W opublikowanym w poniedziałek dorocznym raporcie organizacja Oxfam informuje, że z każdych dziesięciu dolarów dobrobytu, jakie wykreowano w 2017 roku, 8,20 dolara trafiło w ręce najbogatszego jednego procenta populacji świata. Jednocześnie nie stwierdzono poprawy życia uboższej połowy ludzkości. Autorzy raportu oparli swoje badania na danych dostarczonych przez Credit Suisse w dokumencie Global Wealth Databook.

W raporcie możemy przeczytać, że od 2010 roku majątek najbogatszych rósł średnio o 13% rocznie, a zatem sześć razy szybciej niż wynagrodzenia pracowników najemnych. Prezes spółki tekstylnej w ciągu czterech dni zarabia tyle, ile pracownica fabryki w Bangladeszu przez całe swoje życie. Jednocześnie liczba krezusów rosła w bezprecedensowym tempie – każdego tygodnia pojawiało się trzech nowych miliarderów.

Zdaniem autorów raportu pod tytułem „Reward work, not wealth” (ang. wynagradzać pracę, a nie bogactwo) takie wyniki dowodzą, że globalny system gospodarczy jest skrojony pod potrzeby najbogatszych. „Wzrost liczby miliarderów nie jest oznaką rozwoju gospodarki, ale symptomem upadku systemu gospodarczego” – oceniła Winnie Byanyima, dyrektor organizacji. Jej zdaniem „ludzie, którzy szyją nasze ubrania, składają nasze elefony i hodują naszą żywność są wyzyskiwani przez korporacje i miliarderów”.

Raport Oxfam został opublikowany tuż przed dorocznym szczytem w Davos, na którym już od lat podejmuje się tematykę nierówności. Zdaniem Oxfam są to bezowocne dywagacje, a elity powinny zacząć działać poprzez reformę globalnej gospodarki. „Ciężko znaleźć przedstawiciela elit politycznych lub biznesowych, który nie byłby zatroskany wzrostem nierówności. Jednak jeszcze trudniej jest znaleźć takie, który stara się cokolwiek robić w celu rozwiązania problemu” – oceniła Byanyima. Dodała również, że wielu polityków skupia się na pogłębianiu nierówności przez obniżanie podatków dla najbogatszych i liberalizację prawa pracy.

Wśród możliwych narzędzi przeciwdziałania wzrostowi nierówności Oxfam wymienia m.in. progresywne podatki i uszczelnianie systemów fiskalnych, wzmacnianie prawa pracy, płacę minimalną, ograniczanie dywidend dla udziałowców czy wprowadzanie maksymalnych wynagrodzeń dla członków zarządów spółek. Dla przykładu Oxfam informuje, że zapewnienie płacy na granicy godnej egzystencji dla pracowników przemysłu odzieżowego w Wietnamie wymaga 2,2 miliarda dolarów rocznie. Kwota ta stanowi trzecią część rocznych dywidend wypłacanych udziałowcom pięciu największych spółek z sektora tekstylnego.

(na podstawie oxfam.org opracował RS)