Śluby Jasnogórskie Narodu, których 56. rocznica przypada 26 sierpnia były przewodnim tematem VIII Czuwania Krucjaty Różańcowej za Ojczyznę na Jasnej Górze.
Jak zwykle na czuwanie przybyło sporo rodzin, młodzież i osoby starsze. Podobnie jak w lipcu, miejsca siedzące w jasnogórskiej bazylice zapełniły się dość szybko. Witając zebranych, ks. Łukasz Kadziński wezwał do złożenia trudnych spraw przed Maryją, która jest gwarantem zwycięstwa. – Czuwanie jest walką – wołał – i z samym sobą, i z wrogami. Prosił czuwających o szczególną modlitwę w intencji Krucjaty Różańcowej, o ochronę dzieła oraz o większą gorliwość w modlitwie. – Walka o Polskę wierną Bogu, Krzyżowi i Ewangelii trwa!
Po tych słowach ks. Kadziński wystawił Najświętszy Sakrament na ołtarz, na którym już obecne były relikwie św. Maksymiliana Kolbego i rozpoczął część bolesną Różańca Świętego. Rozważania różańcowe, oparte na słowach Sługi Bożego, Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego były swoistym „rozliczeniem” ze zobowiązań płynących ze Ślubów Jasnogórskich:
– Naród polski składał już wiele razy swoje Ślubowania: chociaż dochował wiary Kościołowi, to jednak nie wyzbył się wielu nałogów i wad narodowych, które nie dadzą się pogodzić z postawą Narodu wierzącego. Tak często jesteśmy przedmiotem zgorszenia, gdy ludzie niewierzący patrzą na życie wierzących. (…) Zwalczać to rozdwojenie, zdobyć pion moralny, nauczyć się zwyciężać siebie, zdobyć męstwo wiary i życia chrześcijańskiego – oto błogosławione dążenie niemal zachowawczego instynktu narodowego i zmysłu katolickiego. Praca nad wprowadzeniem w życie Ślubów Jasnogórskich musi tego dzieła dokonać. By tak się stało, musimy wszyscy wniknąć głęboko w treść Ślubowań Jasnogórskich i dobrze je przetrawić, przemyśleć i przyswoić sobie.
Po zakończeniu pierwszej części wspólnej modlitwy, konferencję do zebranych wygłosił pan Marcin Dybowski, historyk, aktywny członek podziemia antykomunistycznego, wydawca książek katolickich. Swoją prelekcję poświęcił cudownej interwencji Matki Najświętszej w sierpniu roku 1920.
Rozpoczął od porównania sytuacji Polski w obliczu dwóch najazdów – tego w 1920 i tego w 1939. W 1920 roku, w przeciwieństwie do roku 1939, Polacy byli niewątpliwie gorzej uzbrojeni, nie mieli nawiązanych sojuszy międzynarodowych gwarantujących pomoc militarną – od strony „zewnętrznej” wszystko wyglądało gorzej. Jednakże w czasie inwazji bolszewickiej dokonał się cud mobilizacji duchowej Narodu. Zwrócono się do Boga i Maryi: zawierzono dwukrotnie Polskę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, organizowano błagalno-pokutną nowennę na Jasnej Górze i w każdej świątyni w kraju o ocalenie Ojczyzny, organizowano wielkie procesje z relikwiami, czuwania przed Najświętszym Sakramentem, biskupi wystosowali apel do Ojca Świętego i episkopatów innych krajów z prośbą o modlitwę za Polskę. Tymczasem w 1939 roku, w obliczu zagrożenia, Polacy publicznie i na równie wielką skalę nie podjęli szturmu modlitewnego do nieba, co zakończyło się klęską. Pan Dybowski – przytaczając liczne zeznania jeńców bolszewickich i wielu świadków wśród Polaków – mówił również o prawdziwej Autorce Cudu nad Wisłą. Oto Matka Boża Zwycięska ukazała się 14 sierpnia ponad frontem, gdy ksiądz Skorupka zagrzewał do boju przestraszonych polskich ochotników oraz dzień później nad strategicznie genialnym szturmem oddziału młodziutkiego por. Pogonowskiego – Królowa Polski, biorąc w obronę Wojsko Polskie i aktywnie włączając się w bitwę, doprowadziła do panicznej ucieczki bolszewików i ocalenia naszej Ojczyzny.
Mszę Świętą celebrował już po raz kolejny abp Andrzej Dzięga. Wraz z nim koncelebrowali kapłani: o. Zachariasz Jabłoński, definitor generalny zakonu paulińskiego, ks. Stanisław Małkowski, ks. Łukasz Kadziński, ks. Leopold Powierża, ks. Jan Spólny oraz ks. Bolesław Kielan, który na czuwanie przyjechał z grupą z Warszawy. Posługiwali wolontariusze Sekretariatu Krucjaty oraz śpiewał Chór Krucjaty Różańcowej za Ojczyznę.
Homilię arcybiskup poświęcił rozważaniom na temat Jasnogórskich Ślubów Narodu. Zwrócił uwagę, że Śluby złożone przez Naród poprzedziły dwa inne wydarzenia. Pierwsze to śluby króla Jana Kazimierza z kwietnia 1656 roku. Metropolita zauważył, że już wtedy władca poruszył i odwołał się do spraw sprawiedliwości społecznej. Król nie tylko chciał odbudować państwo, ale i przyczynę upadku usunąć.
Drugim wydarzeniem jest poświęcenie Narodu polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi, które miało miejsce 8 IX 1946 r. Wtedy – jak zauważył arcybiskup – stanął i poświęcił się już nie król, lecz cały Naród. Nie jednostka, ale lud, który przejął odpowiedzialność od rządzących. Naród wiedział, że wcześniejsze śluby nie zostały wypełnione, dlatego w 1956 roku złożył je ponownie.
Niesamowitym dla jest ciągłe powracanie w ślubach do spraw społecznych i wzajemnej odpowiedzialności. Kluczowe są miłość i sprawiedliwość, by zaradzić ich przeciwieństwom: – Ile dziś serc cierpi na przemoc i wyzysk! – wołał arcybiskup. Podobnie wskazał na aktualność wad narodowych mówiąc, że tak wielu osobom nie chce się pracować i lekkomyślnie: – Za mało przewidujemy skutki naszych postaw, wyborów i decyzji!.
Treści Ślubów Jasnogórskich podejmował Jan Paweł II, jeszcze jako metropolita krakowski. Widoczne jest to w jego nauczaniu społecznym, zwłaszcza w encyklikach dotyczących pracy ludzkiej. Arcybiskup zakończył wezwaniem: Źyć tekstem Ślubów Jasnogórskich – bo to jest program nadziei, program sił, program mądrości, to jest program zwycięstwa! Dlatego módlmy się, w uroczystość Częstochowskiej Pani szczególnie, módlmy się o Polskę wierną Bogu, Krzyżowi i Ewangelii. i módlmy się pełne dokonanie się, podjęcie i wypełnienie Jasnogórskich Ślubów naszego Narodu!i niech Maryja tej modlitwy wysłucha i niech nam moce ducha u Swojego Syna wyprosi!
Po zakończeniu Eucharystii kolejne części różańca poprowadzili: ks. Małkowski, ks. Powierża i ks. Spólny, który pobłogosławił uczestników czuwania.
