Kongres Kultury Europejskiej, który odbędzie się we Wrocławiu między 8 a 11 września, ma być najważniejszym wydarzeniem kulturalnym polskiej prezydencji.
Organizatorzy deklarują chęć oddania bogactwa europejskiej kultury. Hasłem przewodnim kongresu ma być: „Sztuka jako narzędzie zmiany społecznej”. Jaka to zmiana, tego możemy się tylko domyślać. I pomyśleć, że pojęcie „kultura” pochodzi od rolniczego terminu „uprawa”. Kultura miała być troskliwą uprawą ludzkiego ogrodu. Tego znaczenia nie odnajdziemy jednak w definicjach organizatorów kongresu.
Idei dostarczył mu Zygmunt Bauman, który sporo mówi o „fuzji horyzontów” i „życiu jako inny dla innego”. A oto, jak wygląda praktyka organizatorów.
Odrzucili zamówiony wcześniej tekst młodego socjologa Michała Łuczewskiego „Śmierć jako dzieło sztuki”, który ukazał się w ostatnim weekendowym dodatku „Rzeczpospolitej” „Plus Minus”. Autor twierdzi, że wbrew obiegowym sądom sztuka nie jest niewinną ofiarą rynku i polityki. Wskazuje na jej niebezpieczny, wyrastający z ciemnych, archaicznych doświadczeń człowieka poten- cjał. Sztuka XX wieku to w dużej mierze zakwestionowanie chrześcijańskiej cywilizacji i próba powrotu do pierwotnej, demonicznej dzikości.
Redaktor naczelna serwisu informacyjnego kongresu Agnieszka Berlińska uznaje te nb. oczywiste tezy (deklarowali je sami twórcy) za „dogmatyczne” i propagujące „ideologię” chrześcijańską. Pomimo wcześniejszych deklaracji nie może tekstu przyjąć, gdyż przesłanie kongresu winno być „uniwersalne”.
Artykuł miał ukazać się w materiałach dołączonych do panelu „Niebezpieczne związki. Władza a kultura”. Jego moderatorem jest znany „uniwersalista” i teoretyk kultury (dla Anny Laszuk – to ironia) Jacek Źakowski z „Polityki”, a ozdobą – radykalnie lewicowa filozofka Chantal Mouffe traktująca kulturę jako wehikuł socjalizmu. Moderatorem panelu „Wojna kultur” jest Edwin Bendyk, także z „Polityki”, która okazuje się ostateczną instancją kulturalną. Ozdobą kongresu jest „Tęczowa Trybuna 2012”³ walcząca z dyskryminacją homoseksualistów.
Dzięki temu wiemy już, jaką europejską kulturę proponuje (prawicowy) rząd PO i co się w niej nie mieści.
Bronisław Wildstein