W związku z odejściem starego roku i nadejściem nowego pojawiły się opinie, że rok 2014 będzie ostatnim rokiem pokoju. Jak zawsze w takich opiniach jest wiele przesady, bo przecież w roku 2014 wojen ci na świecie nie brakowało: czy to na Ukrainie, czy to w Syrii, czy to z powstałym w tak zwanym międzyczasie „państwem islamskim”, będącym, jak wiadomo, ubocznym produktem instalowania demokracji w różnych miejscach świata, które z jakichś powodów są interesujące albo dla bezcennego Izraela, albo dla Stanów Zjednoczonych, albo wreszcie dla jednych i drugich. Warto jednak zauważyć, że nie są to żadne „wojny”; wojen dzisiaj już nie ma, zgodnie z odpowiedzią udzieloną w swoim czasie słuchaczowi przez Radio Erewań. Zaniepokojony słuchacz pytał, czy będzie wojna, na co Radio Erewań zapewniło go, że wojny na pewno nie będzie, ale rozgorzeje taka walka o pokój, ze nie zostanie nawet kamień na kamieniu.

Wojen zatem nie ma – po pierwsze ze względu na powszechne umiłowanie pokoju, ale po drugie – również z powodu zapisu w amerykańskiej konstytucji, według którego wojnę wypowiada Kongres. W takim razie działania militarne zlecone przez prezydenta USA wojną nazywać się nie mogą – to chyba jasne – więc nazywają się albo „operacjami pokojowymi”, albo „misjami stabilizacyjnymi”, albo wreszcie, dla rozmaitości – „kinetycznymi operacjami militarnymi”, dzięki czemu i militarystyczny wilk jest syty i demokratyczna owca cała. W odróżnieniu od wojny, którą można albo wygrać, albo przegrać, „operacje pokojowe”, czy „misje stabilizacyjne” mają jeszcze i tę zaletę, że ani wygrać, ani przegrać ich nie można i pewnie dlatego, kiedy pan minister Bogdan Klich zarządził wycofanie naszych niezwyciężonych askarisów z Iraku, na pytanie, czy Polska tę wojnę wygrała, czy przegrała – bo jak wygrała, to gdzie są jeńcy, łupy i branki, a jak przegrała – to kto stanie pod ścianą – głuche milczenie było mi odpowiedzią. Dlatego nie tylko politycy, ale i Umiłowani Przywódcy, pewni całkowitej bezkarności, chętnie się w takie przedsięwzięcia angażują.

Wszystko to sprawia, że II wojna światowa ze stadium ostrego natychmiast przeszła w stadium przewlekłe – na co zwrócił mi uwagę pan Dybowski z Piotrkowa Trybunalskiego. Rzeczywiście – wszystko, jak powiadają gitowcy, „gra i koliduje”; zaraz po antyjapońskiej, toczonej jeszcze z błogosławieństwem USA, wojnie w Wietnamie, wybuchła tam pierwsza wojna indochińska, zakończona klęską Francji pod Dien Bien Phu, a zaraz potem zaczęła się druga wojna indochińska, tym razem przeciwko Amerykanom, którzy początkowo hołdowali doktrynie „powstrzymywania”, a potem – „wyzwalania”, wynikającej z kolei z „teorii domina” sformułowanej przez prezydenta Eisenhovera. Wojna ta zakończyła się w 1975 roku zwycięstwem wietnamskich komuchów i ewakuacją Amerykanów z Indochin. W międzyczasie wojna przewaliła się przez Koreę, doprowadzając do najdłużej chyba trwającego pokoju zbrojnego, na Kubie zainstalowali się komuniści ze swoimi rakietami, co doprowadziło do kryzysu karaibskiego, no a na Bliskim Wschodzie, w związku z zainstalowaniem tam bezcennego Izraela, wojny wybuchały regularnie co kilka lat, czemu sprzyjała trwająca nieprzerwanie „zimna wojna”, w ramach której Stany Zjednoczone kopały się z Sowieciarzami po kostkach, a niekiedy nawet wyżej – aż wreszcie, w drugiej połowie lat 80-tych, za sprawą Michała Gorbaczowa i prezydenta Ronalda Reagana, doszło do porozumienia amerykańsko-sowieckiego, którego końcowym efektem było ustanowienie w listopadzie 2010 roku politycznego „porządku lizbońskiego” w Europie, którego fundamentem było proklamowane wówczas strategiczne partnerstwo NATO-Rosja, cementujące, a nawet betonujące strategiczne partnerstwo rosyjsko-niemieckie.

Jednak prezydent Obama, poruszony do żywego upokorzeniem, jakiego za sprawą zimnego ruskiego czekisty Putina doznał w Syrii, zapalił zielone światło dla przewrotu politycznego na Ukrainie, którego ostentacyjnym celem było wyłuskanie tego państwa z rosyjskiej strefy wpływów, w następstwie czego polityczny porządek lizboński został wysadzony w powietrze, a sytuacja polityczna w Europie Środkowej znowu stała się płynna – podobnie jak w drugiej połowie lat 80-tych. Płynność ta jest tym większa, że USA próbując skaptować Niemcy do montowanej właśnie antyrosyjskiej krucjaty, muszą obiecywać im korzyści będące w stanie zrekompensować korzyści wynikające ze strategicznego partnerstwa niemiecko-rosyjskiego.

Takim argumentem mogłaby być obietnica amerykańskiej zgody na odstąpienie od ustaleń konferencji czterech mocarstw w Poczdamie w kwestii Ziem Zachodnich i Północnych, która mogłaby przyjść tym łatwiej, gdyby na reszcie polskiego terytorium państwowego została zainstalowana Judeopolonia – oczywiście w następstwie zrealizowana przez Polskę tzw. żydowskich roszczeń majątkowych. To nie tylko z góry zablokowałoby skuteczność wszelkich polskich protestów – o ile w ogóle, wbrew stanowisku Stronnictwa Pruskiego i Stronnictwa Amerykańsko-Żydowskiego, ktokolwiek by się na nie odważył – a w dodatku wychodziłoby naprzeciw staremu, sowieckiemu jeszcze postulatowi, by między zjednoczonymi Niemcami, a Związkiem Radzieckim została utworzona „strefa buforowa”. Czy ktokolwiek tej sytuacji przejmowałby się jakimiś polskimi popiskiwaniami? Jak pisał jeszcze w XVIII wieku Franciszek Maria Arouet, „kiedy Padyszachowi wiozą zboże, kapitan nie troszczy się, jakie wygody mają myszy na statku” – zwłaszcza – dodajmy – myszy oskarżane o „antysemityzm”.

Czy w następstwie utworzenia na takich warunkach antyrosyjskiej krucjaty II wojna światowa ponownie z formy przewlekłej przybrałaby formę ostrą? Tego wykluczyć nie można tym bardziej, że również sytuacja finansowa świata staje się z roku na rok coraz bardziej skomplikowana, co wszystkich uczestników tej gry może skłaniać do poddania się pokusie resetu – bo jużci – jak nie wiadomo, co zrobić, to zawsze można spalić kartoteki i próbować zacząć od nowa.

Stanisław Michalkiewicz

Felieton  •  specjalnie dla www.michalkiewicz.pl  •  9 stycznia 2015