Przypominamy niezwykle interesujący 200-stronicowy tekst z 2004 roku, który wcale nie stracił na aktualności, szczególnie w zakresie manipulacji i propagandy, które są koniecznymi narzędziami polityczno-medialnymi w walce z „zagrożeniami zdrowotnymi”.

Red.

Dodano: 2009-03-4 1:01 pm

Tomasz Gabiś, Mateusz Rolik

RAPORT O AIDS
Pierwodruk: „Stańczyk. Pismo postkonserwatywne”, 2004, nr 1-2 (40-41).

SPIS TREŚCI

PRZEDMOWA DO WYDANIA INTERNETOWEGO
WSTĘP
1. PARADOKSY I ZAGADKI PARADYGMATU „HIV = AIDS = ŚMIERĆ”
1.1. Pytania bez odpowiedzi
1.2. Założenia teorii a fakty
1.3. Aktywność chorobotwórcza HIV i charakterystyka wirusa
1.4. Korelacja pomiędzy HIV i AIDS
1.5. Testy na HIV – wyrok śmierci?
1.6. Szczepionka na AIDS
1.7. Każdy jest zagrożony?
1.8. Paradoks prostytutek
1.9. Jak produkuje się liczby?
2. AIDS – ALTERNATYWNE WYJAŚNIENIE
2.1. Nieszkodliwy „wirus-pasażer”
2.2. Dlaczego ludzie chorują na AIDS?
2.3. Leki antyretrowirusowe – cudowna terapia czy śmierć na receptę?
2.4. Infekcja czy intoksykacja?
2.5. Podsumowanie
3. AIDS W AFRYCE – EPIDEMIA, KTÓREJ NIE BYŁO
3.1. Afryka jako „praojczyzna HIV”, czyli nauka w służbie rasizmu
3.2. Wirtualna epidemia
3.3. Prawdziwe przyczyny kryzysu zdrowotnego w Afryce
3.4. Prezydent Thabo Mbeki – nadzieja Afryki?
3.5. AIDS w Afryce jako narzędzie panowania i propagandowy kamuflaż
3.6. Afryki droga do odrodzenia
4. POLITYCZNA HISTORIA AIDS
4.1. Geneza AIDS
4.2. Od Wojny z Rakiem do Wojny z AIDS
4.3. Naukowo-polityczne hipotezy i definicje
4.4. Prawica, lewica i AIDS
4.5. Kampania propagandowo-reklamowa na rzecz AIDS – jej cele i skutki
4.6. Kto się boi „Czarnego Luda”?
4.7. Globalna „epidemia”, globalna panika, globalna władza
4.8. Państwo terapeutyczne i farmakracja
4.9. Nauka na usługach farmakracji
4.10. Przyszłość AIDS
ANEKS
Geje przeciw Przedsiębiorstwu AIDS
BIBLIOGRAFIA

PRZEDMOWA DO WYDANIA INTERNETOWEGO

W roku 2008 minęło ćwierć wieku od „odkrycia wirusa wywołującego AIDS”. Ogłosili to światu w maju 1983 roku na łamach pisma „Science” francuscy badacze Françoise Barré-Sinoussi i Luc Montagnier. Za swoje odkrycie uhonorowani zostali po 25 latach Nagrodą Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny (Amerykanina Roberta Gallo pominięto). W opublikowanym na łamach „Gazety Wyborczej” (02.12.2008) artykule Co dalej z wirusem? Najważniejsze pytania o AIDS Sławomir Zagórski napisał o noblistach: „Ich praca to początek wielkiej naukowej epopei, która trwa do dziś. Epopei pełnej wzlotów i upadków, której stawką było znalezienie sposobu na straszną, początkowo wydającą się wręcz nie do pokonania chorobę. Chorobę, która odmieniła losy naszej cywilizacji. Która kazała nam w inny sposób postrzegać seks. I która po raz kolejny pokazała w ostrym świetle nierówności naszego świata”.

Czy jednak „nauka o AIDS” mogła poszczycić się w ostatnich kilku latach jakimiś innymi, ważnymi odkryciami? Niestety, nie. Z artykułu Zagórskiego dowiadujemy się na przykład, iż „ostatnie szacunki wskazują, że wirus zaatakował człowieka już ok. 100 lat temu”. Ale, dodaje Zagórski, „w jaki dokładnie sposób się to stało – lekarze nie mają pojęcia”. Czyli nie mają pojęcia o rzeczy najbardziej istotnej. Lekarze nie wiedzą też, pisze Zagórski, dlaczego niektórzy z nas nie chorują na AIDS.

