyznali wręcz, że: “Nie udało nam się odkryć bakterii, ani w wymazach, ani w kulturach, które mogłyby wyjaśnić chorobę; a ponieważ wśród naszej długiej serii propagacji wirusa u małp ani jedno zwierzę nie wykazało w zmianach chorobowych ziarenkowców opisanych przez niektórych poprzednich badaczy, a także nie udało nam się uzyskać żadnych tego typu bakterii z badanego przez nas materiału ludzkiego, uznaliśmy, że można je wykluczyć z rozważań”. To, czego następnie dokonali, to dziwaczne przypuszczenie – akt wiary, a nie twierdzenie naukowe. Podjęli swoją hipotezę o wirusowym działaniu egzogennym i uczynili ją faktem, bez żadnego dowodu. Stwierdzili: “Stąd, …czynnik wywołujący epidemiczne poliomyelitis należy do klasy drobnych i filtrowalnych wirusów, które jak dotąd nie zostały wykazane z całą pewnością pod mikroskopem”. https://harvoa.org/polio/misc/OstromParalyticpolio.htm Stąd?
Simon Flexner po prostu stwierdził, że to “musi” być wirus polio zabijający małpy, ponieważ nie był w stanie znaleźć innego wyjaśnienia. W rzeczywistości nie szukał innego źródła choroby. To nie była żadna izolacja naukowa (wirusa). To były dzikie spekulacje: “…nie zostały dotychczas wykazane z całą pewnością pod mikroskopem”. Przyznali się do tego w publikacji z 18 grudnia 1909 roku na łamach JAMA, zatytułowanej “THE NATURE OF THE VIRUS OF EPIDEMIC POLIOMYELITIS”. https://www.semanticscholar.org/paper/THE-NATURE-OF-THE-VIRUS-OF-EPIDEMIC-POLIOMYELITIS-Flexner-Lewis/827d24a68a51e8e93fee10014d7ce85ae11a6e17
Tak zwany “wirus”, który wstrzykiwali małpom, w ogóle nie był oczyszczony. Zawierał również nieokreśloną ilość zanieczyszczeń. Zawierał “przecedzony rdzeń kręgowy, mózg, odchody, a także zmielone muchy, które wstrzykiwano małpom w celu wywołania paraliżu”. Do czasu, gdy Jonas Salk https://en.wikipedia.org/wiki/Jonas_Salk uzyskał w kwietniu 1955 roku zgodę rządu USA na szczepionkę przeciwko polio – nie udowodniono naukowo istnienia wirusa wywołującego poliomyelitis, czyli paraliż dziecięcy, jak go powszechnie nazywano. I tak jest do dziś. Świat medyczny uwierzył na słowo Flexnerowi, że to “musi” być wirus.
Instytut Rockefellera, Flexner i Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne
Instytut Rockefellera został założony na bazie fortuny Standard Oil Johna D. Rockefellera w roku 1901, z zamiarem stania się pierwszym amerykańskim instytutem biomedycznym. Był wzorowany na francuskim Instytucie Pasteura (1888) i niemieckim Instytucie Roberta Kocha (1891). Jego pierwszy dyrektor, Simon Flexner, odegrał kluczową i najbardziej zbrodniczą rolę w ewolucji tego, co stało się zatwierdzoną amerykańską praktyką medyczną. Celem Rockefellerów było całkowite opanowanie amerykańskiej praktyki medycznej i przekształcenie jej w instrument, przynajmniej początkowo, promocji leków medycznych aprobowanych przez interesy Rockefellerów. Na tym etapie chcieli oni zmonopolizować leki medyczne produkowane z ich rafinacji ropy naftowej, tak jak to zrobili z ropą naftową.
