Muammar Kaddafi nie przestaje zadziwiać zachodnich komentatorów. W wywiadzie udzielonym kanałowi France24, nadawanemu po francusku, angielsku i arabsku, porównał tłumienie protestów przeciw swemu reżimowi ze „słuszną wojną Izraela przeciw Hamasowi w Gazie”, w styczniu 2009.

Po tamtej masakrze Izrael został oskarżony przez ONZ o liczne zbrodnie wojenne, wyliczone w raporcie Goldstone’a, ale nie został specjalnie potępiony przez Stany Zjednoczone i kraje zachodnie. Nie wprowadzono też sankcji: niewykluczone, że Kaddafi liczy na to samo.

Co do masakr popełnionych przez jego najemników i lotnictwo, powiedział, że liczba ofiar podawana przez media jest grubo przesadzona. Według niego zginęło góra „sto pięćdziesiąt – dwieście” osób, które były zresztą „terrorystami działającymi na zlecenie Al-Kaidy”. Według danych Libijskiej Ligi Praw Człowieka od początku wydarzeń w tym kraju miało zginąć co najmniej 6 tysięcy osób.

W wywiadzie podkreślał już wcześniej zarysowaną metodę obrony. Zaprezentował się jako „partner w wojnie z terroryzmem”. Według niego „terroryści” działali zgodnie z „planem Al-Kaidy”: „Wykorzystali sytuację w Tunezji i Egipcie. Obudzili swoje śpiące komórki terrorystyczne. To są małe, uzbrojone grupki, które strzelają do policjantów”. „(…) Trzeba pozbyć się tych zdrajców. Naród się nimi zajmie”.

Kaddafi szuka więc zrozumienia broniąc się według propagandowej retoryki uprawianej przez amerykańskich neokonserwatystów i Izrael od czasu ataków z 11 września 2001 roku. Najwyraźniej liczy, że porównanie działań swego reżimu do izraelskich akcji represyjnych pomoże mu w Ameryce, a obietnice powstrzymania chaosu i emigracji znajdą poklask w Europie.

Jerzy Szygiel