Za czasów okupacji komunistycznej jednym z instrumentów terroryzowania Polaków przez czerwoną dyktaturę była cenzura. By cenzorzy wiedzieli o czym można pisać, a co ma być przemilczane, wydawane były indeksy tematów zakazanych. W PRL do roli urzędu cenzury aspirowała dwójka „naukowców”. W książce „Zamiast procesu” autorstwa Sergiusza Kowalskiego i Magdaleny Tulli (wydanej w 2003 roku i sfinansowanej przez królestwo Niderlandów oraz fundacje Batorego) ukazał się katalog tematów tabu. Tematów o jakich nie mogą pisać, mówić i zapewne myśleć Polacy. Katalog ten został oparty na publicystyce „Naszego Dziennika”, „Najwyższego Czasu”, „Głosu”, „Naszej Polski”, „Tygodnika Solidarność”.

Kowalski i Tulli w swej książce zanegowali realność rzeczywistości opisywanej przez prawice, ocenili prawicową publicystykę jako rojenia (będące zapewne objawem schizofrenii bez objawowej, na która zwykli chorować dysydenci w ZSRR). „Naukowcy” nazwali informacje o żydach „mową nienawiści”. Autorzy książki nawoływali do ograniczenia wolności słowa prawicowców (zapewne wyznają dogmaty o zakazie krytyki żydów, zakazie mówienia niewygodnej prawdy o żydach). Poza możliwościami percepcyjnymi autorów znalazło wyobrażenie sobie że żydzi mogą uczynić coś złego.

Filosemicka lewica w osobach Kowalskiego i Tulli cytując i komentując publicystykę „Najwyższego Czasu” zakazała pisania prawicowym publicystom o:

