W latach siedemdziesiątych Siły Zbrojne PRL były słabiej uzbrojone niż armie ZSRR, NRD, CSRR. Militaryzacja przemysłu PRL służyła militaryzacji ZSRR a nie PRL. Uzależnienie Sił Zbrojnych PRL od Moskwy było szokujące. W razie wojny całe dowództwo nad Siłami Zbrojnymi PRL przechodziło w ręce Najwyższego Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych ZSRR i radzieckiego Sztabu Generalnego. ZSRR mógł więc dysponować Siłami Zbrojnymi PRL bez konsultacji z władzami PRL. Moskwa non stop kontrolowała wszystko w Siłach Zbrojnych PRL, od stanu liczebnego, poprzez strukturę organizacyjną, uzbrojenie, wyposażenie, gotowość bojową, gotowość mobilizacyjną, szkolenia, aż do planów. Sowieci mieli prawo do prowadzenia inspekcji i kontroli jednostek Sił Zbrojnych PRL. ZSRR pomimo tego nie ufała Siłom Zbrojnym PRL.
Broń jądrowa Sił Zbrojnych ZSRR w PRL
Armia Czerwona stworzyła swoje bazy w okupowanej Polsce na Pomorzu i Dolnym Śląsku (czyli tam gdzie był dobrze rozwinięty przemysł i rolnictwo – które sowieci przejęli na swoje potrzeby – na jedzenie z ojczyzny nie mieli co liczyć).
W ramach operacji o kryptonimach „Wisła” i „Zmierzch 3000” wynikających z porozumienia zawartego w Moskwie 25 lutego 1967 roku przez Ministra Obrony Narodowej PRL Mariana Spychalskiego władze PRL zbudowały i sfinansowały budowę (według sowieckich planów) obiektów strategicznych użytkowanych później tylko przez sowietów. Od 1967 do 1970 wybudowano w Templewie niedaleko Trzemeszcza Lubuskiego „Obiekt 3003”, w Brzeźnicy Koloni koło Jastrowia „Obiekt 3002”, w Podborsku niedaleko Białogardu „Obiekt 3001”. Koszty budowy obiektów wyniosły 180 milionów złotych. W każdym obiekcie były dwa magazyny, budynki administracji, koszary, garaże, magazyny paliw, obsługiwane przez 120 żołnierzy i 60 oficerów oraz techników. W połowie lat osiemdziesiątych w magazynach znajdowało się 176 ładunków jądrowych (w każdym przeciętnie po 60). W tym 14 głowic o mocy 500 kiloton, 35 głowic o mocy 200 kiloton, 83 głowice o mocy 10 kiloton, 2 bomby lotnicze o mocy 200 kiloton, 24 bomby lotnicze o mocy 15 kiloton, 10 bomb lotniczych o mocy pół kilotony. Bomby w odpowiednim czasie (kiedy rozpoczęto by agresje na zachód) miały zostać przekazane Siłom Zbrojnym PRL (Polowym Technicznym Bazom Rakietowym w Szczecinie, Miedwiu, Skwierzycznie i Onecie. Ładunki te zostały wycofane do ZSRR w połowie 1990 roku. Dodatkowo co najmniej jeden magazyn broni jądrowej dla pułków bombowych czwartej Armii Lotniczej ZSRR mieścił się w Szprotawie. Zdaniem CIA takie same magazyny sowieci mieli w Chojnie i Kluczewie.
Armia Czerwona stacjonowała w Polsce od 1944 do 1993 (właściwie od 1991 do 1993 na terytorium III RP stacjonowały Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej). Przeciętna wielkość kontyngentu wynosiła do 66 tysięcy czerwonoarmistów (w tym 40 tysięcy sił lądowych, 17 tysięcy lotnictwa, 7 tysięcy marynarki wojennej. W 1956 roku w PRL stacjonowało 62.000 czerwonoarmistów. Sowieci nie uznawali za stosowne informować władz PRL ani o wielkości ani o składzie kontyngentu.
Jan Bodakowski
Bibliografia: „W objęciach wielkiego brata” Instytut Pamięci Narodowej 2009