Podczas gdy szef Instytutu Rockefellera, Simon Flexner, publikował swoje nieprzekonujące, ale wysoko oceniane badania na temat polio, załatwił on swojemu bratu, Abrahamowi Flexnerowi, nauczycielowi szkolnemu bez wykształcenia medycznego, kierowanie wspólnymi badaniami Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycznego (AMA), Rady Edukacji Ogólnej Rockefellera i Fundacji Carnegie założonej przez bliskiego przyjaciela Rockefellera, Andrew Carnegie. https://whale.to/b/josephson.pdf https://en.wikipedia.org/wiki/Andrew_Carnegie
Studium z roku 1910 nosiło tytuł The Flexner Report, a jego pozornym celem było zbadanie jakości wszystkich amerykańskich szkół medycznych. Wynik raportu był jednak z góry przesądzony. Relacje między dobrze wyposażonym Instytutem Rockefellera i AMA przebiegały za pośrednictwem skorumpowanego szefa AMA, George’a H. Simmonsa. https://www.whale.to/c/george_h_simmons.html https://en.wikipedia.org/wiki/George_H._Simmons
Simmons był również wydawcą wpływowego Journal of the American Medical Association – publikacji dostarczanej około 80 tysiącom lekarzy w całej Ameryce. Posiadał on podobno absolutną władzę nad stowarzyszeniem lekarzy. Kontrolował rosnące przychody z reklam firm farmaceutycznych, promujących swoje leki wśród lekarzy AMA w swoim czasopiśmie, co było bardzo lukratywnym biznesem. Był kluczową częścią medycznego zamachu stanu Rockefellera, który miał całkowicie zredefiniować dopuszczalną praktykę medyczną z dala od leczenia naprawczego lub zapobiegawczego na rzecz stosowania często śmiertelnie niebezpiecznych leków i kosztownych operacji. Jako szef AMA Simmons zdał sobie sprawę, że konkurencja z proliferacji szkół medycznych, w tym ówczesnej uznanej chiropraktyki, osteopatii, homeopatii i medycyny naturalnej, zmniejszała dochody lekarzy AMA,ponieważ liczba szkół medycznych wzrosła z około 90 w roku 1880 do ponad 150 w roku 1903.
Abraham Flexner – były dyrektor prywatnej szkoły, objechał w roku 1909 różne amerykańskie szkoły medyczne i zalecił, aby zamknąć całkowicie połowę ze 165 szkół medycznych, uznając je za “niespełniające standardów”. Zmniejszyło to konkurencję ze strony innych podejść do leczenia chorób. Bezpardonowo wzięto na cel ówczesne powszechne naturopatyczne szkoły medyczne, szkoły chiropraktyczne, osteopatów, jak również niezależne szkoły alopatyczne nie chcące przyłączyć się do reżimu AMA. Następnie, fundusze Rockefellera poszły do wybranych szkół z zastrzeżeniem, że profesorowie zostaną zweryfikowani przez Instytut Rockefellera, a program nauczania skupi się na lekach i chirurgii jako leczeniu, a nie zapobieganiu, czy żywieniu, czy toksykologii jako możliwych przyczyn i rozwiązań. Kazano im zaakceptować zarazkową teorię chorób Pasteura, która nakazuje redukcjonizm polegający na tym, że na jeden zarazek przypada jedna choroba. Media kontrolowane przez Rockefellera rozpoczęły skoordynowane polowanie na czarownice przeciwko wszystkim formom medycyny alternatywnej, ziołom, naturalnym witaminom i chiropraktyce – wszystkiemu, co nie było kontrolowane przez opatentowane przez Rockefellera leki.
Do roku 1919, Rockefeller General Education Board oraz Fundacja Rockefellera wypłaciły ponad 5.000.000 dolarów szkołom medycznym Johns Hopkins, Yale i Washington University w St. Louis. W roku 1919 John D. Rockefeller przeznaczył kolejne 20 000 000 dolarów w papierach wartościowych, “na rzecz postępu edukacji medycznej w Stanach Zjednoczonych”. Jest to porównywalne do około 340 milionów dolarów obecnie, co jest ogromną sumą. Krótko mówiąc, w latach dwudziestych XX wieku interesy finansowe Rockefellera przechwyciły amerykańską edukację medyczną i badania medyczne.