• Prześladowaniach historyków zajmujących się holocaustem nie zgodnie z oczekiwaniami żydów. Udziale żydów w zbrodniach Niemców podczas II wś.
• Religii holocaustu. Zmniejszaniu się (upublicznianej) liczby ofiar holocaustu w wyniku najnowszych badań naukowych. Zaletach książek Irwinga.
• Niemieckiej odpowiedzialności za Jedwabne. Prawie Polaków do zemsty na żydach którzy wymordowali Polakom rodziny, do zemsty za zbrodnie żydów na Polakach. Bezprawnych przeprosinach Kwaśniewskiego za Jedwabne. Jedwabnym jako pretekście do przejęcia przez żydów nienależnego im mienia w Polsce. Jedwabnym jako przejawie wojny psychologicznej mającej na celu likwidacje oporu Polaków wobec żądań międzynarodowych organizacji żydowskich. Kłamstwach Grossa jako fragmencie antypolskiej kampanii nienawiści środowisk żydowskich. Uwiarygodnianiu przez władze polskie kłamstw Grossa. Jedwabnym jako planowej akcji zniesławiania Polski i Polaków. Hucpie wokół Jedwabnego. Bezsensowności żądań kajania się hierarchów katolickich i władz Polski za Jedwabne. Braku społecznego poparcia dla hucpy przeprosin w Jedwabnym. Zignorowaniu przez kościół hucpy przeprosin w Jedwabnym. Braku odpowiedzialności Polski i Polaków za mord w Jedwabnym. Korzyściach jakie maja antypolscy renegaci z udziału w hucpie przeprosin za Jedwabne.
• Zagrożeniach ze strony żydokomuny. Udziale żydów w zbrodniach lewicy. Kolaboracji i ludobójstwie żydów wespół z sowietami dokonanych na Polakach. Żydowskich mordach na Polakach dokonywanych podczas II wś. Zbrodniach żydowskich oprawców z UB. Powojennych mordach i torturach dokonywanych przez żydów na Niemcach.
• Rasizmie żydowskich polityków. Akceptacji dla rasizmu żydowskich polityków podczas gdy rasizm Aryjczyków nie jest akceptowany. Uzależnieniu politycznym USA od Izraela. Żydowskich zbrodniach ludobójstwa na Palestyńczykach. Wsparciu finansowym Niemców dla Izralela za które Niemcy kupili sobie sympatie żydów po II wś. Przestępstwach dokonanych przez żydów w Izraelu.
• Odpowiedzialności żydów za antysemityzm, Interesie żydów w (świadomym i złośliwym) kreowaniu kłamstw o rzekomym polskim antysemityzmie (który ma usprawiedliwiać żydowskie zbrodnie na Polakach). Antysemityzmie Jaruzelskiego i Moczara, Marcu 68 jako sowieckiej prowokacji mającej na celu kompromitacje Polski.
• Uprzywilejowaniu żydów. Dyskryminacji gojów. Rasistowskim przypisywaniu żydom praw i przywilejów nie dostępnych dla gojom. Wmawianiu społeczeństwu wyższości rasowej żydów. Dyskryminowaniu Polaków polegającym na niedopuszczeniu do upowszechnienia własności wśród Polaków gdy własność jest przekazywana organizacjom amerykańskich żydów (a nie rzekomym spadkobiercom tak jak to się wmawia Polakom). Chronieniu się komunistycznych zbrodniarzy przed odpowiedzialnością za swoje zbrodnie za swoim żydostwem. Szowinizmie i rasizmie żydów. Wychowywaniu żydów w nienawiści do gojów. Dyskryminowaniu i prześladowaniu osób krytykujących żydów z powodu ich nie moralnej działalności.
• Skłonności żydów do przesady. Hucpie jaka była żydowska obrona Andy Rottenberg przed zwolnieniem z pracy. Niechęci żydów do pojednania. Zmianie naukowych nazw zwierząt by nie urażały żydów.
• Odmienności cywilizacji żydowskiej i jej kolektywizmu od chrześcijańskiego indywidualizmu. Kreowaniu przez media żydofilii z mediów i kościoła. Fakcie zabójstwa przez żydów Jezusa. Groźbie cenzurowania Biblii. Prawie do głoszenia prawdy Ewangelii. Chęci żydów do wykorzystania papieża do prezentacji roszczeń żydowskich. Nienawiści żydów do chrześcijaństwa. Istnieniu w kościele katolickim radykalnych i fanatycznych żydofilii narzucających żydowski punkt widzenia, wrogich Polsce i Katolicyzmowi, związanych ze środowiskiem „gazety wyborczej”.
• Unii Wolności jako instrumencie żydowskiej propagandy. Opanowaniu przez żydofilii mediów takich jak „gazeta wyborcza”, „Tygodnik Powszechny”, „Więź”, „Znak” i innych mediów od nich zależnych. Narzucaniu przez media żydowskiego punktu widzenia.
• Terroryzmie zelotów. Żydowskiej odpowiedzialności za handel niewolnikami. Żydowskiej fortunach zbudowanych na zyskach z handlu niewolnikami.
• Prawie rodziców do wychowania własnych dzieci.
• Istnieniu niemieckiego szowinizmu i rasizmu.
• Nagonce ze strony „gazety wyborczej” za głoszenie prawdy. Prześladowaniu Ratajczaka który ośmielił naruszyć politycznie poprawne zabobony.
• Potrzebie wolnego rynku i szkodliwości państwowego interwencjonizmu.
• Zbrodniczym charakterze lewicy. Lewicowej tożsamości narodowych socjalistów. Sile skrajnej lewicy w Europie zachodniej.
• Ofensywie homoseksualizmu. Homoseksualizmie jako zboczeniu, chorobie lub zarazie. Demoralizacji jaka jest skutkiem tolerancji dla homoseksualistów. Eskalacji żądań homoseksualistów. Homoseksualnej dyktaturze. Żydach homoseksualistach (szczególnie kpienie z żydów homoseksualistów jest zakazane).
• Nieprawdziwości oskarżeń o rzekomy rasizm. Bezsensowności anty rasizmu. Słabości rasistów i szowinistów. Dyskryminacji białych w USA. Pożytkach z kolonizacji i segregacji rasowej. Szkodliwości dekolonizacji Afryki. Nieuniknionych konfliktach miedzy rasowych. Szkodliwości wielokulturowości. Destruktywnym wpływie imigrantów popełniających przestępstwa na Europę Zachodnią. Przestępczości imigrantów. Sile imigrantów. Zagrożeniu zachodniej cywilizacji ze strony imigrantów wrogich białym.
• Lewicowi cenzorzy za pieniądze królestwa Niderlandów zakazali publicystom „Najwyższego Czasu” dostrzegania że:
• Rewizjoniści holocaustu rzetelnie prowadzą badania. Większość niemieckich żydów przeżyła holocaust. Literatura i filmy o holocauście epatują pornografią i surrealistyczną fikcją. Żydowscy twórcy i rzekomi żydowscy świadkowie pogromów często kłamią.
• Izraelczycy w swoich działaniach względem Palestyńczyków kierują się rasizmem i nazizmu.
• Antysemityzm jest reakcją na zagrożenia ze strony żydów. Antysemitą jest ten kogo żydzi nie lubią. Żydzi atakują niezależnych od nich naukowców takich jak Jerzy Robert Nowak nazywając ich antysemitami i przyrównując ich do Leszka Bubla.
• Prowokacyjne zachowanie homoseksualistów prowadzi do wzrostu nietolerancji.
• sprzeciwiania się imigracji.
• Inne ideologie są równie zbrodnicze jak nazizm. Nacjonalizm nie jest zawsze zbrodniczy.

