Kwestionowanie wartości celibatu jako „przedsoborowej pozostałości” czy jedynie przepisu prawa kościelnego jest błędne historycznie i doktrynalnie, a zarazem szkodliwe duchowo i duszpastersko. Zwraca na to uwagę prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa na łamach dziennika L’Osservatore Romano w artykule „Celibat kapłański – kwestia ewangelicznego radykalizmu”. Kard. Mauro Piacenza zauważa ciągłość nauczania papieży przedsoborowych i posoborowych o teologicznym znaczeniu celibatu dla kapłaństwa jako naśladowaniu Chrystusa. Jedynie błędnie interpretując teksty soborowe można go uważać za przeżytek, od którego trzeba się uwolnić.

Szef watykańskiej dykasterii uważa, że debata o celibacie, w ciągu wieków co raz wznawiana, „z pewnością nie sprzyja spokojnemu zrozumieniu przez młode pokolenia tej rzeczywistości tak ważnej dla życia kapłańskiego”. Jan Paweł II w posynodalnej adhortacji apostolskiej Pastores dabo vobis podkreślił niedopuszczalność „jakichkolwiek wątpliwości co do niezmiennej woli Kościoła, by utrzymać prawo wymagające dozgonnego i dobrowolnego celibatu” od kandydatów do święceń kapłańskich w obrządku łacińskim.

„Celibat to kwestia ewangelicznego radykalizmu, a rady ubóstwa, czystości i posłuszeństwa nie są tylko dla zakonników – pisze kard. Piacenza. – Musimy być radykalni w pójściu za Chrystusem, nie bojąc się spadku liczby księży. Ich liczba się zmniejsza, gdy oziębia się wiara, gdyż powołania są sprawą Bożą, a nie ludzką”. W zsekularyzowanym świecie coraz trudniej zrozumieć celibat, ale właśnie uzasadnianie go i dowartościowywanie pomaga przezwyciężać sekularyzację. „Jak wspólnota nie szanująca celibatu mogłaby żyć oczekiwaniem na przyjście Królestwa Bożego? – pyta prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa i dodaje: – Nasz celibat jest wyzwaniem dla mentalności świata, jego sekularyzmu i agnostycyzmu, przypominając o istnieniu Boga”.

ak/ or