Kreowanie wirusologii
Owo przejęcie medyczne – wspierane przez najbardziej wpływową organizację lekarzy, AMA i jej skorumpowanego szefa, Simmonsa – dosłownie pozwoliło Simonowi Flexnerowi stworzyć nowoczesną wirusologię na zasadach Rockefellera. Wysoce kontrowersyjny Thomas Milton Rivers – w latach 20-tych – jako dyrektor laboratorium wirusologicznego Instytutu Rockefellera, ustanowił wirusologię jako niezależną dziedzinę, odrębną od bakteriologii. Ci ludzie zdali sobie sprawę, że mogą manipulować o wiele swobodniej, gdy będą mogli twierdzić, że śmiertelne patogeny są niewidocznymi zarazkami lub “wirusami”. Jak na ironię słowo “wirus” pochodzi z łaciny i oznacza truciznę. https://en.wikipedia.org/wiki/Thomas_Milton_Rivers
Wirusologia – redukcjonistyczne oszustwo medyczne – była tworem kabały medycznej Rockefellera. Ten bardzo ważny fakt jest dziś pogrzebany w annałach medycyny. Choroby takie jak ospa, odra czy poliomyelitis zostały uznane za wywołane przez niewidzialne patogeny zwane wirusami specyficznymi. Jeśli naukowcy mogą “wyizolować” niewidzialnego wirusa, teoretycznie mogą znaleźć szczepionki chroniące ludzi przed chorobami. Tak więc ich teoria poszła w świat. Było to ogromne dobrodziejstwo dla kartelu Rockefellerowskich firm farmaceutycznych, do których należały wówczas American Home Products, fałszywie promujące leki bez dowodów na ich skuteczność, takie jak Preparat H na hemoroidy czy Advil na uśmierzenie bólu; Sterling Drug, który przejął amerykańskie aktywa, w tym Aspirynę niemieckiej firmy Bayer AG – po I wojnie światowej; Winthrop Chemical; American Cyanamid i jego filia Lederle Laboratories; Squibb i Monsanto.
Wkrótce, badacze wirusów z Instytutu Rockefellera, oprócz oświadczenia o odkryciu wirusa wywołującego poliomyelitis, stwierdzili, że odkryli wirusy wywołujące ospę, świnkę, odrę i żółtą gorączkę. Następnie ogłosili “odkrycie” szczepionek zapobiegawczych przeciwko zapaleniu płuc i żółtej gorączce. Wszystkie te “odkrycia” ogłoszone przez Instytut okazały się fałszywe. Mając kontrolę nad badaniami w nowej dziedzinie wirusologii – Instytut Rockefellera, w zmowie z Simmonsem w AMA i jego równie skorumpowanym następcą, Morrisem Fishbeinem, był w stanie promować nowe opatentowane szczepionki lub “środki” farmakologiczne we wpływowym czasopiśmie AMA, które trafiało do każdego lekarza-członka w Ameryce. Firmy farmaceutyczne odmawiające płacenia za reklamy w czasopiśmie AMA były wykluczane z AMA. https://en.wikipedia.org/wiki/Morris_Fishbein
Kontrola badań nad polio
Simonowi Flexnerowi oraz bardzo wpływowemu Instytutowi Rockefellera udało się w roku 1911 doprowadzić do wpisania objawów, które nazywano poliomyelitis, do amerykańskiej ustawy o zdrowiu publicznym jako “zaraźliwej, zakaźnej choroby wywołanej przez wirus wywołujący poliomyelitis przenoszony drogą powietrzną”. Jednak nawet oni przyznali, że nie udowodnili, w jaki sposób choroba dostaje się do organizmu człowieka. Jak zauważył jeden z doświadczonych lekarzy w czasopiśmie medycznym w roku 1911: “Nasza obecna wiedza o możliwych sposobach zarażania opiera się prawie całkowicie na pracy wykonanej w tym mieście, w Instytucie Rockefellera.” W roku 1951, dr Ralph Scobey, krytyk rockefellerskiego pośpiechu w osądzie dotyczącym zarażenia polio, zauważył: “Oczywiście, polegało to na eksperymentach na zwierzętach, a nie na badaniach klinicznych…”. Scobey zwrócił również uwagę na brak dowodów na to, że poliomyelitis było zaraźliwe: “…dzieci dotknięte chorobą były trzymane na oddziałach ogólnych szpitala i że ani jeden z innych pacjentów oddziałów szpitalnych nie zachorował.” Ogólne nastawienie w owym czasie podsumowano w roku 1911: “Wydaje nam się, pomimo braku absolutnych dowodów, że najkorzystniejsze interesy społeczności byłyby zachowane przez nasze rozpatrywanie choroby z punktu widzenia zakaźnego”. (sic). https://harvoa.org/polio/scoblaw.htm#MassEtiology1907
Poprzez sklasyfikowanie objawów poliomyelitis jako wysoce zakaźnej choroby spowodowanej przez niewidzialny, rzekomo egzogenny czyli zewnętrzny wirus, Instytut Rockefellera i AMA były w stanie zablokować wszelkie poważne badania nad alternatywnymi wyjaśnieniami, takimi jak narażenie na chemiczne pestycydy lub inne toksyny, w celu wyjaśnienia sezonowych wybuchów choroby i paraliżu, a nawet śmierci, głównie u bardzo małych dzieci. Miało to mieć fatalne konsekwencje trwające do dnia dzisiejszego.
