Zgromadzenie Synów Najświętszego Odkupiciela (Filii Sanctissimi Redemptoris, FSSR; do 2008 r. znane jako Zaalpejskie Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela), majace za cel kontynuację nieskażonego dzieła św. Alfonsa Marii Liguorego, po czterech latach od zerwania związków Bractwem Św. Piusa X i podjęcia starań o uzyskanie statusu kanonicznego zostało zatwierdzone przez ordynariusza szkockiej diecezji Aberdeen, na której terenie znajduje się wyspa Papa Stronsay i należący do wspólnoty klasztor pw. Męki Pańskiej.

Klasztor Męki Pańskiej położony na wyspie Papa Stronsay w rozciągającym się u północnych wybrzeży Szkocji archipelagu Orkadów

Na stronie internetowej byłych redemptorystów można przeczytać: „Okryta płaszczem Najświętszej Maryi Panny i z okazji Jej uroczystego święta, dziś, 15 sierpnia 2012 r., nasza wspólnota ”” Zgromadzenie Synów Najświętszego Odkupiciela ”” została przez Jego Ekscelencję Dom Hugona Gilberta OSB, biskupa ordynariusza Aberdeen, uznana kanonicznie jako instytut klerycki na prawie diecezjalnym”.

W wydanym dekrecie bp Gilbert napisał: „Wspólnota z Papa Stronsay, znana jako Synowie Najświętszego Odkupiciela, została założona 2 sierpnia 1988 r., a jej członkowie zamieszkali na wyspie Sheppey w Anglii. W 1994 r. przenieśli się do Joinville we Francji, a stamtąd w 1999 r. przybyli do aktualnego miejsca pobytu ”” na wyspę Papa Stronsay w archipelagu Orkadów. Przed czterema laty, w odpowiedzi na list apostolski Summorum Pontificum, wydany 7 lipca 2007 r. przez Jego Świątobliwość papieża Benedykta XVI w formie motu proprio, trzech kapłanów tej wspólnoty podjęło starania o uregulowanie jej sytuacji [kanonicznej], a większość wspólnoty podpisała formułę wierności (ang. formula of adherence), co zakończyło jej schizmatycki stan i wprowadziło do pełnej jedności Kościoła katolickiego. (…) Ja, Hugon Gilbert OSB, z łaski Boga biskup Aberdeen, eryguję wspólnotę znaną jako Synowie Najświętszego Odkupiciela jako instytut życia konsekrowanego na prawie diecezjalnym, zgodnie z kanonem 579 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. Instytut będzie podlegał wszystkim innym normom tego kodeksu oraz statutom, które zostaną mu ogłoszone po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską” (źródło: papastronsay.blogspot.com, 15 sierpnia 2012).

Wspólnota byłych redemptorystów zaalpejskich została założona w 1988 r. przy poparciu i pomocy abp. Lefebvre’a. Kilka lat temu redemptoryści zaalpejscy postanowili ”” w tajemnicy przed Bractwem Św. Piusa X (z którym współpracowali, choć którego władzom formalnie nie podlegali) ”” wystosować do Rzymu prośbę o zniesienie rzekomo ciążących na nich kar kościelnych. 26 czerwca 2008 r. ich prośba została zaakceptowana, a zakonników, jak sami piszą, „przyjęto z powrotem do pełnej komunii ze Stolicą Piotrową”. Nie wszyscy członkowie zgromadzenia uznali rekoncyliację za roztropną; kilku odeszło, by kontynuować współpracę z FSSPX.

Wkrótce po osiągnięciu „pełnej jedności” przełożony Synów Najświętszego Odkupiciela oświadczył na stronie internetowej klasztoru, że „dołożą starań, by już nie nazywać się publicznie redemptorystami ani redemptorystami zaalpejskimi”. Dodał także, że bracia nie tylko nie będą już musieli „tłumaczyć, jaka jest różnica pomiędzy byciem redemptorystą a redemptorystą zaalpejskim”, ale że nawet nie widzą potrzeby, by mieli być kojarzeni ze współczesnym zakonem redemptorystów. Nie będą już też czuli zobowiązani do stałej odpowiedzialności za celebrowanie Mszy św. za zmarłych członków zakonu. „Tak więc koniec tych udawanych bezpośrednich związków ze współczesnymi redemptorystami jest wręcz słodkim uwolnieniem” ”” podsumował o. Michał Maria.

Warto podkreślić, że wspólnota byłych redemptorystów zaalpejskich nie będzie podlegała komisji Ecclesia Dei, ale lokalnemu biskupowi. Na razie nie jest znany status kanoniczny drugiego klasztoru zgromadzenia, znajdującego się w Christchurch na Nowej Zelandii.