Wydawać by się mogło, że od dwudziestolecia międzywojennego tak wiele się zmieniło – w wielu branżach dokonał się wręcz skok technologiczny. Mamy komputery, telewizory plazmowe, szybkie samochody. Istnieje także szybka kolej, choć akurat nie nad Wisłą. Co ciekawe, nasze pociągi przed drugą wojną światową jeździły szybciej niż obecnie.

Sztandarowym przykładem jest odcinek z Warszawy do Gdańska, który miał przejść gruntowną modernizację przed Euro 2012 (w końcu miasta-gospodarze powinny mieć sprawne połączenia komunikacyjne). Prace przedłużają się i już dziś wiadomo, że skończą się najwcześniej w 2013 roku. Dziś przejazd tą trasą to ponad 5 godzin.

Niewiele krócej jadą do Gdańska mieszkańcy Torunia – 4 godziny 11 minut, choć ich trasa jest prawie o połowę krótsza (z Warszawy do Gdańska – 344 km, z Torunia do Gdańska – 189 km). W 1939 roku odległość z Torunia do Wolnego Miasta Gdańska pociąg pokonywał w trzy godziny – wówczas jechało się pół godziny dłużej, gdyż potrzebna była odprawa celna. Teraz i bez kontroli czas spędzony w pociągu jest znacznie dłuższy.

Dłużej jeździ się także na międzynarodowych i lokalnych trasach. Odcinek z Warszawy do Wilna pociąg pokonuje w 7 godzin 50 minut, podczas gdy w 1939 roku ten sam dystans przejeżdżał w 5 godzin 30 minut. W lecie 1939 pociąg z Tczewa do oddalonych o niecałe 100 km Chojnic dojeżdżał w 1 godzinę i 22 minuty. Dziś jedzie już 2 godziny.

Takich przykładów można by mnożyć – są one następnym dowodem na to, że w kolej niczym w studnię bez dna pakowane są kolejne środki z krajowego i unijnego budżetu, a efektów nie widać. Co gorsza, następuje wręcz uwstecznianie polskiego kolejnictwa. Pytanie, jak przełkniemy gorzką pigułkę wstydu, którą przyjdzie nam przełknąć, gdy do kraju przyjadą piłkarscy kibice, którym znaczną część czasu przyjdzie spędzić gdzieś między Legionowem a Nasielskiem?

Źródło: wp.pl