W pierwszych latach transformacji ustrojowej Izabela Sierakowska, zwana przez złośliwców „Czarną Niedzielą”, bezwstydnie powiedziała, że czasy PRL były okresem największego rozwoju w historii Polski. Pani Sierakowska mogła to mówić szczerze, bo zawodowo zajmowała się nauczaniem języka rosyjskiego, co niekoniecznie musiało sprzyjać rozszerzaniu horyzontów, podobnie jak przynależność do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, gdzie wymagano raczej akomodowania się do jedynie słusznej linii, a ta eksponowała wszelkie możliwe uspiechy, przypisując je najlepszemu na świecie ustrojowi. Na ostrzejszych etapach dochodziło do tego, że liczby wynalazł wielki radziecki matematyk Pietia Goras, fundamenty pod filozofię położył Pantarejew odkrywając, że „wsio pławajet”, a już za geniusza wszech czasów uchodził Łomonosow, co to wynalazł „polarną zorzę, by oświetlała carski tron i w której blasku wielki Soso milionom podejrzanych osób zgotował zasłużony zgon”. Nic zatem dziwnego, że wiadomości pani Izabeli o reszcie świata mogły być znacznie skromniejsze, niż wiedza o uspiechach – przynajmniej na tamtym etapie. Później bowiem, zgodnie z zasadą, że ludzie rosną wraz z krajem, pani Izabela Sierakowska oddała się praktykowaniu tak zwanej wrażliwości społecznej, dzięki czemu do demonstracji bezrobotnych przez Sejmem wyszła w futrze do kostek, a w podlubelskim Radawcu postawiła sobie dwór, niczym jakaś krupnaja pamieszczyca lubelskogo ujezda. Co tu dużo gadać; z wrażliwości społecznej można nie tylko żyć aż do śmierci, ale nawet założyć starą rodzinę. Za komuny takiego dworu by nie miała, to rzecz pewna; towarzysz Wiesław zaraz kazałby towarzyszowi Kozdrze przypomnieć pani Izabeli, skąd wyrastają jej nogi – więc już chociażby ta okoliczność skłania do sceptycyzmu wobec entuzjastycznych ocen PRL-u.

Oczywiście sam sceptycyzm to za mało, więc wypada przypomnieć bilans zamknięcia PRL, dokonany przez profesora Eugeniusza Rychlewskiego ze Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. Stwierdził on mianowicie, że na koniec roku 1989 wartość majątku trwałego w przemyśle była o pół miliarda dolarów niższa od kwoty zadłużenia zagranicznego państwa. Warto o tym pamiętać zwłaszcza dzisiaj, gdy gołym okiem widać nasilające się próby rehabilitacji komuny i to nie tylko ze strony partyjno-esbeckiej – co byłoby zrozumiałe – ale również ze strony niektórych środowisk podających się za prawicę. Nie mówię o Jarosławie Kaczyńskim i jego ciepłych słowach pod adresem Edwarda Gierka, bo uprzejmie traktuję to nie jako wyraz rzeczywistych przekonań, tylko nieudolną próbę podlizania się komunie – ale o tzw. endokomunie, próbującej epatować publiczność tak zwanymi „chłodnymi analizami”, komu by tu najkorzystniej się nadstawić.

Ale prof. Rychlewski na tym nie zakończył, bo dodatkowo porównał PRL do krajów europejskich, które w roku 1939 (lub 1938) były na identycznym, albo zbliżonym poziomie rozwoju, jak Polska. I co się okazało? Źe przy zastosowaniu dość skomplikowanych wskaźników okazało się, że kraje będące przed wojną na podobny poziomie rozwoju jak Polska, w 1989 roku wyprzedzają nasz nieszczęśliwy kraj CZTEROKROTNIE! Oto prawda o PRL-u, oto prawda o komunie. Zahamowała ona naturalne procesy rozwojowe, w następstwie czego kraj wprawdzie się rozwijał, bo ludzie pracowali – ale wskutek ustroju jakiego świat nie widział, narodowy potencjał ekonomiczny był wykorzystywany w niewielkim stopniu – ze wszystkimi tego skutkami.

Przypominam to dzisiaj nie tylko dlatego, że gołym okiem widać próby rehabilitacji komuny, która – po pierwsze – liczy na to, że ludzie mają dobrą pamięć, ale krótką, po drugie – że rozkradanie majątku państwowego przez spółki nomenklaturowe, a potem – przez sitwę okrągłego stołu znowu przypisze „onym”, dzięki czemu – po trzecie – po raz kolejny wykorzysta głupie resentymenty do wydymania tak zwanych „szerokich mas” – ale przede wszystkim dlatego, że właśnie trafia się okazja podsumowania dwudziestotrzechletnich rządów bezpieki, osłanianej propagandowo przez michnikowszczynę i jej pożytecznych idiotów w rodzaju pana red. Jacka Źakowskiego, który biega u pana red. Michnika za proroka mniejszego.

Jak doniósł mi Tajny Współpracownik, według Globalnego Raportu Konkurencyjności, przygotowanego przez Światowe Forum Ekonomiczne, polskie drogi (ach!) znalazły się na 124 miejscu – za Bangladeszem, Etiopią, Zimbabwe i Wietnamem. Lotniska – na 105 miejscu – za Mali, Kambodżą i Tadżykistanem. Kolej najlepiej – na 77 miejscu – ale tylko pięć miejsc za Bangladeszem. No dobrze – ale dlaczego? DLACZEGO? Wyjaśnia to raport Banku Światowego, według którego Polska jest na 114 miejscu na świecie pod względem „przyjazności” systemu podatkowego dla gospodarki. A dlaczego mamy taki gówniany system podatkowy? A dlatego, że okupująca nasz nieszczęśliwy kraj soldateska tak kazała go ustawić Zasrańcom, których dobiera sobie na demokratyczną dekorację – żeby mimo zmian rządów nic nie zagroziło ustanowionemu w 1989 roku ekonomicznemu modelowi państwa w postaci kapitalizmu kompradorskiego, który – podobnie jak tak zwany „socjalizm realny” w PRL – blokuje narodowy potencjał ekonomiczny – ze wszystkimi tego skutkami. Niestety – kadra oficerska w wojsku i bezpiece, jaką odziedziczyliśmy po PRL, to Scheiss, który może i umie malować trawę na zielono, ale kraj potrafi tylko rabunkowo eksploatować, niczym okupant niepewny trwałości okupacji. I dopóki ta pępowina łącząca nasz nieszczęśliwy kraj z PRL-em nie zostanie chirurgicznie przecięta, będziemy pogrążać się coraz bardziej, aż w końcu naprawdę znajdziemy się 100 lat za Murzynami.

Stanisław Michalkiewicz

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Nasza Polska”.

Felieton  •  tygodnik „Nasza Polska”  •  21 sierpnia 2013