Autorzy „Zamiast procesu” finansowani przez przez Sorosa zakazują negowania:

• Istnienia komór gazowych w poszczególnych obozach. Wyjątkowości holocaustu. Dogmatów i mitów religii holocaustu.
• Rzekomej siły polskiego antysemityzmu. Absolutnej moralności żydów.
• Rzekomych polskich zbrodni na Niemcach.
• Potrzeby walki z rasizmem. Istnienia problemu rasizmu.
• Zakazuje udowadniania że problem rasizmu nie istnieje.

Filosemiccy cenzorzy Kowalski i Tulli cytując i komentując publicystykę „Najwyższego Czasu” zakazali publicystom „Najwyższego Czasu”

• Porównywania i kojarzenia: aborcji i eutanazji z holocaustem.
• Negowania zbiorowej odpowiedzialności Polaków za Jedwabne, wielkiej wagi Jedwabnego. Krytyki medialnej hucpy wokół Jedwabnego. Podejrzewania ukrytych motywów medialnej hucpy wokół Jedwabnego. Bycia obojętnym wobec jedwabnego. Wiary w magiczny realizm opowieści o pogromie w Jedwabnym.
• Kojarzenia że komunistyczni zbrodniarze chronią się przed odpowiedzialnością za swoje zbrodnie za swoim żydostwem.
• Ironii i sarkazmu pod adresem żydów. Używania szmoncesu do krytyki żydów.
• Wielokrotnie ironii i sarkazmu pod adresem lewicy, jej żądań i dogmatów.
• Bycia militarystą i nacjonalistą o ile nie jest się żydem.
• Dostrzegania uroku kobiet.
• Pozytywnego pisania o Jerzym Robercie Nowaku.
• Dostrzegania podobieństw między destruktywną rolą islamu i laicyzmu.

W książce „Zamiast procesu” Sergiusz Kowalski i Magdalena Tulli zakazali krytykowania: publicystów żydowskich, żydofili, feministek, lewicy (wielokrotnie), homoseksualizmu, eutanazji, politycznej poprawności, zachowania kobiet.

