Ważna książka o. Louis Bouyer, nonkonformistycznego autorytetu XX-wiecznego ruchu liturgicznego. Przejrzystość, dosadność, praktyczność – nie po to, żeby się ze wszystkim zgodzić, ale żeby myśleć o wierze jej liturgią.
„Trzeba powiedzieć, że to, co spotykamy w większości naszych świątyń, ani nie wynika z ducha, o którym mówimy, ani tego ducha nie budzi. Najczęściej budynki kościelne machinalnie, nieudolnie i bez głębszego zrozumienia powielają modele z przeszłości. Skopiowane powierzchownie nie robią wrażenia stworzonych po to, by wcielać życie wytryskujące z wnętrza wspólnoty, które mają chronić. Także silenie się na „nowoczesność” zbyt często jest tylko adaptacją „na potrzeby Kościoła” jakiegoś rodzaju współczesnego budownictwa świeckiego – sal konferencyjnych, klas szkolnych albo kinowych, zaopatrzonego co najwyżej w „charakterystyczny” motyw zapożyczony z konstrukcji w dawnym stylu, uznawanych za bardziej „tradycyjne”. Kiedy mamy okazję podziwiać kościoły, które udało się zaadaptować lub zbudować w taki sposób, że rzeczywiście chronią ducha liturgii chrześcijańskiej albo lepiej – że zachowują jej świeżość i moc działania, widzimy, jak ważna jest nie tyle dowolna seria niezależnych detali, umieszczonych obok siebie, ile nade wszystko dynamiczna relacja scalająca różne punkty celebracji, wcielona w rozmaite elementy i ich spójne połączenie. Z czegoś takiego może wynikać, jak to bywało już w przeszłości, prawie nieograniczona różnorodność form. Jednak żadna z tych form nie będzie miała w sobie mocy ożywiającej, jeżeli będzie tylko zewnętrzną kopią pozbawioną wewnętrznego odniesienia do swojego źródła, skąd czerpie swój głęboki sens. Klucz do genezy form może dać nam tylko historia.”
„Louis Bouyer (…) ukazał, w jaki sposób chrześcijański dom Boży zachowuje więź z synagogą, i w jaki sposób – dzięki wspólnocie z Jezusem Chrystusem, z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym – zyskuje walor specyficznego, chrześcijańskiego nowatorstwa, unikając dramatycznych pęknięć. Ów ścisły związek z synagogą, z jej architektonicznym kształtem i liturgiczną formą, nie przeczy zupełnie temu (…), że liturgia chrześcijańska włącza w siebie także świątynię i nie jest jedynie kontynuacją synagogi. Sama synagoga bowiem rozumiała siebie jedynie w odniesieniu do świątyni. Nie była nigdy wyłącznie miejscem nauczania (…), lecz zawsze była zorientowana na obecność Boga.”
kard. Joseph Ratzinger (Benedykt XVI)
Duch liturgii, Poznań 2007