W Wiedniu, 29 stycznia, odbyła się beatyfikacja Hildegardy Burjan, kobiety-polityka, konwertytki z judaizmu, założycielki zgromadzenia zakonnego, matki, która wbrew zachętom lekarzy do aborcji ze względu na stan zdrowia, urodziła córkę. Koncelebrujący Mszę beatyfikacyjną abp Wiednia, kard. Christoph Schönborn podkreślił, że „można stać się świętym w polityce”.
Hildegarda Burjan urodziła się 30 stycznia 1883 w Görlitz. W 1903 Hildegarda zaczęła studiować germanistykę na Uniwersytecie w Zurychu, a dodatkowo słuchała wykładów z filozofii. Dzięki filozofowi Robertowi Saitschikowi i badaczowi problemów pokoju Friedrichowi Foersterowi zetknęła się z myślą chrześcijańską. Z czasem doszła do wniosku, że bezwarunkowe dążenie do doskonalenia się pozostaje niepełne, jeśli jego celem nie jest Bóg.
11 sierpnia 1907 przyjęła chrzest. Odtąd swoje „podarowane” życie zapragnęła oddać w służbę Bogu i ludziom. W tym samym roku Burjanowie przenieśli się do Wiednia. Hildegarda szybko nawiązała tam kontakt z miejscowymi kołami katolickimi. Początkowo działała dość powściągliwie, gdyż spodziewała się dziecka. Ze względu na słabe zdrowie lekarze zalecali jej aborcję, ale nie zgodziła się na to i 27 sierpnia 1910 urodziła córkę Lisę.
W następnych latach Hildegarda Burjan konsekwentnie rozwijała własną „koncepcję socjalną”, dążąc do realizacji celu swego życia – założenia żeńskiej wspólnoty zakonnej. Dzięki wielkim zdolnościom organizacyjnym była w stanie pogodzić prowadzoną na wielu płaszczyznach i pochłaniającą wiele czasu działalność charytatywną, a później także polityczną z życiem osobistym.
Dla Hildegardy oznaczało to życie w dwóch całkowicie różniących się od siebie środowiskach: żony dyrektora generalnego dużego przedsiębiorstwa oraz obrończyni osób uciśnionych i pozbawionych praw. Walczyła z pracą zarobkową dzieci i o równouprawnienie kobiet.
13 grudnia 1912 r. założyła w stolicy Austrii Stowarzyszenie Chrześcijańskich Chałupniczek. Dla jego członkiń organizowała wielkie zamówienia, z pominięciem współpracy pośredników, co zwiększyło zarobki kobiet. Jednocześnie otrzymały one zasiłki porodowe, chorobowe, na wypadek śmierci oraz ochronę prawną, a także możliwość dokształcania i szkoleń. Hildegarda piętnowała negatywne zjawisko związane z pracą w domu, a mianowicie pracę dzieci. 14-godzinny dzień pracy nawet sześciolatków był wówczas czymś normalnym. Tę tanią siłę roboczą wykorzystywały całe gałęzie przemysłu, gdyż istniejące ustawy o ochronie dzieci nie podlegały żadnej kontroli. W kwietniu 1914 powołała w Wiedniu organizację „Matek pracujących w domu”.
W latach 1918-20 Burjan działała także w życiu politycznym. Początkowo była radną miejską w Wiedniu, ale gdy w 1919 kobiety austriackie po raz pierwszy skorzystały z czynnego i biernego prawa wyborczego, weszła do powstającego na nowo „ niemiecko-austriackiego Zgromadzenia Narodowego” jako pierwsza kobieta z partii chrześcijańsko-społecznej. Miała przeciwko sobie siedem kobiet-posłanek z obozu socjaldemokracji. Po raz pierwszy stanęła za mównicą w parlamencie 12 marca 1919 r.
Arcybiskup Wiednia kard. Friedrich Gustav Piffl nazwał ją „sumieniem parlamentu”, a przywódca chadeków ks. dr Ignaz Seipel powiedział o niej: „Nie spotkałem żadnego mężczyzny z takim talentem politycznym, z tak doskonałym wyczuciem, jakie ma ta kobieta”. Głęboka religijność nie pozwoliła jej zamykać oczu na nędzę szerokich rzesz społeczeństwa, Hildegarda starała się też zapobiegać przestępczości wśród nieletnich i prostytucji.
4 października 1919 Hildegarda Burjan założyła apostolską wspólnotę sióstr „Caritas Socialis” (CS), stawiającą sobie za zadanie szeroko pojętą pomoc społeczną. Hasłem nowego zgromadzenia były słowa św. Pawła: „Caritas Christi urget nos” (Miłość Chrystusa przynagla nas). Przepełnione miłością do Chrystusa i podążając Jego śladami siostry miały być do dyspozycji ludzi, którzy – wychodząc z najtrudniejszych sytuacji życiowych – uczyli się wierzyć w tę miłość.
W 1924 Caritas Socialis otworzyła dom dla samotnych matek. Było to rewolucyjne przedsięwzięcie, gdyż w społeczeństwie panował pogląd, że taki ośrodek będzie „tylko wspomagał niemoralność”. Wkrótce jednak inicjatywa sióstr zyskała akceptację społeczną. Miejskie ośrodki pomocy zwracały się do Hildegardy, prosząc, by jej siostry zajmowały się dziedzinami, dla których albo nie sposób było zdobyć personel.
za: KAI