Dopuszczenia prawnego i upowszechnienia barbarzyńskiej metody całkowitego unicestwienia ciał osób zmarłych zamiast tradycyjnego pochówku lub kremacji, domaga się i propaguje firma The Resomation Limited.

Sandy Sullivan, założyciel firmy, jej szef i wynalazca procesu resomacji zwłok, czyli rozpuszczania ciała podczas procesu hydrolizy alkalicznej, twierdzi, że prowadzi rozmowy z odpowiednimi komórkami rządowymi w Wielkiej Brytanii, a ostatnio i w Belgii. Szkocka firma posiada patent na resomację zwłok i uzyskała zezwolenie na stosowanie tego procesu już w sześciu stanach USA, gdzie zmodyfikowano w tym celu przepisy. Dotychczas poddano tej barbarzyńskiej technologii około tysiąca zmarłych osób. W Szkocji metoda ma zostać dopuszczona za rok.

Resomacja ma według propagatorów tej metody przyczynić się do „poprawy stanu środowiska”, gdyż podczas procesu kremacji uwalnia się 270 kg dwutlenku węgla (CO2), a tradycyjny pochówek na cmentarzach staje się coraz droższy z uwagi na brak miejsc i terenów na nowe cmentarze.

Pozostałości ciała ludzkiego po procesie resomacji mają zawierać się w niewielkiej ilości proszku oraz cieczy, która – jak się twierdzi – „może zostać poddana recyklingowi z powrotem do ekosystemu, do podlania w ogródku, w lesie, albo po prostu wylana do systemu ściekowego.”

Inne niż tradycyjne grzebanie ciał sposoby traktowania zmarłej osoby, wywodzą się z niechrześcijańskich, a najczęściej pogańskich kultów. Kościół katolicki od początku walczył z tymi praktykami, szczególnie zwalczając praktyki kremacji. Papież Benedykt VIII roku 1299 w liście Detestandae feritatis abusum wyraźnie potępił ten zwyczaj określając go mianem obrzydliwego dla Boga i ludzi. Praktykowanie tego zwyczaju zagrożone było automatyczną ekskomuniką. Również i w czasach współczesnych Kościół wielokrotnie przypominał o swojej nauce: na przykład papież Benedykt XV w 1917 roku potwierdził surowe sankcje na tych, którzy próbowaliby przyjąć promowaną przez oświeceniowych wolnomyślicieli i masonów po Rewolucji Francuskiej metodę kremacji zwłok. W roku 1926 Święte Oficjum po raz kolejny opublikowało instrukcję przypominającą naukę Kościoła.

Zasadniczy zwrot nastąpił w Kościele katolickim po Soborze Watykańskim II, również i w zakresie kremacji zwłok. Najpierw dokonano tego w 1963 roku, chociaż i wtedy jeszcze uczyniono to z zastrzeżeniem, iż katolik nie może być kremowany po śmierci. Jednak kolejnej rewolucji w Kościele dokonał Jan Paweł II publikując nowy Kodeks Prawa Kanonicznego z 1983 roku, który teraz jedynie „zaleca” grzebanie ciał zmarłych, nie zakazując ich kremacji. Być może kolejny rewolucyjny papież dokona dalszych korekt, tym razem „dla dobra ekologii”, dopuszczając nowe, „doskonalsze” metody pozbywania się ciał ludzkich.