Filosemicka lewica w swej walce z rzekomym antysemityzmem wielokrotnie podważyła żydowskość Katawa Zara autora największej ilości artykułów o żydach (według moich badań). Kowalski i Tulli nie mogąc zaakceptować że żyd może być krytyczny wobec żydów (pomimo że sami nawołują by Polacy byli krytyczni wobec Polaków), stworzyli spiskową teorie jakoby Kataw Zar nie był żydem ale polskim blond antysemitą. Dodatkowo autorzy „Mowy nienawiści” dopatrywali się przejawów antysemityzmu i nienawiści we wszelkich wypowiedziach, często wbrew treści i formie tych wypowiedzi.

Celem badań Kowalskiego i Tulli było zbadanie motywów i stereotypów propagowanych przez prawicowe media. Mnie w badaniach tych zainteresowało to co badacze uważają za tematy tabu zakazane dla Polaków. Najczęstszymi tematami tabu była krytyka żydów, krytyka antypolonizmu, krtyka roli żydów w historii, ironia wobec żydów, postrzeganie żydów jako wrogów Polski. Jak pisali lewicowi poszukiwacze rzekomej mowy nienawiści (str.485) „W negowaniu antysemityzmu przodował „Najwyższy Czas” (45,5%)” i co gorsza robił to posługując się ironią.

Według autorów „Mowy nienawiści” szkodliwymi motywami pojawiającymi się na łamach prasy patriotycznej (różne motywy w różnych tytułach wzajemnie się uzupełniały) były tezy o:

– Teza o przyzwoitości Polaków. Teza o prześladowaniu Polaków.

– Teza o braku win Polaków. Teza o kłamstwach Grossa o Jedwabnym. Teza o polskich cierpieniach podczas II wś.

– Teza o demoralizowaniu Polaków przez żydów.

– Teza o odpowiedzialności żydów za zbrodnie komunistyczne. Teza o kolaboracji żydów z sowietami i nazistami, wspólnym mordowaniu Polaków. Teza o mordach żydowskiej partyzantki na Polakach. Teza o potrzebie krytyki środowisk negujących żydowskie zbrodnie.

– Teza o odpowiedzialności żydów za zbrodnie komunistycznej „Polski”. Teza o inscenizacji jaką był „pogrom kielecki”. Teza o odpowiedzialności za zbrodnie komunistyczne emigracji żydowskiej z marca 68. Teza o odpowiedzialności komunizmu, sprowadzonego do Polski przez sowietów i żydów, za demoralizacje Polaków.

– Teza o konflikcie polskich tubylców z żydowskimi najeźdźcami.

– Teza o obcości kulturowej żydów.

– Teza o zbrodniach żydów na Palestyńczykach.

– Teza o fałszywości oskarżeń Polaków o antysemityzm.

– Teza o antysemityzmie jako reakcji na wrogie działania żydów. Teza o antysemityzmie służącym żydom do zarabiania

– Teza o przemyśle holocaustu czyli amerykańskich żydach zarabiających na holocauście. Teza o antypolskiej hucpie (bezczelnym kłamstwie) żydów wymierzonej w Polskę i Polaków oskarżanych o rzekomą odpowiedzialność za holocaust.

– Teza o roszczeniach żydów.

– Teza o wrogiej i agresywnej nielojalności żydów przygarniętych przez Polskę. Teza o niewdzięczności żydów którym Polacy pomagali podczas II wś.

– Teza o kolaboracji żydów z zaborcami. Teza o przeszkadzaniu przez żydów w odzyskiwaniu przez Polskę niepodległości po I wś.

– Teza o odpowiedzialności żydów za patologie III RP. Teza o przejmowaniu przez żydów nie należnego im mienia w III RP.

– Teza o udziale żydów w NSDAP. Teza o kolaboracji żydów z Niemcami podczas II wś.

– Teza o niewdzięczności żydów za udzieloną przez Polaków pomoc podczas II wś. Teza o ogromnej pomocy Polakom podczas II wś. Teza o obojętności żydów amerykańskich podczas II wś wobec holocaustu. Teza o braku odpowiedzialności Polaków za holocaust.