Wprowadzenie DDT https://en.wikipedia.org/wiki/DDT
W swoim oświadczeniu z roku 1952 skierowanym do Izby Reprezentantów USA, badającej możliwe zagrożenia związane z chemikaliami w produktach spożywczych, Ralph R. Scobey, M.D. zauważył: “Przez prawie pół wieku badania nad poliomyelitis były kierowane w stronę domniemanego egzogennego wirusa, który wchodzi do ludzkiego ciała, aby wywołać chorobę. Sposób, w jaki Prawo Zdrowia Publicznego jest obecnie określone, narzuca wyłącznie ten rodzaj badań. Nie przeprowadzono natomiast żadnych intensywnych badań w celu ustalenia, czy aby tak zwany wirus wywołujący poliomyelitis nie jest autochtoniczną substancją chemiczną, która wcale nie wnika do organizmu człowieka, lecz po prostu jest skutkiem działania czynnika lub czynników egzogennych, na przykład trucizny pokarmowej” . https://harvoa.org/polio/scobpois.htm
Toksyny jako przyczyny nie były badane, mimo ogromnej ilości dowodów.
W latach trzydziestych XX wieku, kiedy panowała depresja gospodarcza, a następnie wojna, odnotowano niewiele nowych poważnych ognisk poliomyelitis. Jednak zaraz po zakończeniu II wojny światowej, dramat polio eksplodował znacząco. Począwszy od roku 1945, każdego lata coraz więcej dzieci w całej Ameryce było diagnozowanych jako chore na poliomyelitis i hospitalizowanych. Mniej niż 1% przypadków zostało faktycznie zbadanych poprzez testy krwi lub moczu. Około 99% zostało zdiagnozowanych przez samą obecność objawów, takich jak ostry ból kończyn, gorączka, rozstrój żołądka, biegunka. https://whale.to/a/scobey3.html
W roku 1938, przy wsparciu domniemanej ofiary polio, Franklina D. Roosevelta, powstała Narodowa Fundacja Paraliżu Dziecięcego (March of Dimes), której celem było pozyskiwanie zwolnionych z podatku darowizn na finansowanie badań nad polio. Niemiecki lekarz i badacz, dr Henry Kumm, przybył do USA i dołączył do Instytutu Rockefellera w roku 1928, gdzie pozostał do czasu dołączenia do Fundacji Narodowej w roku 1951 jako dyrektor badań nad polio. Do Kumma dołączył w Fundacji Narodowej inny kluczowy weteran Instytutu Rockefellera, tak zwany “ojciec wirusologii“, Thomas M. Rivers, który przewodniczył komitetowi doradczemu Fundacji do spraw badań nad szczepionkami, nadzorując badania Jonasa Salka. Te dwie kluczowe postacie Instytutu Rockefellera kontrolowały w ten sposób fundusze na badania nad polio, w tym na opracowanie szczepionki. https://medicalarchives.jhmi.edu/collection/henry-w-kumm-collection/ https://en.wikipedia.org/wiki/Jonas_Salk
Podczas II wojny światowej, pracując nadal w Instytucie Rockefellera, Henry Kumm stał się konsultantem armii amerykańskiej, w ramach czego nadzorował badania terenowe we Włoszech. Prowadził tam badania terenowe nad zastosowaniem DDT przeciwko tyfusowi i komarom malarycznym występującym na terenach bagiennych w pobliżu Rzymu i Neapolu. https://whale.to/m/kumm.html DDT został opatentowany jako środek owadobójczy przez szwajcarską firmę farmaceutyczną Geigy i jej amerykański oddział w roku 1940, a po raz pierwszy dopuszczony do zastosowania u żołnierzy armii amerykańskiej w roku 1943 jako ogólny środek dezynfekujący przeciwko wszom głowowym, komarom i wielu innym insektom. Do końca wojny prawie cała produkcja DDT w USA trafiła do wojska. W roku 1945 firmy chemiczne gorliwie szukały nowych rynków zbytu. Znalazły je.