Mimo intensywnych i kosztownych badań prowadzonych przez ćwierć wieku, nie udało się stworzyć szczepionki przeciwko wirusowi. Kiedy to nastąpi? Nieprędko, a może nigdy, stwierdza Zagórski, i przypomina, że „ostatnie próby to prawdziwy zimny prysznic. Nie dość, że najnowsza wersja szczepionki w niczym nie pomogła, przyjmujący ją ochotnicy łatwiej zakażali się HIV niż osoby nie szczepione”. Do tej pory nie stworzono lekarstwa, które pokonałoby wirusa HIV do końca. Ciągle jest on niezniszczalny. Jak to ujmuje Zagórski: „siedzi sobie w naszym organizmie, jest mu jak u pana Boga za piecem i może, nie dzieląc się, siedzieć tam w ukryciu latami”.

W ciągu pięciu lat, jakie upłynęły od opublikowania na łamach „Stańczyka” naszego raportu, żaden z problemów, jakie przedstawiliśmy, nie przestał być aktualny, na żadne z pytań nie znaleziono odpowiedzi, żadna zagadka nie została rozwiązana. Jest tak, jakby „nauka o AIDS” dreptała w kółko, nie czyniąc żadnych postępów. Czy można temu zaradzić? Zagórski uważa, że tak: „w dziedzinie badań nad AIDS potrzeba »świeżej krwi«, tj. nowych, młodych ludzi, a także nowych, niekonwencjonalnych pomysłów”. A przecież ludzi z nowymi, niekonwencjonalnymi pomysłami nie brakuje, że wymienimy choćby Petera Duesberga, Davida Rasnicka, Roberta Giraldo, Clausa Koehnleina, Roberta Roota-Bernsteina, Eleni Papadopulos-Eleopulos, Harry’ego Rubina i innych bohaterów naszego raportu. Niestety, do dziś nie skorzystano z ich pomysłów, a nawet ich poważnie nie przedyskutowano. Warto więc zatem jeszcze raz je przypomnieć z nadzieją, że wniosą nieco ożywczego powietrza do mocno już skonwencjonalizowanych debat o AIDS.

Tomasz Gabiś, Mateusz Rolik
Wrocław, styczeń 2009.

WSTĘP

W tym roku minęły dwadzieścia trzy lata od chwili, kiedy na świecie pojawiła się nagle nowa groźna choroba, która otrzymała nazwę AIDS i uznana została za największe niebezpieczeństwo dla rodzaju ludzkiego od czasu średniowiecznej „Czarnej Śmierci”. Mimo iż wydawać by się mogło, że powiedziano już o niej wszystko i ustalono bezspornie przyczyny, przebieg i konsekwencje choroby, to dyskusja na jej temat wcale się nie zakończyła. Tyle tylko, że dyskusja ta w niewielkim stopniu przenika do tzw. opinii publicznej, gdyż toczy się na skraju głównego nurtu „nauki o AIDS”, a jedna z jej stron może prezentować swoje tezy i argumenty prawie wyłącznie w książkach, do których trudno dotrzeć, w niskonakładowych specjalistycznych czasopismach naukowych, na łamach innych, nieomal „podziemnych” czasopism lub na stronach internetowych.

Czy może dziwić fakt, że „kwestia AIDS” nadal wzbudza kontrowersje, skoro wybitna wirusolog, uczennica współodkrywcy wirusa HIV Luca Montagniera, francuska uczona prof. Christine Rouzioux przyznała: „Na jakiej zasadzie wirus potrafi przechytrzyć nasz układ odpornościowy, tego wciąż nie rozumiemy” (zob. dyskusja: Jak zatrzymać AIDS?, „Gazeta Wyborcza”, 30 listopada – 1 grudnia 2002). Innymi słowy, uczeni nie potrafią odpowiedzieć na kluczowe pytanie: „W jaki sposób wirus powoduje AIDS?”.

