Projektował go znany architekt, Robert Carey Long, Jr, a przed 170 laty budowali irlandzcy imigranci. Dziś, w epoce buńczucznie określanej jako „wiosna posoborowa”, sprzedawany jest heretykom.

Mowa o kościele św. Piotra Apostoła, położonym w centrum Baltimore. Był drugim najstarszym kościołem w Diecezji. Służył swym wiernym przez długie lata, jako centrum życia parafialnego i szkolnego. Architektonicznie nawiązywał do greckich wzorów i niestety od początku budził ambiwalentne uczucia, bowiem nadany przez architekta duch bardziej nawiązywał do masońskiej wizji egalitaryzmu niż katolickiej ortodoksji. Tym bardziej, że i sam architekt – obok ponad 80 różnych swoich dzieł – eksperymentował z „ekumeniczną” wizją domów modlitwy, projektując według tej samej koncepcji, zarówno kościoły katolickie, jak i synagogi. Jedna z nich – swą fasadą podobna do kościoła św. Piotra – stoi do dziś w Baltimore, jako trzecia najstarsza synagoga w Stanach Zjednoczonych.

St. Peter the Apostle Church, Baltimore, MD Photo: Wikipedia

Pomimo swych zewnętrznych braków, kościół św. Piotra Apostoła zachwycał pięknym marmurowym ołtarzem, wielkimi, naturalnej wysokości marmurowymi postaciami świętych, a wnętrze ożywiało światło wpadające przez liczne witraże.

Przygotowując się do sprzedaży kościoła, Archidiecezja usunęła już figury i niektóre ozdoby – przemieszczając je do innych parafii – lecz zaznacza, że „nie zamierza zmieniać wnętrza kościoła”. Świadczy to, że nabywca i nowy właściciel – protestancka kongregacja Carter Memorial Church God in Christ – mogłaby zadomowić się w „ekumenicznym” wnętrzu, bez zbytnich przeróbek.

Okazuje się jednak, że protestancka sekta zamierza całkowicie „oczyścić” wnętrze z wszelkich „pokatolickich” pozostałości.

Jak mówi Mary Elle Hayward, historyk architektury, autorka wielu książek o historii Baltimore: „Coś powinno być zrobione aby zatrzymać ten proces destrukcji.” Dodaje, że kościół św. Piotra Apostała „jest prawdziwym symbolem miasta” i jakkolwiek udało się działaczom zabezpieczyć sam budynek i jego zewnętrzne elewacje przed zmianami i zniszczeniem, to nie udało się tego w stosunku do wnętrza. „A zabezpieczenie wnętrza jest równie ważne” – wyjaśnia Hayward.

Archidiecezja nie za bardzo zainteresowana jest zabezpieczeniem pozostałości. Ławki, piękne figury, nawet figura Matki Boskiej – z połamanymi palcami – walają się po wnętrzu i w przedsionku, bo nie zdecydowano jeszcze czy będą sprzedane czy – co niestety zdarzało się w przeszłości wielokrotnie – po prostu wyrzucone na śmieci. W procesie posoborowej destrukcji historycznych kościołów w USA, nawet marmurowe płyty ołtarza trafiały jako… płyty podłogowe w lokalach rozrywkowych i kasynach, a nowobogaccy trzymają swoją biżuterię w „pięknych skrzynkach”, czyli złoconych Tabernakulach… [zob. BIBUŁA – 2006-06-18].

Budynek wpisany został w 1976 roku na listę zabytków, lecz nie zabezpiecza to wnętrza i nowy właściciel może robić z nim niemal wszystko. Przedstawiciele sekty protestanckiej nie byli zainteresowani rozmową na te i inne tematy. Nie ujawniono też ceny transakcji, obejmującej budynek kościelny oraz pobliskie budynki.

Diecezje amerykańskie, w tym i Archidiecezja Baltimore od wielu lat dokonują „konsolidacji” parafii zamykając wiele kościołów i szkół parafialnych. Tłumaczy się to zarówno spadkiem uczestnictwa wiernych w życiu parafialnym i zmianami demograficznymi – co jest niewątpliwie prawdą w wielu przypadkach – lecz zupełnie przemilcza się dwa kluczowe aspekty wpływające na kondycję współczesnego Kościoła. A są to: posoborowe zmiany, które od 1965 roku gwałtownie obniżyły wszelkie statystyki życia kościelnego (od ilości powołań kapłańskich, zakonnych, przez liczbę księży i zakonnic, po spadek autorytetu Kościoła w społeczeństwie). Drugim czynnikiem jest ujawniona na początku XXI wieku skala przypadków molestowania seksualnego przez księży, głównie w latach 1965-1980, co idealnie korelowało z posoborowym rozluźnieniem obyczajów, również wśród kleru i brakiem nadzoru ze strony hierarchii. Do tej pory Kościół w Stanach Zjednoczonych wypłacił już kilka miliardów dolarów tytułem odszkodowania dla ofiar. Niestety, pieniądze te w wielkiej części pochodziły ze składek wiernych, co uszczupliło możliwości utrzymywania wielu parafii.

lm