Nie dość, że strąciła samolot, sama tracąc przy tym ledwie czubek, to jeszcze wydała przy tym odgłos, który przebił się przez ryk silników i hermetyczne ściany samolotu, po czym precyzyjnie zapisał się do czarnej skrzynki.

1. Kto z państwa znalazł się kiedyś w pobliżu samolotu z włączonymi silnikami odrzutowymi, ten potwierdzi. że ryk tych silników zagłusza wszystko wokół, nawet gdy samolot na płycie jeszcze stoi. A gdy już turbiny pójdą w ruch i całe to ustrojstwo wzniesie się do góry, to do wyjących silników dołącza jeszcze huk rozpruwanego powietrza.

Gdyby człowiek mógł, tak jak z pociągu (choć to zabronione) – wychylić się z lecącego odrzutowca, to by mu uszy rozerwało, a może i urwało całą głowę.

Na szczęście każdy samolot pasażerski jest hermetycznie zamknięty i z tego zewnętrznego huku wewnątrz samolotu słychać tylko lekki szum.

2. A w Smoleńsku kolejny cud! Dźwięk uderzenia skrzydła samolotu w brzozę (dźwięk raczej głuchy, co potwierdzi to każdy, kto kiedykolwiek siekierą rąbał drewno) nabrał jakiejś cudownej siły przebicia i przedarł się przez wycie silników, pokonał huk pędzącego powietrza, następnie przewiercił się przez hermetyczne ściany samolotu, wpadł do kokpitu i zapisał się do czarnej skrzynki.

I to zapisał się nie jako jakiś bliżej nieokreślony hałas, czy stuk – nie, on się zapisał precyzyjnie i konkretnie – jako odgłos zderzenia z drzewem.

3. Polska komisja badawcza nieco skorygowała obraz cudu i odnotowała tylko stuknięcie. Nie zapytała jednak Rosjan, jakim to prawem fizyki do czarnej skrzynki przedarł się dźwięk łamanej brzozy.

No tak, ale takie pytanie zdradzałoby podejrzliwość i brak wiary w dogmat o bezwzględnej uczciwości państwa rosyjskiego i jego służb specjalnych.

Przyjmijmy więc, że to jednak cud się zdarzył.

Jeszcze jedna cudowna właściwość smoleńskiej brzozy…

Janusz Wojciechowski