– Teza o anty polonizmie jako przejawie antypolskiej kampanii nienawiści, w której uczestniczy katolewica.

– Teza o szkodliwości integracji z Unią Europejską. Teza o kontynuacji przez żydów tradycji kolaboracji (wczoraj z ZSRR, dziś z UE). Teza o z indoktrynowaniu i zdemoralizowaniu Polaków przez pro unijne kłamstwa mediów. Teza o anty polonizmie mediów. Teza o propagowaniu przez media demoralizacji. Teza o odebraniu Polakom dostępu do informacji. Tezy o szkodliwości liberalizmu, masonerii, postmodernizmu, laicyzacji, okultyzmu, feminizmu, lewicy, aborcji, eutanazji, sekt, homoseksualizmu, niemieckiej dominacji, politycznej poprawności. Teza o niszczeniu rodziny i przedstawianiu jej jako matecznika patologii. Teza o fałszywości tzw. autorytetów kreowanych przez czasopisma głównego nurtu. Teza o realności spisków, celowości działań.

W ramach przedstawiania motywów obecnych w prasie patriotycznej Kowalski i Tulli zanegowali:

• Roszczenia środowiska żydowskie wobec Polski (roszczenia wysuwać mają osoby nie reprezentatywne dla tych środowisk)/
• Fakty żydowskich zbrodni na Polakach w czasie okupacji sowieckiej, kolaboracje żydów z sowietami.
• Potrzebę lojalności żydów wobec Polski i Polaków którzy pomagali im w czasie II wś.
• Odpowiedzialność żydów za komunistyczne zbrodnie.
• Prawo Polaków do obrony przed pomówieniami.
• Prawo do naruszania tabu jakim jest kolaboracja żydów z sowietami i nazistami. Prawo do pamiętania o niechlubnej przeszłości żydów.
• Finansowe motywy działań żydów.
• Zbrodnie żydów na Palestyńczykach i prawo do opisywania Palestyńczyków w kategorii ofiar.

Autorzy „Mowy nienawiści” ubolewali nad tym że patriotyczna prasa nie dostrzega cierpień żydów z Komunistycznej Partii Polski wymordowanych przez Stalina.

