Władze Nowego Jorku podjęły decyzję o dodaniu do „Pomnika Holokaustu” na Brooklynie, pięciu nowych tablic mających upamiętnić nie-żydowskie ofiary wojny: homoseksualistów, Cyganów, Świadków Jehowy, osób niepełnosprawnych oraz więźniów politycznych. Propozycji tej stanowczo sprzeciwił się Dov Hikind, żydowski deputowany do Zgromadzenia Stanowego stanu Nowy Jork, ktory powiedział, że pomnik ten „powinien upamiętniać tylko ofiary żydowskie”. „Dodanie tych innych grup pomniejsza pamięć [o ofiarach żydowskich].” – powiedziął Hikind. Używając języka, charakterystycznego dla pełnego pychy ekskluzywizmu żydowskiego, Hikind zaznaczył, że „W odniesieniu do Holokaustu, ludzie ci nie są tej samej kategorii co Żydzi.”
Sprawa stała się na tyle głośna, że zabrał głos żydowski burmistrz Nowego Jorku, Michael Bloomberg, który skomentował słowa deputowanego Hikinda stwierdzając oczywisty – choć najwyraźniej nie dla wszystkich – fakt, iż „Nie tylko Żydzi byli masakrowani.”
Do dyskusji przyłączył się również prezydent Ligii Katolickiej, Bill Donohue, który powiedział, że „Sześć milionów obywateli polskich było zabitych podczas Holokaustu: trzy miliony Żydów i trzy miliony katolików. Polska była jedynym krajem, w którym Niemcy wydawali wyroki śmierci na każdego Polaka, który pomagał Żydowi. Więcej Polaków zostało zabitych za pomaganie Żydom niż gdziekolwiek na świecie.”
Donohue zakończył swoją wypowiedź mówiąc, że „Stawianie wszystkich ofiar Holokaustu na tej samej płaszczyźnie co Żydzi jest błędne, ale równie błędne jest udawanie, że katolicy, a szczególnie Polacy, nie byli ofiarami Hitlera.”
Powojenna polityka syjonistycznego lobby żydowskiego, które z czasem rozrosło się do monsturalnych rozmiarów zagarniając cały obszar świadomości społecznej, doprowadziła do stworzenia mitu ekskluzywimu cierpienia. Wychodząc z pseudoteologicznego założenia wyjątkowości cierpienia żydowskiego, wprzęgnięto te doświadczenia wojenne do politycznego programu budującego nowy, skuteczny materiał scalający diasporę żydowską. Siły te doprowadziły również do zablokowania jakiejkolwiek poważnej dyskusji na sporne tematy dotyczący II Wojny Światowej, włączając w to zagadnienie ustalenia przyczyn antyżydowskich nastrojów panujących na świecie przed wojną. Każda próba podjęcia spornych tematów socjologicznych i historycznych, określana jest mianem „antysemityzmu”.
Radny Higind znany jest ze skrajnie obraźliwych wypowiedzi. W przeszłości zasłynął pozbawionymi jakichkolwiek podstaw oskarżeniami, m.in. wobec twórców oraz samej treści filmu Mela Gibsona Pasja Jezusa Chrystusa, czy też oskarżając Polaków za „współudział w Holokauście” oraz domagając się od Polski tzw. zwrotu mienia żydowskiego. W 2000 roku Hidind powiedział, że „To nie przypadek, że obozy koncentracyjne powstały w Polsce. Niemcy nie osiągnęliby bowiem tego, co sobie zaplanowali, gdyby nie duża liczba, bez wątpienia uczciwych i porządnych Polaków, którzy woleli przymykać oczy, milczeć i udawać, że nie czują dymu z krematoriów.”
W 2001 roku prowadził on akcję bojkotującą usługi PLL LOT i złożył projekt sankcji przeciwko polskiej firmie, gdyż rząd RP nie uchwalił wtedy tzw. restytucyjnej ustawy, na podstawie której nie upoważnione do tego współcześnie działające organizacje żydowskie chciałyby bezprawnie przejąć majątek osób fizycznych.
Dov Higind, ortodoksyjny Żyd z żydowskiej dzielnicy Borough Park na Brooklynie, stosuje również znaną taktykę żydowskich środowisk polegających na robieniu z kata – ofiary. Gdy w 2006 grupa żydowskich nastolatków napadła na Muzułmanina, Higind stanął nie tylko w obronie napastników, ale i zrzucił winę na ofiarę, która – jego zdaniem – „prowokowała nastolatków”.
Wobec radnego toczyły się śledztwa prowadzone przez federalne służby, z podejrzeniami o sprzeniewierzenie setek tysięcy dolarów pieniędzy federalnych, które miały być przekazane na organizacje pomocy dzieciom, a zamiast tego przeznaczone zostały na opłacenie szkoły swojej córki oraz wycieczkę do Izraela.
ZOB. RÓWNIEŻ: