Przyjmijmy, że codziennie dziesięciu mężczyzn spotyka się w barze i wypija wspólnie piwo warte 100 dolarów. Jeśli za piwo płaciliby w taki sposób, w jaki podatnicy płacą podatki, wyglądałoby to mniej więcej tak…

Czterech najbiedniejszych piłoby za darmo.
Piąty płaciłby 1 dolara.
Szósty płaciłby 3 dolary.
Siódmy płaciłby 7 dolarów.
Ósmy płaciłby 12 dolarów.
Dziewiąty płaciłby 18 dolarów.
Dziesiąty, najbogatszy z nich, płaciłby 59 dolarów.

Idźmy dalej.

Załóżmy, że cała dziesiątka przychodziła do baru codziennie i była z tego układu całkiem zadowolona. Aż do chwili, gdy właściciel baru postanowił wyświadczyć im wszystkim przysługę: ponieważ jesteście moimi dobrymi klientami, to codziennie dostaniecie zniżkę w wysokości 20 dolarów. Cena piwa wynosiła zatem od tej pory 80 dolarów. Grupa postanowiła przy tym, że za piwo nadal będzie płacić w sposób typowy dla systemu podatkowego. W rezultacie czterech najuboższych nie odczuło żadnej
zmiany. Nadal pili za darmo.

Ale co z pozostałą szóstką? W jaki sposób powinni podzielić 20-dolarową zniżkę, aby każdy z nich uzyskał w niej sprawiedliwy udział? Szybko zorientowali się, że jeśli podzielą 20 dolarów na sześciu, każdy zyska 3,33 dolara. Ale gdyby odjąć tę kwotę od ceny płaconej przez każdego z nich, wówczas Piąty i Szósty nie tylko piliby za darmo, ale dostawaliby jeszcze za to pieniądze! W tym miejscu z pomocą przyszedł im właściciel baru, wskazując, że logika stosowanego przez nich systemu podatkowego wymaga, aby na obniżce procentowo najwięcej skorzystali najbiedniejsi. Jak powiedział, tak zrobił – i szybko przedstawił wyliczenia.

W rezultacie Piąty podobnie jak pierwszych czterech, został zwolniony z płacenia za piwo (obniżka o 100%). Szósty zapłacił 2 dolary zamiast dotychczasowych 3 (obniżka
o 33%). Siódmy zapłacił 5 dolarów zamiast dotychczasowych 7 (obniżka o 29%). Ósmy zapłacił 9 dolarów zamiast dotychczasowych 12 (obniżka o 25%). Dziewiąty zapłacił 14 dolarów zamiast dotychczasowych 18 (obniżka o 22%). Dziesiąty zapłacił 49 dolarów zamiast dotychczasowych 59 (obniżka o 17%). Każdy z wymienionej szóstki zaoszczędził. A czterej najbiedniejsi nadal pili za darmo. Po wyjściu z baru mężczyźni zaczęli jednak porównywać, ile każdy z nich zyskał.

– Zaoszczędziłem tylko dolara z całej 20-dolarowej obniżki – oznajmił Szósty i wskazał palcem Dziesiątego: – Ale on zyskał 10 dolarów! – Tak, to prawda – zawołał Piąty. Ja też zyskałem tylko jednego dolara. To niesprawiedliwe, że jego korzyść jest dziesięciokrotnie większa! – Macie rację! – krzyknął Siódmy. Dlaczego on ma zaoszczędzić 10 dolarów, kiedy ja dostanę tylko 2 dolary? Najbogatszy spija całą śmietankę! – Chwila, chwila – zawyło na raz pierwszych czterech – my nie zyskaliśmy ani centa. Ten nowy system podatkowy uderza w najuboższych! Od słowa do słowa, dziewięciu mężczyzn otoczyło Dziesiątego i porachowało mu kości.

Następnego wieczora Dziesiąty nie pojawił się w barze, więc dziewięciu pozostałych piło bez niego. Ale gdy przyszło do płacenia rachunku, zorientowali się, że coś tu nie gra. Gdy każdy rzucił na stół przypadającą na niego kwotę okazało się, że i tak nie stać ich na zapłacenie nawet połowy rachunku! I tak właśnie, chłopcy i dziewczęta, drodzy dziennikarze i szanowni ministrowie, działa nasz system podatkowy. Ludzie, którzy płacą najwyższe podatki, naturalną koleją rzeczy osiągają najwyższe korzyści z ich obniżenia. Gdy nałożycie na nich zbyt wysokie podatki, gdy będziecie ich atakować z powodu ich zamożności – po prostu przestaną się pojawiać, zaczną chodzić na piwo gdzie indziej, gdzie atmosfera będzie bardziej przyjazna…

prof. David R. Kamerschen

Źródło: www.mrconservative.com, tłum. Marcin Bonicki, Instytut im. Ronalda Reagana – więcej o Instytucie tutaj