Wczoraj nastąpiło wodowanie ostatniego statku wyprodukowanego w Stoczni Szczecińska Nowa. Komisja Europejska zdecydowała, że Polska nie miała prawa wspomóc Stoczni z środków publicznych. Hipokryci z Brukseli akceptują jednocześnie pomoc publiczną dla przedsiębiorstw, banków i rozmaitych instytucji finansowych w innych państwach Unii Europejskiej. Jest to rażące pogwałcenie już nie tylko zasady solidarności, która rzekomo obowiązuje w Unii, ale wręcz złamanie elementarnych zasad równości wobec prawa i sprawiedliwości przez urzędników z Brukseli i uległy im rząd Tuska.
Rząd polski dopuścił się poważnych zaniedbań i ponosi współodpowiedzialność za kryzys polskiego przemysłu stoczniowego na równi z decydentami z Brukseli. Zamiast zająć się kompleksowym ratowaniem polskiej gospodarki w obliczu narastającego kryzysu, rząd Tuska wszczyna niemal codziennie kolejne kampanie medialne wokół tzw. tematów zastępczych (np. eutanazja), aby odwrócić uwagę opinii publicznej od własnej nieudolności i braku pomysłów.
Gdyby w sprawie ratowania polskiego przemysłu stoczniowego ekipie rządowej tylko zabrakło determinacji i stanowczości, mogłaby ich do roboty zapędzić opinia publiczna albo opozycja. Nie dzieje się tak, bo: media w Polsce są wciąż narzędziem antypolskiej polskojęzycznej propagandy, a opozycji parlamentarnej po prostu nie ma.
Z tych powodów, lokajska postawa wszystkich sił parlamentarnych wobec niemieckiej dominacji w UE pozwala snuć bardziej dramatyczne przypuszczenia. Magnateria warszawska nie odczuje dramatu pracowników likwidowanych stoczni, kopalni, szkół, czy szpitali, póki proces upadku nie obejmie ich osobistych interesów. A jeśli tak się stanie, znów poeta napisze, że liberał „i przed szkodą i po szkodzie głupi”. W obecnym parlamencie bowiem nie znalazła się żadna siła polityczna, która za cel swojej polityki miałaby obronę polskiego interesu gospodarczego i narodowego.