Według Kowalskiego i Tulli żydzi w publicystyce patriotycznej (nazywanej przez Kowalskiego i Tulli prawicową pomimo często lewicowej tożsamości czasopism) przedstawiani byli jako grupa jednorodna (pomimo że ich opis nie był jednorodny i różnił się szczegółami). Autorzy i czytelnicy prasy patriotycznej tworzyli wspólnotę (wspólnie postrzegali rzeczywistość, mieli wspólną wizje żydów, wspólny język łączący patriotów i stygmatyzujący przeciwników, komunikowali się między sobą poza sferą dosłownego komunikatu bez potrzeby dosłowności Eufemizmy, humor, ironia (szczególnie NC), aluzyjność, szyderstwa, przerysowania, szmonces, okazały się bronią publicystyki patriotycznej. Prasa patriotyczna oferowała przeżycie wspólnoty, takiego przeżycia nie oferowały czasopisma głównego nurtu (co wg mnie jest kompletna bzdurą bo czytanie „gazety wyborczej” czy „Tygodnika Powszechnego” zapewnia poczucie przynależności do inteligencji, zapewnia osobom ze środowisk proletariackich poczucie awansu społecznego). Wizerunek kreowany przez media patriotyczne był kompletny i wyjaśnia całą rzeczywistość (tak samo jak w czasopismach głównego nurtu czego „naukowcy” już nie dostrzegli). Media patriotyczne głosiły walkę z antypolskimi agresorami i bliski zryw narodowo wyzwoleńczy. Publicystyka patriotyczna zakorzeniona była w kontekście kulturowym patriotów, każdy tekst tworzył jeden przekaz z innymi tekstami (tak jak publicystyka głównego nurtu jest zakorzeniona w lewicowej tożsamości i jest konsekwentna w swym przekazie, czego również „naukowcy” nie dostrzegli). Patrioci tworzyli swoje alternatywne społeczeństwo, z własnymi instytucjami, ubolewali nad przymusem funkcjonowania w lewicowej rzeczywistości, chcieliby być suwerenni. Publicystyka patriotyczna dzieliła świat na swoich i obcych (tak jak głównego lewicowego nurtu- JB), świat bez konwersji. Publicyści patriotyczni manifestowali poczucie swojej krzywdy (które Kowalski i Tulli oceniają jako irracjonalne, odbierając tym samym dyskryminowanym w III RP prawa do krytyki narzuconej krzywdzącej rzeczywistości- JB). Patrioci nie dostrzegali (rzekomych- JB) polskich win, opisując tylko polską martyrologie (jakby żydzi czy lewica nie robili podobnie- JB). Publicystyka patriotyczna utrwalała schematy (tak jak publicystyka głównego nurtu- JB), zarzuca żydom etniczną lojalność ponad zachowywaniem norm moralnych. Publicyści patriotyczni kreowali się na szlachetnych obrońców walczących z tyranią (jak wszyscy inni publicyści, łącznie z Kowalskim i Tulli- JB). Publicystyka patriotyczna ujawniała często w tonie sensacyjnym rzeczy oczywiste (ujawnianie rzeczy oczywistych strasznie irytuje autorów „Mowy nienawiści” tak jakby opisywanie rzeczy oczywistych było naruszeniem tabu- JB), nie zachowała nabożnego szacunku dla żydów (co jest oczywiste dla Kowalskiego i Tulli). Publicyści patriotyczni kreowali na autorytety Shahaka, Finkelsteina, Zara, Nowaka, Pogonowskiego, Jaroszyńskiego (tak jakby publicystyka lewicowa nie kreowała swoich autorytetów).

Kowalski i Tulli odmówili patriotom prawa do posiadania przeświadczenia o monopolu na prawdę (żydom i lewicy prawa do takiego przeświadczenia nie odmówili- JB) podczas gdy sami w swojej książce swoje opinie przedstawiają jako bezdyskusyjną prawdę (co jest przejawem mentalności Kalego- JB). Nie dostrzegli że indywidualne doświadczenia Polaków z żydami (niewdzięczność żydów za pomoc podczas II wś, komunistyczne zbrodnie popełniane przez żydów podczas II wś) opisane w prasie patriotycznej są zbyt powszechne by Polacy nie dostrzegali ich powtarzalności. Kowalski i Tulli bezpodstawnie i arbitralnie uznali relacje polskich świadków za niewiarygodne, uznając relacje o komunistycznych zbrodniach żydów za kłamliwe. Kowalski i Tulli zarzucili świadkom spisek mający na celu kreowanie negatywnego obrazu żydów. Autorzy „Mowy nienawiści” w swej książce dali wyraz wyznawanym przez siebie dogmatom o niezachwianej moralności żydów, niezdolności żydów do zła, prawdziwości kłamstw o polskiej obojętności wobec płonącego getta i holocaustu (czego wyrazem była rzekoma zabawa na Karuzeli koło getta). Przypisywali Polakom rzekomą niechlubną przyszłość. Kowalski i Tulli potępili też rzekomy polski nacjonalizm, pomimo że nacjonalizm i rasizm żydów ich nie razi. Autorzy „Mowy nienawiści” uznali że publikacje patriotyczne zawierają kłamstwa.

Książka Kowalskiego i Tulli jest jedną z niewielu publikacji postrzeganych jako naukowe a dotyczących (między innymi) wizerunku żydów w propagandzie środowisk patriotycznych III RP.

Jan Bodakowski

ZOB. RÓWNIEŻ:

• Monitorowanie treści rasistowskich, ksenofobicznych i antysemickich w polskiej prasie – raport