Przypominamy poniższy tekst w związku z decyzją Watykanu o usunięciu McCarricka ze stanu kapłańskiego.
Dodano: 2018-08-12 @ 09:15:20 | Aktualizacja: 2019-02-16 @ 8:54 am
Jan Paweł II podczas swojej czwartej wizyty w Stanach Zjednoczonych odprawił 4 października 1995 roku na stadionie footbolowym Giants Stadium w New Jersey Mszę [św.], w koncelebrze z ówczesnym arcybiskupem Newarku, Teodorem McCarrick (oraz – jak przystało na rewolucję posoborową kontynuowaną przez papieża-Polaka upowszechniającego koncelebrę – ponad setką księży).
Podczas Mszy Jan Paweł II powiedział:
„Witam całą społeczność Newarku, a w specjalny sposób waszego duszpasterza i mojego drogiego i wiernego przyjaciela, arcybiskupa McCarrick, któremu dziękuję za jego ciepłe słowa powitalne.„
Biskup McCarrick był więc nazwany „wiernym przyjacielem” Jana Pawła II , pomimo tego (?), że już wtedy znany był jako prominentny hierarcha wspierający programy tzw. edukacji katolickiej, pod którą to nazwą kryją się w ostatnich 50 latach wszelkie lewicowe idee, w tym wspieranie światowej migracji, tzw. otwartość na imigrantów (za swe zasługi został w 1990 roku uhonorowany w Muzeum imigracji na wyspie Ellis Island); tworzenie tzw. struktur ewangelizacyjnych dla zakażonych wirusem HIV (McCarrick był autorem tych programów oraz wypowiadał się publicznie, że „nie jest przeciwny związkom homoseksualnym”); wspieranie aborcyjnych polityków; promowanie liberalnych agend lewicowych hierarchów amerykańskich; organizowanie i sprawowanie pieczy nad ohydnymi ekumenicznymi i międzyreligijnymi spotkaniami (podczas jednego z takich spotkań modlił się do… Allaha; w 2005 r. na uniwersytecie Catholic University w Waszyngtonie wołał: „W imię Allaha, miłosiernego i litościwego Boga – módlmy się.”); wspieranie reżimów komunistycznych (McCarrick po raz pierwszy spotkał się z Fidelem Castro), czy też podpisanie w 1967 roku słynnej deklaracji znanej jako Land O’ Lakes Statement, w której prominentni lewicowi duchowni i teologowie odseparowują uczelnie katolickie od władzy zwierzchniej, co było pierwszym na świecie po Soborze Watykańskim II tak otwartym aktem odrzucenia Nauki Kościoła.
Niestety, wkrótce opinia publiczna poznała również pierwsze fragmenty ciemnej i skrywanej strony życiorysu tego hierarchy – jako prominentna postać mafii lawendowej, czyli homoseksualnych perwertów gwałcących nieletnich, jak również wykorzystujących swoją pozycję do aktów homoseksualnych z dorosłymi. Jego kontakty homoseksualne z dorosłymi znane były już w czasie gdy sprawowal w latach 1986-2000 funkcję arcybiskupa diecezji Newark, a w 2003 roku udowodniono przynajmniej jeden przypadek pedofilii, a sprawę załatwiono wypłacając odszkodowanie.
To wszystko nie przeszkodziło jakże wielkiemu papieżowi Janowi Pawłowi II podczas całej tej działalności wspierać i promować tego hierarchę i w listopadzie 2000 roku został on mianowany arcybiskupem Waszyngtonu, a w lutym 2001 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej.
Oczywiście, wokół przypadków molestowania seksualnego przez księży, aż do 2002 roku panowała całkowita zmowa milczenia, pomimo że sygnały z różnych stron świata napływały masowo do Watykanu, również kanałami dyplomatycznymi. Niestety, były ignorowane i do dzisiaj wielkim pytaniem rzucającym cień na pontyfikat Jana Pawła II jest: czy i na ile orientował się on w sprawach nadużyć seksualnych kapłanów. Jeśli wiedział a nic lub niewiele zrobił – poza późnym powołaniem fikcyjnej komisji – to na ile temat ten był badany podczas pospiesznego procesu beatyfikacyjnego? Jeśli jednak wiedza była znikoma – co świadczy z kolei o nieroztropnym dobraniu współpracowników i braku nadzoru – to być może wiele informacji było filtrowanych na niższych szczeblach, a tutaj wiele mógłby powiedzieć jego „umiłowany Stasiu” (który po śmierci swego mistrza nie zastosował się do testamentu nakazującego spalenie prywatnych notatek…) Dopiero po 2002 roku Watykan zmuszony został do zajęcia stanowiska w sprawie coraz większej ujawnianej przez prasę świecką fali skandali.
Jedna z najnowszych nici tych skandali prowadzi do – byłego już kardynała – Teodora McCarrick. (Byłego, bo Teodor McCarrick sam zrzekł się godności kardynalskiej, co stanowi pierwszy tego typu przypadek w tym wieku, oraz został usunięty z kolegium kardynalskiego.) Wypowiadają się nawet niektórzy odważniejsi biskupi oburzeni na fakt krycia przez dziesiątki lat afer homoseksualnych, w tym krycia waszyngtońskiego hierarchy. Inni natomiast dalej udają, że nic nie wiedzieli (np. były współpracownik McCarricka, kardynał Kevin Farrell…), pomimo tego, że wiedza o aktywności homoseksualnej była powszechna.
Wracając do „drogiego i wiernego przyjaciela, arcybiskupa McCarrick” – obaj giganci posoborowego Kościoła zostali uwiecznieni po spektakularnym spotkaniu na stadionie Giantów. Wkrótce po tym wydarzeniu, wierni i duchowieństwo zafascynowani obiema postaciami ufundowali witraż w jednym z kościołów stanu New Jersey. Niestety, po upublicznieniu się skandali seksualnych, byłego już kardynała McCarricka, witraż ten stał się wstydliwym elementem modernistycznego kościoła. Niech będzie przestrogą przed pochopnym stawianiem pomników sztucznie kreowanym herosom.
LM
Witraż zamontowany w kościele w New Jersey: Jan Paweł II (w środku), po prawej, ze spuszczoną głową świątobliwy arcybiskup Theodore McCarrick. Witraż powstał na pamiątkę odprawienia Mszy na stadionie Giants w New Jersey, 4 października 1995 roku
CZYTAJ:
Kryzys w Kościele Powszechnym na przykładzie sytuacji w Stanach Zjednoczonych [2002]