Ale czy wiemy, dlaczego nie wiemy, w jaki sposób HIV powoduje AIDS? Prof. Rouzioux upatruje przyczyny w tym, że „HIV to bardzo inteligentny, przewrotny zarazek”. Taka odpowiedź miałaby sens, gdyby uczona potrafiła odpowiedzieć na nasuwające się kolejne pytania: co sprawia, że jest on taki „przewrotny i inteligentny”, jaka jest natura tej inteligencji, skąd wzięła się ta „przewrotność” wirusa? etc., etc. Niestety, uczona na te pytania odpowiedzi nie zna. Można zatem powiedzieć, że przez 20 lat uczeni od AIDS nie ruszyli z miejsca, wciąż są na początku drogi. Czyż nie należałoby więc zapytać o przyczyny tej naukowej porażki? Być może tkwią one w tym, że główne założenia, na jakich zbudowana jest „nauka o AIDS”, są fałszywe. Może to tym założeniom należy się raz jeszcze przyjrzeć i krytycznie je przeanalizować? Za taką analizą opowiadają się m.in.: dr Peter Duesberg – profesor biologii molekularnej na Uniwersytecie Berkeley, dr Gordon Stewart – emerytowany profesor epidemiologii z uniwersytetu w Glasgow, dr Harvey Bialy – redaktor pisma „Bio/Technology”, dr Robert Giraldo – specjalista od chorób wewnętrznych, tropikalnych i infekcyjnych, dr Heinz Ludwig Sänger – emerytowany profesor biologii molekularnej i wirusologii, były dyrektor Wydziału Badań Wirusologicznych w Instytucie Maxa Plancka, dr Walter Gilbert – profesor biologii molekularnej, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1980 roku, dr Andrew Herxheimer – emerytowany profesor farmakologii w Cochrane Center w Oxfordzie, dr David Rasnick – biochemik z Uniwersytetu Berkeley, dr Serge Lang – profesor matematyki Uniwersytetu Yale, dr Charles Thomas – biolog molekularny pracujący wcześniej na Harvardzie, dr Richard Strohman – emerytowany profesor biologii komórkowej Uniwersytetu Berkeley, dr Alfred Hässig – emerytowany profesor immunologii na uniwersytecie w Bernie, były dyrektor banków krwi Szwajcarskiego Czerwonego Krzyża, dr Etienne de Harven – profesor patologii na uniwersytecie w Toronto, dr Karry Mullis – biochemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1993 roku, dr Eleni Papadopulos-Eleopulos z Wydziału Fizyki Medycznej w Royal Perth Hospital, dr Robert Root-Bernstein – profesor fizjologii na uniwersytecie stanowym Michigan, dr Harry Rubin – profesor biologii molekularnej i komórkowej na Uniwersytecie Berkeley, dr Bernard Forscher – były redaktor „Proceedings of the National Academy of Sciences”.

Niniejszy raport w żadnym razie nie rości sobie pretensji do tego, aby rozstrzygać skomplikowane kwestie naukowe związane z AIDS. Pragniemy jedynie udzielić głosu tym naukowcom i publicystom, którzy kwestionują obowiązujące dziś powszechnie teorie. Czynimy tak nie po to, aby namawiać do bezkrytycznej akceptacji ich (hipo)tez, ale po to, żeby poszerzyć pole poznawczego widzenia tym wszystkim, którzy interesują się AIDS i problematyką z nim związaną.

W dwóch pierwszych rozdziałach referujemy w skrócony i nadzwyczaj uproszczony sposób tezy i argumenty „dysydentów”, odsyłając zarazem tych Czytelników, którzy chcieliby się z nimi lepiej zapoznać, do publikacji wymienionych w bibliografii. Pomijamy przy tym dyskusje i polemiki wewnątrz „obozu dysydentów” – o ile bowiem zgodni są oni co do tego, że obowiązujący w „nauce o AIDS” paradygmat jest błędny, o tyle różnią się w innych kwestiach, takich jak istnienie i rola wirusa HIV, natura „AIDS”, hierarchia przyczyn wywołujących załamanie odporności itp. Skupiamy się na klasycznej już dziś, najlepiej znanej i najbardziej „umiarkowanej” teorii związanej z nazwiskiem profesora Petera Duesberga, skrótowo przedstawionej w artykule Petera Duesberga, Clausa Koehnleina i Davida Rasnicka zatytułowanym Chemiczne przyczyny różnych epidemii AIDS: narkotyki, antywirusowa chemioterapia i niedożywienie (The chemical bases of the various AIDS epidemics: recreational drugs, anti-viral chemotherapy and malnutrition), opublikowanym w czerwcu 2003 roku na łamach „Journal of Biosciences” – piśmie wydawanym przez Indyjską Akademię Nauk. Traktujemy medyczno-naukową część raportu jako punkt wyjścia i podstawę do rozważań o AIDS w szerszym kontekście: politycznym, społecznym, ekonomicznym i psychologicznym. Przy czym, z oczywistych powodów, zajmujemy się przede wszystkim sytuacją w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej, poświęcając osobny rozdział Afryce.

Zdajemy sobie sprawę z tego, iż debata o AIDS nie jest debatą łatwą, że dyskurs o AIDS, niezwykle silnie zakorzeniony w uczuciach i interesach, obejmuje kwestie wykraczające daleko poza terytorium, na którym odbywa się spokojna wymiana racjonalnych, naukowych argumentów. Jak pisał brytyjski publicysta Neville Hodgkinson, AIDS stał się z jednej strony ikoną strachu reprezentującą rozpad egzystencji, chorobę i śmierć, a z drugiej – symbolem jedności, współczucia i nadziei, sztandarem, pod którym lekarze i naukowcy – ci kapłani naszych czasów – mogą mobilizować dobroczynne energie do walki z wrogiem ludzkości zdobywając dla tej walki poparcie wszystkich ludzi dobrej woli. Jednak fakt, że kwestia AIDS jest tak silnie nacechowana emocjonalnie, nie może być powodem do przemilczania argumentów wysuwanych przez mniejszość podważającą intelektualną hegemonię sprawowaną przez większość i do przesłaniania sobie oczu czerwoną wstążką, którą nosi „Zeitgeist”.

Zauważamy pewien paradoks: otóż owa dominująca większość nazywa niewielką, choć złożoną z naukowców o wysokich kwalifikacjach, grupkę oponentów „zwolennikami teorii płaskiej Ziemi”. Przed wiekami taka sama niewielka grupka upierała się przy absurdalnym dla większości poglądzie, że Ziemia jest kulista. Dziś mielibyśmy sytuację taką, że olbrzymia większość – od szarego pożeracza wiadomości telewizyjnych i nagłówków w gazetach codziennych począwszy, a na aktorach, piosenkarzach, pracownikach masowych mediów, profesorach uniwersytetów, posłach, ministrach, premierach i prezydentach skończywszy – to wyznawcy idei niekonwencjonalnych, twórczych, oryginalnych, które nie leżą w interesie potężnych i wpływowych grup i instytucji polityczno-finansowo-naukowych, zaś grupka dysydentów to ludzie o przeciętnych umysłach, bez wyobraźni, podążający utartymi ścieżkami myślowymi, widzący tylko to, co mają przed oczyma, i broniący potocznych przekonań i wyobrażeń, które zatem winny być zgodne z interesami owych grup i instytucji. Trzeba uczciwie przyznać, że odczuwamy pewien wewnętrzny opór przed zaakceptowaniem takiego ujęcia stosunków pomiędzy większością a mniejszością. Jednak opór ten absolutnie nie oznacza, iż, nie godząc się na „demokratyzację nauki” i rozstrzyganie naukowych sporów na zasadzie „wygrywa ten, kto ma większość głosów”, wyznajemy tym samym absurdalną opinię, że mniejszość ma z zasady rację.

Nie uważamy również, że wywoływanie przez czyjeś poglądy oburzenia lub nawet „odrazy”, a tak jest niekiedy w przypadku omawianych niżej poglądów, stanowi gwarancję ich prawdziwości („Skłaniam się raczej ku pesymistycznemu poglądowi, a nawet coraz bardziej to podejrzewam, że jeśli jakiś pogląd budzi odrazę, to zapewne rzeczywiście jest prawdziwy”, Ernst Gellner, Postmodernizm, rozum i religia, Warszawa 1997, str. 74). Ale sądzimy, że poruszająca się na marginesie dominującej „nauki o AIDS” mniejszość powinna zostać wysłuchana, gdyż to margines jest, jak pisał Emil Cioran, naturalnym terenem poznania (Brewiarz zwyciężonych, Warszawa 2004, str. 66).

Umberto Eco zauważył, że „funkcja intelektualna polega na wynajdywaniu wątpliwości i ujawnianiu ich” (Pięć pism moralnych, Kraków 1999, str. 11). Czyż prezentowani w naszym raporcie naukowcy i publicyści nie pełnią tej właśnie funkcji? Jesteśmy zatem przekonani, że ich poglądy zasługują na to, aby je poznać i przemyśleć.

1. PARADOKSY I ZAGADKI PARADYGMATU „HIV = AIDS = ŚMIERĆ”
1.1. Pytania bez odpowiedzi

Pomimo wielomiliardowych nakładów przeznaczanych co roku na walkę z AIDS/HIV oraz dwudziestoletnich wytężonych prac badawczych, realizowanych w ramach szeroko zakrojonych programów międzynarodowych, nie udało się jak dotąd rozwikłać tajemnicy niezwykłego wirusa HIV. Nie zdołano opracować skutecznej szczepionki. Nie wypracowano metod zapobiegania zakażeniu. Stosowane terapie antyretrowirusowe nie zdołały uratować ani jednego pacjenta. Według wielu znawców tematu, wszystkie te porażki niezbicie wskazują na niesłuszność przyjętej teorii, którą można wyrazić za pomocą schematu: „HIV = AIDS = Śmierć”. Szereg pytań pozostaje ciągle bez odpowiedzi.

1. Dlaczego przeciwciała HIV nie stanowią naturalnej ochrony przed AIDS?
2. Dlaczego, w obliczu braku szczepionki, żaden z lekarzy i pielęgniarek nie zaraził się AIDS od ponad 800 tysięcy chorych w USA i Europie?
3. Dlaczego 80% chorych na AIDS to mężczyźni?
4. Dlaczego 2/3 chorych to homoseksualni mężczyźni?
5. Dlaczego 1/3 chorych to dożylni narkomani?
6. Dlaczego znakomita większość chorych na AIDS to osoby pomiędzy 25 a 49 rokiem życia?
7. Dlaczego AIDS nie występuje praktycznie pośród nastolatków?
8. Dlaczego AIDS klasyfikuje się jako chorobę nową, podczas gdy HIV ma, według badaczy, kilkuwiekową historię?
9. Dlaczego nie odnotowano eksplozji AIDS, nowej choroby przenoszonej drogą płciową, wśród heteroseksualnie aktywnej populacji w USA i Europie? Taka eksplozja nastąpiła w przypadku syfilisu w średniowiecznej Europie.
10. Dlaczego długość życia seropozytywnych hemofilików do 1987 roku była ponad dwa razy dłuższa niż w epoce przed zidentyfikowaniem HIV?
11. Dlaczego śmiertelność wśród hemofilików wzrosła dziesięciokrotnie po wprowadzeniu leków antywirusowych?
12. Dlaczego do objawów AIDS zalicza się całkowicie niepowiązane ze sobą choroby, np. Demencja, biegunka i mięsak Kaposiego?
13. Dlaczego w USA i Europie niemal wyłącznie homoseksualni mężczyźni chorują na mięsaka Kaposiego?
14. Dlaczego występują przypadki AIDS bez HIV?

Każde z tych pytań stanowi oddzielny paradoks i wynika z ogólnie przyjętych i propagowanych tez na temat wirusa HIV. Jednak największym paradoksem jest samo założenie, według którego jednemu wirusowi przypisuje się zdolność wywoływania szeregu niezwiązanych ze sobą chorób występujących w populacji, bez względu na wiek, płeć, orientację seksualną czy tzw. „styl życia”.

1.2. Założenia teorii a fakty

Poniżej referujemy ogólnie przyjęte „dogmaty,” a ściślej założenia i przewidywania dotyczące HIV i AIDS. Zostały one zawarte w tzw. Deklaracji Durbańskiej, ogłoszonej w 2000 roku i podpisanej przez ponad 5 tysięcy naukowców, lekarzy, polityków i działaczy z całego świata. Ponieważ jednak w nauce nie ma dogmatów, także i Deklaracja Durbańska podlega weryfikacji empirycznej, bez względu na to, kto się pod nią podpisał. Założenia teoretyczne i wyniki badań na nich oparte winny zostać skonfrontowane z faktami. Należy zastanowić się, czy inne teoretyczne założenia nie tłumaczą lepiej przyczyn i natury zjawiska nazywanego AIDS.

Założenie 1. Skoro HIV jest jedyną przyczyną AIDS, wirus powinien być obecny w dużej ilości u wszystkich chorych na AIDS, tak jak w przypadku innych infekcji wirusowych.
Fakty: U większości chorych na AIDS można odkryć jedynie przeciwciała HIV, a nie samego wirusa. Jak czytamy w Deklaracji, infekcję HIV identyfikuje się we krwi przez odkrycie przeciwciał, sekwencji genów lub izolację wirusa. Jednak identyfikacja samego wirusa jest możliwa jedynie w nielicznych i uśpionych limfocytach, których kultury przygotowuje się tygodniami in vitro – z dala od przeciwciał gospodarza, które mają go unieszkodliwiać.

Założenie 2. Skoro HIV jest jedyną przyczyną AIDS, AIDS nie występuje u osób niezakażonych.
Fakty: Literatura podaje co najmniej 4621 przypadków AIDS bez HIV.