Na początku roku 1944, amerykańskie gazety triumfalnie donosiły, że tyfus, “straszna plaga, która pojawiała się po każdej wielkiej wojnie w historii”, nie stanowił już zagrożenia dla amerykańskich żołnierzy i ich sojuszników dzięki nowemu wojskowemu proszkowi “zabijającemu wszy” – DDT. W ramach eksperymentu w Neapolu amerykańscy żołnierze spryskali ponad milion Włochów DDT rozpuszczonym w nafcie (!), zabijając wszy, które roznoszą tyfus. Henry Kumm z Instytutu Rockefellera i armia amerykańska wiedzieli, że, jak to ujął jeden z badaczy – “DDT był trucizną, ale był wystarczająco bezpieczny podczas wojny. Każda osoba poszkodowana przez DDT byłaby akceptowaną ofiarą bojową”. Rząd USA “utajnił” raport o środkach owadobójczych wydany przez Biuro Badań Naukowych i Rozwoju w roku 1944, który ostrzegał przed skumulowanym toksycznym działaniem DDT u ludzi i zwierząt. https://www.sciencehistory.org/distillations/magazine/beyond-silent-spring-an-alternate-history-of-ddt
Dr Morris Biskind w artykule z roku 1949 zaznaczył: “Ponieważ DDT jest trucizną kumulacyjną, zatrucie na dużą skalę populacji amerykańskiej jest nieuniknione”. W 1944 roku Smith i Stohlman z Narodowych Instytutów Zdrowia, po przeprowadzeniu szeroko zakrojonych badań nad toksycznością kumulacyjną DDT, stwierdzili: “Toksyczność DDT w połączeniu z jego kumulacyjnym oddziaływaniem i wchłanialnością przez skórę stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia podczas jego stosowania.” Ich ostrzeżenia zostały zignorowane przez wysokich rangą urzędników. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/18113629/
Zamiast tego, po roku 1945, w całej Ameryce promowano DDT jako nowy, cudowny, “bezpieczny” pestycyd, podobnie jak trzy dekady później Roundup firmy Monsanto zawierający glifosat. Mówiono, że DDT jest nieszkodliwy dla ludzi. Ale nikt w rządzie nie badał poważnie naukowo tego twierdzenia. Rok później, w roku 1945, gdy wojna dobiegła końca, amerykańskie gazety wychwalały nowy DDT jako “magiczną” substancję, “cud”. Time nazwał DDT “jednym z wielkich odkryć naukowych II wojny światowej”.
Pomimo pojedynczych ostrzeżeń o niesprawdzonych skutkach ubocznych, o tym, że jest to trwały, toksyczny związek chemiczny, który łatwo gromadzi się w łańcuchu pokarmowym, rząd USA zatwierdził DDT do powszechnego użytku w roku 1945. Food and Drug Administration (FDA) – kontrolowana przez interesy farmaceutyczne Rockefellerów-AMA, ustaliła zawartość DDT w żywności jako “bezpieczną” do 7 części na milion, chociaż nikt tego nie udowodnił. Firmy chemiczne produkujące DDT karmiły prasę zdjęciami i anegdotami. Gazety entuzjastycznie donosiły, że nowy cudowny środek chemiczny, DDT, był testowany w USA przeciwko komarom na Południu, uważanym za przenoszące malarię, a także “chronił winnice w Arizonie, sady w Zachodniej Wirginii, pola ziemniaków w Oregonie, pola kukurydzy w Illinois i mleczarnie w Iowa”. Pod koniec lat 40-tych DDT było w USA wszędzie. https://www.sciencehistory.org/distillations/magazine/beyond-silent-spring-an-alternate-history-of-ddt
Rząd USA twierdził, że – w przeciwieństwie do arszeniku i innych środków owadobójczych stosowanych przed wojną – DDT jest nieszkodliwy dla ludzi, nawet dla dzieci, i może być stosowany na szeroką skalę. Począwszy od roku 1945, miasta takie jak Chicago spryskiwały publiczne plaże, parki, baseny. Gospodynie domowe kupowały domowe dozowniki DDT w aerozolu, by spryskiwać kuchnię, a zwłaszcza pokoje dzieci, nawet ich materace. Farmerom kazano spryskiwać DDT ich uprawy i zwierzęta, zwłaszcza krowy mleczne. W powojennej Ameryce DDT było promowane, przede wszystkim przez firmy farmaceutyczne Rockefellera, takie jak American Home Products ze swoim aerozolem DDT – Black Flag, oraz Monsanto. Od roku 1945 do roku 1952 produkcja DDT w USA wzrosła dziesięciokrotnie. https://www.sciencehistory.org/distillations/magazine/beyond-silent-spring-an-alternate-history-of-ddt