Założenie 3. Retrowirus HIV powoduje upośledzenie odporności, ponieważ zabija limfocyty T (znane też jako komórki T4, limfocyty T4 bądź limfocyty CD4), odpowiedzialne za odporność organizmu.
Fakty: Retrowirusy nie zabijają komórek, ponieważ tylko w żywych komórkach może nastąpić replikacja wirusa. Dlatego komórki T, zakażone in vitro, nie umierają, a te przeznaczone do reprodukcji masowej w celu wykrycia przeciwciał HIV (zdiagnozowania AIDS) są nieśmiertelne!

Założenie 4. Według takich samych kryteriów, jak dla innych infekcji wirusowych, HIV powoduje AIDS niszcząc większą liczbę komórek T niż organizm jest w stanie wyprodukować. Dlatego zakłada się, że liczba komórek T u osób zakażonych maleje.
Fakty: Nawet u pacjentów umierających na AIDS, jedna komórka T na tysiąc jest zakażona HIV.

Założenie 5: HIV wywołuje jedną określoną chorobę – AIDS.
Fakty: Z definicji AIDS wynika, że HIV wywołuje 26 chorób, z których część jest skutkiem niewydolności odpornościowej, a część nie ma z funkcjonowaniem układu odpornościowego żadnego związku. Dodatkowo, wszystkie z tych chorób występują w obecności lub w absencji wirusa. Brak jest więc jednej choroby spowodowanej wirusem, pomimo że posiadając RNA podobne do wirusa polio, HIV powinien wywoływać jedną określoną chorobę.

Założenie 6. Wszystkie wirusy mają najsilniejsze właściwości patogenne przed wystąpieniem przeciwciał w organizmie. Dlatego od 1876 roku stosuje się szczepienia ochronne przed zakażeniem w celu uzyskania odporności przez organizm.
Fakty: Z definicji, AIDS występuje tylko po osiągnięciu przez organizm odporności na HIV, o czym świadczy obecność przeciwciał we krwi, będąca jednocześnie diagnozą zakażenia. Dlatego teza, że HIV powoduje AIDS, stoi w sprzeczności z założeniami przyjętymi dla innych wirusów.

Założenie 7. Aby spowodować AIDS, HIV potrzebuje od 5 do 10 lat.
Fakty: Wirus HIV replikuje się w ciągu jednego dnia, produkując ponad 100 nowych wirusów. W konsekwencji, jest najbardziej aktywny w przeciągu kilku tygodni od momentu zakażenia. Dlatego HIV powinien wywołać AIDS po kilku tygodniach od infekcji. Powinien, gdyby w ogóle powodował AIDS.

Założenie 8. U większości nosicieli HIV objawy AIDS występują po 5-10 latach. Okres ten ma stanowić potwierdzenie skuteczności leków antywirusowych w opóźnianiu zgonu chorych na AIDS.
Fakty: W latach 1999-2000 z 34,3 milionów nosicieli HIV na świecie, zaledwie u 1,4% (471 457 osób) wystąpił AIDS. Można tego dowieść przez porównanie danych Światowej Organizacji Zdrowia z 1999 i 2000 roku. Podobnie niski odsetek zakażonych zachorował na AIDS w latach poprzednich. W roku 1985 zaledwie 1,2% z 1 miliona nosicieli HIV w USA zachorowało na AIDS. Wskazuje to na fakt, iż roczna zachorowalność na AIDS, czyli na wszystkie 26 chorób wskaźnikowych, kształtuje się
na poziomie 1,2-1,4% bez względu na terapie antywirusowe stosowane od 1987 roku.

Założenie 9. Szczepionka przeciw HIV/AIDS powinna zapobiec zachorowaniu na AIDS. Dlatego też naukowcy starają się opracować taką szczepionkę od 1984 roku.
Fakty. Po pierwsze, pomimo wielkich nakładów finansowych i pracy tysięcy naukowców nie udało się do dzisiaj opracować takiej szczepionki. Po drugie, AIDS jest diagnozowane w obecności przeciwciał HIV, które skutecznie redukują obecność wirusa u chorych na AIDS do ledwie wykrywalnej ilości. W związku z tym, czemu miałaby służyć szczepionka?