Podczas gdy po roku 1945 rzekome przypadki polio dosłownie eksplodowały w całych Stanach Zjednoczonych, wysunięto teorię, bez żadnego dowodu, że wyniszczająca choroba polio była wywoływana u ludzi, a szczególnie u małych dzieci lub niemowląt, nie przez toksyczne chemikalia pestycydów, takie jak DDT, lecz przez komary lub muchy. Przesłanie było takie, że DDT może bezpiecznie chronić twoją rodzinę przed wyniszczającym polio. Oficjalnie odnotowane przypadki polio wzrosły z około 25.000 w roku 1943 – przed cywilnym użyciem DDT w USA – do ponad 280.000 przypadków w roku 1952 – w szczytowym momencie – co stanowi ponad dziesięciokrotny wzrost zachorowań.
W październiku 1945 roku DDT – który był używany przez armię amerykańską pod nadzorem Henry’ego Kumma z Instytutu Rockefellera, jak już wspomniano – został dopuszczony przez rząd USA do powszechnego użytku jako środek owadobójczy przeciwko komarom i muchom. Uciszono odmienne opinie naukowców ostrzegających przed toksycznym działaniem DDT na ludzi i zwierzęta. Rodzinom powiedziano, że DDT może uratować ich dzieci przed przerażającym polio poprzez zabicie strasznych owadów.
Departament Rolnictwa USA zalecił farmerom mycie krów mlecznych roztworem DDT w celu zwalczania komarów i much. Pola kukurydzy były opryskiwane DDT z powietrza, podobnie jak sady owocowe. DDT był jednak niezwykle trwały, a jego toksyczne działanie na rośliny i warzywa było tak silne, że nie można go było zmyć. Z roku na rok, od roku 1945 do 1952, ilość DDT rozpylanego w całych Stanach Zjednoczonych wzrastała. Co znamienne, wzrosła też liczba przypadków poliomyelitis u ludzi.
Najgorsza epidemia polio
Na początku lat 50-tych w Kongresie USA i wśród rolników coraz większą uwagę zwracano na możliwe niebezpieczeństwa związane z tak intensywnym stosowaniem pestycydów – nie tylko DDT, ale także jeszcze bardziej toksycznego BHC (heksachlorku benzenu). W roku 1951, Morton Biskind, lekarz, który z powodzeniem wyleczył kilkuset pacjentów z zatrucia DDT, zeznawał w Izbie Reprezentantów USA na temat możliwego związku porażennego polio z toksynami, a konkretnie z DDT i BHC. Stwierdził:
“Wprowadzenie do niekontrolowanego, powszechnego użycia przez społeczeństwo środka owadobójczego “DDT” (chlorofenotanu) oraz serii jeszcze bardziej śmiercionośnych substancji, które po nim pojawiły się, nie ma wcześniejszego odpowiednika w historii. Bez wątpienia żadna inna znana człowiekowi substancja nie została nigdy wcześniej opracowana tak szybko i nie rozprzestrzeniła się masowo na tak dużą część Ziemi w tak krótkim czasie. Jest to tym bardziej zaskakujące, że w chwili dopuszczenia DDT do użytku publicznego, w literaturze medycznej była już dostępna duża ilość danych świadczących o tym, że środek ten był niezwykle toksyczny dla wielu różnych gatunków zwierząt, że kumulował się w tkance tłuszczowej i że pojawiał się w mleku. W tym czasie odnotowano również kilka przypadków zatrucia DDT u ludzi. Obserwacje te zostały prawie całkowicie zignorowane lub źle zinterpretowane.” https://europepmc.org/article/MED/14832501
Biskind świadczył przed Kongresem także pod koniec 1950 roku: “Na początku ubiegłego roku opublikowałem serię obserwacji dotyczących zatrucia DDT u człowieka. Krótko po ostatniej wojnie, lekarze w całym kraju zaobserwowali wiele przypadków, w których wystąpiła grupa objawów, których najbardziej widoczną cechą było zapalenie żołądka i jelit, uporczywie powracające objawy nerwowe i skrajne osłabienie mięśni…”. Opisał kilka przykładów przypadków pacjentów, u których ciężkie objawy łącznie z paraliżem ustąpiły po wyeliminowaniu ekspozycji na DDT i pokrewne toksyny: “Moje pierwotne doświadczenie dotyczące ponad 200 przypadków, które zgłosiłem na początku ubiegłego roku, zostało od tego czasu znacznie rozszerzone. Moje późniejsze obserwacje nie tylko potwierdziły pogląd, że DDT jest odpowiedzialny za wiele skądinąd niewytłumaczalnych ludzkich niepełnosprawności…” Zauważono również fakt, że przypadków polio było zawsze najwięcej w miesiącach letnich, kiedy opryski DDT przeciwko owadom były maksymalne. https://europepmc.org/article/MED/14832501 https://connecticuthistory.org/morton-biskind-warned-the-world-about-ddt/
Funkcjonariusze Instytutu Rockefellera oraz AMA, poprzez swoich agentów w rządzie USA, stworzyli w latach 1946-1952 w USA stan kryzysowy dla zdrowia zwany polio. Zrobili to świadomie promując wysoce toksyczny DDT jako bezpieczny sposób kontrolowania mitycznych owadów roznoszących ową straszną chorobę. Ich kampania propagandowa przekonała amerykańską populację, że DDT jest kluczem do powstrzymania rozprzestrzeniania się poliomyelitis.
Nagły spadek zachorowań na polio
Pod kierownictwem dwóch lekarzy z Instytutu Rockefellera, Henry’ego Kumma i Thomasa Riversa, Narodowa Fundacja Paraliżu Dziecięcego (NFIP) odrzuciła krytyków takich jak Biskind i Scobey. Naturalne leczenie naprawcze, takie jak stosowanie dożylnej witaminy C w przypadku paraliżu dziecięcego zostały odrzucone jako “znachorstwo”. https://www.whale.to/a/klenner1951aaa.html W kwietniu 1953 roku, wiodący konsultant Instytutu Rockefellera ds. DDT, dr Henry Kumm, został dyrektorem ds. badań nad polio w NFIP. Finansował on badania nad szczepionką przeciwko polio prowadzone przez Jonasa Salka.
Pewien odważny lekarz z Karoliny Północnej, dr Fred R. Klenner, który studiował również chemię i fizjologię, wpadł na pomysł, aby stosować duże dawki dożylnego kwasu askorbinowego – witaminy C – na podstawie hipotezy, że jego pacjenci byli ofiarami zatrucia toksynami i że witamina C była potężnym detoksem. Działo się to na długo przed nagrodzonymi Nagrodą Nobla badaniami dr Linusa Paulinga nad witaminą C. Klenner odniósł niezwykły sukces w ciągu kilku dni u ponad 200 pacjentów podczas letniej epidemii w latach 1949-1951. https://www.whale.to/a/klenner1951aaa.html Instytut Rockefellera i AMA nie były zainteresowane perspektywami leczenia. Oni i kontrolowana przez Rockefellera Narodowa Fundacja Paraliżu Dziecięcego finansowali wyłącznie rozwój szczepionki przeciwko polio, opierając się na nieudowodnionym twierdzeniu Flexnera, że polio było wywoływane przez zakaźny wirus, a nie przez truciznę środowiskową.
Następnie począwszy od lat około 1951-1952, kiedy to przypadki polio były na najwyższym poziomie, zaczęło się pojawiać coś nieoczekiwanego. Liczba przypadków zdiagnozowanych jako polio w USA zaczęła spadać. Spadek liczby ofiar polio był gwałtowny, rok po roku, aż do 1955 roku, na długo przed zatwierdzeniem przez Fundację Narodową i Jonasa Salka szczepionki przeciwko polio do użytku publicznego i jej rozpowszechnieniem.
Na około rok przed nagłym spadkiem liczby zachorowań na polio, farmerzy, których krowy mleczne odczuwały poważne skutki działania DDT, zostali poinformowani przez Departament Rolnictwa USA o konieczności ograniczenia stosowania DDT. Rosnące zaniepokojenie opinii publicznej dotyczące kwestii bezpieczeństwa DDT dla ludzi, w tym nagłośnione przesłuchania Senatu USA w sprawie DDT i polio w roku 1951, również doprowadziły do znacznego spadku ekspozycji na DDT w roku 1955, mimo że DDT nie został oficjalnie zakazany w USA aż do roku 1972.
Tak zwane przypadki “polio” spadły o jakieś dwie trzecie w latach 1952-1956, co stanowi niezwykłą analogię do spadku zastosowania DDT. Już po tym spadku, pod koniec 1955 i 1956 roku, opracowana przez Rockefellera szczepionka Salk’a przeciwko polio została po raz pierwszy podana na dużą skalę. Salk i AMA przypisali szczepionce wszystkie zasługi. Śmierć i paraliż w wyniku szczepionki Salk’a zostały zatuszowane. Rząd zmienił definicję polio, aby jeszcze bardziej ograniczyć oficjalne przypadki. Jednocześnie znacznie wzrosła liczba przypadków podobnych do polio chorób nerwów rdzeniowych – ostrego porażenia wiotkiego, zespołu przewlekłego zmęczenia, zapalenia mózgu, zapalenia opon mózgowych, zespołu Guillaina-Barrégo, stwardnienia rozsianego.
Dlaczego to ma znaczenie
Ponad sto lat temu najbogatszy człowiek świata, baron naftowy John D. Rockefeller, i jego grono doradców postanowili całkowicie zreorganizować sposób praktykowania medycyny w USA i na całym świecie. Instytutu Rockefellera i postacie takie jak Simon Flexner dosłownie nadzorowały stworzenie kolosalnego oszustwa medycznego wokół twierdzeń, że niewidzialny, zaraźliwy zewnętrzny zarazek – wirus polio, powodował ostry paraliż, a nawet śmierć u młodych ludzi. Politycznie zakazali wszelkich wysiłków, aby powiązać chorobę z zatruciem toksynami, czy to z DDT lub pestycydami arsenowymi, czy też zatruciem skażonymi szczepionkami. Ich zbrodniczy projekt obejmował ścisłą współpracę z kierownictwem AMA i kontrolę powstającego przemysłu farmaceutycznego, a także edukacji medycznej. Ta sama grupa Rockefellera finansowała nazistowską eugenikę w Kaiser Wilhelm Institutes w Niemczech w latach 30-tych XX wieku, jak również Amerykańskie Towarzystwo Eugeniczne. W latach 70-tych sfinansowali stworzenie opatentowanych nasion GMO, które zostały opracowane przez grupę rockefellerowskich firm produkujących pestycydy chemiczne – Monsanto, DuPont, Dow.
Dziś, kontrolę nad zdrowiem publicznym i medycznym kompleksem przemysłowym sprawuje protegowany Davida Rockefellera – zwolennik eugeniki, Bill Gates, samozwańczy car WHO i szczepionek światowych. Dr Tony Fauci, szef NIAID, narzuca obowiazki szczepionkowe bez żadnych dowodów naukowych. Oszustwo stojące za skandalem z wirusem polio po II Wojnie Światowej zostało udoskonalone przy użyciu modeli komputerowych i innych sztuczek, aby wylansować jeden rzekomy śmiertelny wirus za drugim – od Covida19 przez ospę małpią po HIV. Podobnie jak w przypadku polio, żaden z nich nie został naukowo wyizolowany i nie udowodniono, że powoduje choroby, o których się mówi. Żaden. Ta sama nieopodatkowana Fundacja Rockefellera, dziś udająca filantropijną organizację charytatywną, jest sercem globalnej tyranii medycznej stojącej za Covidem19 i eugenicznym programem Wielkiego Resetu Światowego Forum Ekonomicznego. Ich model wirusa wywołującego poliomyelitis pomógł im stworzyć ową dystopijną tyranię medyczną. I wobec tego wszystkiego mówi się nam: “Zaufajcie nauce”.
F. William Engdahl
12 lipca 2022