Założenie 10. Jak wszystkie inne wirusy, HIV przechodzi z jednego nosiciela na drugiego. Uważa się, że infekcji sprzyjają kontakty seksualne.
Fakty: Tylko jeden kontakt seksualny na tysiąc kontaktów seksualnych bez zabezpieczenia skutkuje przekazaniem wirusa. Jednocześnie w USA tylko 1 osoba na 275 (ok. 0,36%) jest zarażona HIV. Dlatego jedna zdrowa osoba musi odbyć 275 tysięcy przypadkowych aktów płciowych, aby trafić na osobę zarażoną, zarazić się i móc zarażać innych. Jest to wątła podstawa dla wystąpienia epidemii.

Założenie 11. AIDS szerzy się wskutek rozprzestrzeniania się zakażeń HIV.
Fakty: Pomimo rozprzestrzeniania się AIDS w USA, nie zauważa się wzrostu infekcji HIV. Od 1985 roku liczba zakażeń HIV pozostaje stała do dzisiaj, utrzymując się na poziomie ok. 1 miliona nosicieli. Ponadto liczba zachorowań na AIDS rosła w latach 1981-1992 i od 1993 roku stale opada.

Założenie 12. Rocznie 3 miliony Amerykanów przechodzi transfuzje krwi. Do 1985 roku, kiedy testowanie krwi do transfuzji wyeliminowało obecność HIV, wielu z nich zostało zakażonych wirusem HIV obecnym w krwi dawców. W związku z tym, wielu z nich powinno zachorować na AIDS w latach następnych.
Fakty: Nie odnotowano wzrostu zachorowań na AIDS wśród osób zakażonych HIV na skutek transfuzji przed 1985 rokiem. Dodatkowo, nie zanotowano ani jednego przypadku mięsaka Kaposiego, choroby wskaźnikowej AIDS, wśród takich osób.

Założenie 13. W obliczu braku skutecznej szczepionki, na ryzyko zakażenia HIV/AIDS narażeni są lekarze i pracownicy służby zdrowia, naukowcy pracujący z HIV, partnerzy nosicieli, a także prostytutki.
Fakty: Literatura fachowa nie opisuje ani jednego przypadku wystąpienia AIDS ani zakażenia się HIV przez lekarza lub pielęgniarkę od ponad 816 tysięcy pacjentów w USA w przeciągu 22 lat. Nie zanotowano też ani jednego takiego przypadku wśród ponad 10 tysięcy badaczy HIV. Podobnie, u żadnej z partnerek seksualnych hemofilików nie wystąpił AIDS. Nie ma też epidemii AIDS wśród prostytutek. Można więc stwierdzić, że AIDS nie jest chorobą zakaźną.

Założenie 14. AIDS, podobnie jak wszystkie inne epidemie wirusowe w przeszłości, powinien
rozprzestrzeniać się losowo wśród całej populacji.
Fakty: Od roku 1981 zarówno w USA, jak w Europie, AIDS występuje w przytłaczającej większości wśród dwóch grup ryzyka: narkomanów dożylnych i homoseksualnych mężczyzn.

Założenie 15. Wirusowa epidemia AIDS powinna występować jako klasyczna krzywa w kształcie dzwonu, rosnąc wykładniczo na skutek rozprzestrzeniania się wirusa i opadać w tym samym tempie na skutek wystąpienia naturalnej odporności wśród populacji w ciągu kilku, kilkunastu miesięcy.
Fakty: Liczba przypadków AIDS rosła powoli przez 12 lat (1981-1992) i opada w sposób ciągły od roku 1993. Taki schemat jest charakterystyczny dla chorób spowodowanych określonymi zachowaniami, np. korelacja pomiędzy rakiem płuc a paleniem tytoniu.

Założenie 16. W obliczu ponad 34,3 milionów zakażonych, epidemia AIDS powinna wystąpić wśród dzieci, ponieważ uważa się, że HIV może być przekazywany z matki na niemowlę z 25-50% skutecznością.
Fakty: W USA i Europie mniej niż 1% zachorowań na AIDS to przypadki pediatryczne.

Założenie 17. Jak każdy inny wirus, HIV nie uznaje granic społecznych, politycznych i geograficznych.
Fakty: Występują zdecydowane różnice kliniczne i epidemiologiczne między AIDS w USA/Europie a AIDS w Afryce. W Europie i USA AIDS występuje wysoce selektywnie, dotykając głównie określonych i niezmienionych grup ryzyka, podczas gdy w Afryce epidemia rozkłada się losowo w populacji.
Jak widać, żadne z 17 głównych założeń na temat HIV/AIDS nie znajduje potwierdzenia w faktach. Warto w tym miejscu przytoczyć także wywiad z dwunastoma czołowymi badaczami AIDS, który z okazji 20 rocznicy wykrycia AIDS, 30 stycznia 2001 roku zamieścił „New York Times”. Artykuł ten zamienił się w potok pytań bez odpowiedzi, podobnych do tych, postawionych poniżej:

„W jaki sposób HIV degraduje układ odpornościowy? (…) Dlaczego zarażeni chorują na jedne choroby, a nie na inne? (…) Dlaczego chorzy na AIDS są tak podatni na zapalenie płuc? Dr Anthony Fauci, dyrektor Narodowego Instytutu Alergii i Chorób Zakaźnych, powiedział, że »rzadko zdarza się, aby badacz otwarcie mówił o swoich badaniach podkreślając, to czego wciąż nie wie, gdyż takie zachowanie podważyłoby sens jego pracy«. W kwestii leków na AIDS, Fauci uważa, że »(…) nowe leki nie usuwają HIV całkowicie z organizmu. Mają one poważne skutki uboczne, a muszą być zażywane przez całe życie (…). Leczenie jest obecnie tak skomplikowane, że znalezienie odpowiedzi na podstawowe pytania staje się trudne, kosztowne i czasochłonne. Kiedy zacząć kurację i jakie zastosować specyfiki? Skąd się biorą takie skutki uboczne, jak gromadzenie się tkanki tłuszczowej na szyi i brzuchu? (…) Leki antywirusowe mają zatrzymywać replikację wirusa, dzięki czemu właściwie funkcjonujące części układu odpornościowego powinny wyeliminować jego resztki. Tak się jednak nie dzieje. Jest w tym coś dziwnego, czego nadal nie umiemy wyjaśnić«, tłumaczy dr Fauci. »Czy możliwe jest opracowanie szczepionki? (…) nie ma odpowiedzi na pytanie, czy i kiedy to w ogóle będzie możliwe«. Według dr Altmana, badania układu odpornościowego nie dostarczają odpowiedzi na szereg pytań o HIV. »W tej kwestii wiemy niewiele więcej niż 20 lat temu«”.

Pomimo tak wielu pytań bez odpowiedzi i paradoksów wokół HIV/AIDS w świecie nauki istnieje duży opór wobec rewizji podstawowych dogmatów przyjętych ponad 20 lat temu. Jednak zwiększa się grupa badaczy zwracająca uwagę na fakt, że słabości hipotezy łączącej HIV z AIDS stanowią wystarczającą podstawę do tego, żeby szukać alternatywnych wyjaśnień. Aby naświetlić problem, należy obszerniej omówić owe sprzeczności i słabości.

Przebieg infekcji

Według oficjalnej teorii proces zakażenia przebiega następująco:

Etap pierwszy: wczesna faza zakażenia (faza ostra)
Trwa ok. 6 miesięcy i składa się z 3 okresów:

a) inkubacja: okres około 4 tygodni od wniknięcia wirusa; żywiołowa replikacja wirusa; w tej fazie występuje najwyższy poziom wiremii we krwi w całym przebiegu choroby. Przyrostowi wiremii towarzyszy przejściowy spadek limfocytów T (CD4).

b) wystąpienie (lub nie) objawów klinicznych wczesnej choroby retrowirusowej (u 50-90% pacjentów): gorączka, zapalenie gardła, wysypka, tzw. „objawy grypowe”.

c) serokonwersja: pojawienie się przeciwciał skierowanych przeciwko białkom wirusowym; serokonwersja następuje pomiędzy 3 a 12 tygodniem zakażenia. Jest to ostatnia faza wczesnego zakażenia. Stanowi sygnał nabycia przez układ immunologiczny organizmu zdolności zwalczania wirusa, co prowadzi do zahamowania jego replikacji i w konsekwencji wzrostu liczby limfocytów T do poziomu sprzed zakażenia. Ustępują też objawy kliniczne choroby retrowirusowej.

Należy zaznaczyć, że faza zakażenia do momentu wystąpienia przeciwciał (od 3 do 12 tygodni) umyka diagnostyce i jest nazywana tzw. okienkiem serologicznym. W tym czasie nie jest możliwe stwierdzenie zakażenia. Podkreśla się, że okres ten jest o tyle groźny, iż poziom wiremii jest wtedy najwyższy. Toteż osoba zakażona jest w tym okresie najbardziej niebezpieczna dla potencjalnych partnerów.

Etap drugi: faza bezobjawowa (faza klinicznej latencji) […]

• Pełna treść artykułu: Raport_o_AIDS (pdf)

Za: TomaszGabis.pl

Więcej artykułów na temet „AIDS”: tutaj